Column: Andere sferen
Mijn vrouw en ik zijn inmiddels wel uitgepraat. Alles wat er gezegd moest worden is wel gezegd of opgeschreven en mochten er dingen zijn die toch besproken moeten worden dan doen we dat modern door elkaar effe een WhatsAppje te sturen. Een enkele keer communiceren we via de analoge weg, dan maken we gebruik van die oh zo handige, leuke en gezellig gekleurde memoblaadjes naast de koelkast om bijvoorbeeld een belangrijke boodschap op te schrijven.
Heel handig, vooral wanneer je dat briefje vergeet mee te nemen….
Gelukkig is dat dan weer digitaal op te lossen door een foto van het boodschappenbriefje te maken en deze door te Appen naar diegene die op dat moment verloren rondloopt in de supermarkt. Dat is natuurlijk ook een vorm van communiceren zonder te praten. Want alles is immers al gezegd, we kennen elkaar door en door en weten wanneer er wat gezegd of gezwegen moet worden. Dat zwijgen is voornamelijk mijn ‘ding’. De ene keer bewust, de andere keer gaat dat vanzelf.
Zoals enkele weken geleden, toen ze aan de eettafel bezig was met een zogenaamd ‘Moodboard’.
Daar had ik nog nooit van gehoord maar na het zien van mijn verbaasde blik vertelde ze mij dat het eigenlijk een vorm van communicatie was. Want ze plakte met Velpon de door haar uitgeknipte plaatjes van interieurs en de daarbij behorende ‘accessoires en details’ die ze gevonden had in de Libelle en interieurmagazines, op het bord. “En als het klaar is moet jij hem daar ophangen!” zei ze enthousiast en wees naar het kale muurtje nabij de keuken. Zonder mijn reactie af te wachten ging ze verder: “Leuk hè! Dan kan jij en iedereen die hier over de vloer komt zien hoe ik het hier ingericht wil hebben. Zó gezellig!” Zwijgend liep ik de trap op naar mijn schrijfkamertje, drukte de computer aan en Googelde het woord Moodboard.
‘Een Moodboard is een sfeerbord. De bedoeling van een sfeerbord is om een sfeer te uiten’.
Het stond er echt! Maar goed, ondanks dat we niet meer praten heerst er een prima sfeertje in ons huis. Tenminste, tot vorige week. Want sindsdien is de sfeer in huis eerder sfeerloos dan gezellig. De reden van deze ommekeer is het feit dat de vrouw des huizes bedacht had om wat huiselijke relikwieën, zoals enkele vazen en lampen, op marktplaats te zetten.
Oh ja, en een roze beeld, van een lam op ware grootte welke ze autistisch schaap blijft noemen.
Ik ben gestopt met haar daarin te verbeteren. Maar dat heeft ook te maken met het feit waar ik dit stukje mee begon, dat we uitgepraat zijn. Wat rest is slechts de berusting. Want ze is in bepaalde opzichten behoorlijk halsstarrig en daar moet ik telkens op anticiperen. Om nog maar even een voorbeeld te geven van haar halsstarrigheid, ze vertikt het telkens weer om een bakje onder de koffiemachine te zetten. Dat bakje heb ik ooit bedacht omdat deze (koffiebonen) machine ingesteld staat op een uurtje stand-by. Daarna zet de machine zichzelf uit en spoelt de leidingen nog even schoon. En dat spoelwater wordt dan opgevangen met dat bakje.
Dan wordt het oorspronkelijke lekbakje van het apparaat namelijk niet vuil.
Ja, je leest het goed, het oorspronkelijke, geïntegreerde lekbakje mag niet vies worden. Want het oorspronkelijke lekbakje is veel lastiger om schoon te maken en je hebt het niet direct door wanneer het te vol raakt waarna een overstroming kan ontstaan die nóg lastiger is om schoon te maken.
Wij mannen zijn nu eenmaal praktisch maar zij vertikt het om dat toe te geven.
Maar de sfeer is uit het huis want ze heeft alles verkocht. Inclusief het roze lam. Dat lam staat nu ergens op een vensterbank van een boerderij in Heiligerlee, een prima plek voor een lam mag ik wel zeggen. Wij hebben nu alleen nog maar een plafonnière maar die geeft zoveel licht dat de hele wijk vol in het licht komt te staan dus we doen dat alleen in noodgevallen. Met andere woorden, we doen nu, nadat de duisternis ingevallen is, alles op de tast. Dat is best wel geinig en ook best wel lekker maar ook hier zijn grenzen aan verbonden. Want het is niet elke dag feest! Daarom moest ik wat verzinnen en tijdens het lezen van de krant zag ik toch ineens weer een lichtpuntje.
Een artikel over een workshop, ‘Telepathie met je hond.’
‘Telepathie is het vermogen tot rechtstreekse overdracht van gedachten en gevoelens en van informatie op afstand zonder gebruik van taal of technische hulpmiddelen’, lees ik verder in het artikel. Mijn interesse was gewekt en even later zat ik op de website van de bedenkers te koekeloeren. Het kwam erop neer dat je hele gesprekken kon voeren met je hond zonder te spreken of te blaffen! Aan het einde van de workshop, na een gezamenlijke stiltewandeling in de bossen, zo las ik, weet je alles van je hond en ervaar je jezelf rijk door ‘een schat aan informatie’ die je van je lieveling te horen krijgt.
Het moet niet gekker worden!
Wat zou zo’n hond dan allemaal te vertellen hebben vraag ik mij dan af. En zou de hond willen dat je weet wat hij uitgevreten heeft toen jij aan het werk was of wat hij met dat teefje heeft uitgespookt in de bosjes van de uitlaatplek? Of misschien zegt hij wel dat het eten wat je elke dag trouw voorzet eigenlijk niet te vreten is? Of je krijgt te horen dat hij het absoluut hond onwaardig vindt dat hij een jasje aan moet omdat jij denkt dat het te koud is buiten?
Want dan kom je mooi van een koude kermis thuis!
Afijn, ik heb geen hond maar dit soort geneuzel heeft mij wel aan het denken gezet om iets met telepathie te gaan doen. Want als ik die telepathie onder de knie krijg kan ik zonder te praten én in het donker toch contact maken met mijn geliefde.
En misschien komen we daardoor wel weer in hogere sferen
Door: Arjen Veldhuizen
