Column: Elektrische fiets
‘Nou zeg, jij ben echt door de mand gevallen.’ Mijn buurman kijkt me meewarig aan, terwijl ik op de fiets stap. Ik kijk hem niet-begrijpend aan, hoewel ik onmiddellijk weet waarop hij doelt: de elektrische fiets die me vanochtend naar mijn werk brengt.
‘Wat bedoel je?’, vraag ik, als hij op zijn – gewone – fiets naast me komt rijden. Hij brandt los. Het is toch belachelijk dat ik als jong mens – blij dat hij 48 jaar jong noemt – niet meer zelf kan fietsen. Een e-bike is toch voor oude mensen? Hij had niet gedacht dat ik zo lui was.
Ik wil er tegenin gaan. Zeggen dat ik mezelf sportiever vind dan ooit. Dat het een verademing is dat ik nu elke dag dat hele eind naar Midwolda kan fietsen – toch tien kilometer – in plaats van in de auto te zitten. Dat de wind geen obstakel meer is. Dat ik daarom veel meer beweging krijg, veel meer buitenlucht inadem. Dat ik bovendien zelf kan bepalen hoeveel inspanning ik wil leveren.
Dat en meer zou ik hem voor de voeten willen werpen. Maar ik besluit het anders te doen. Ik knik, moedig hem aan verder te praten, en trap rustig door. In de turbostand, dat wel.
‘Het waait best hard hè?!’
De buurman heeft weinig aanmoediging nodig om zijn betoog te vervolgen. Hij fietst toch ook elke week naar het station in Scheemda op en neer. Tenminste, als het niet regent. En tja, als het hard waait dan laat hij de fiets ook liever staan en gaat met de auto.
Wel jammer dat we op het Groninger platteland wonen, het waait hier nogal eens. Hij raakt buiten adem van het praten en fietsen tegelijk, in mijn tempo.
‘Het waait best hard hè?!’ zeg ik. Hij knikt. Ik voer de snelheid nog een beetje op.
‘Ik sla hier linksaf, naar de Stationsstraat ,’ hijgt hij. Ik wens hem een goede reis en vervolg mijn tocht langs Scheemdermeer, onder het tunneltje bij de A7 en door het Midwolder bos naar Midwolda.
Eerlijk is eerlijk, ik snap hem wel, een beetje, althans een paar maanden geleden, toen ik nog niet wist wat ik nu weet.
Door: Jos Schaafsma
