Column: Het glas is vol of half leeg
De chocolade paashazen liggen alweer in de winkels en dan weet je dat het Nieuwe jaar weer begonnen is. Dat weet je ook na het lezen van de eerste nieuwsberichten van het piepjonge jaar in wording. Dat we 85 miljoen euro armer zijn geworden in de nacht van 31 december op 1 januari. Om precies te zijn, 70 miljoen aan vuurwerk en 15 miljoen aan de schade van datzelfde vuurwerk. En daar zit nog niet de schade bij van het net niet afgefikte Scheveningen, daar moeten nog even wat onderzoekjes naar gedaan worden. En ach ja, die wind die ineens draaide…Dat hadden we niet afgesproken met het KNMI…
Volgens mij was hier toch echt sprake van een code rood. Felrood!
Voorgaande is geen verrassing. Dat zien we elk jaar terug en elk jaar weer zijn we het eens dat al deze onzin moet stoppen. Tegen beter weten in. We wensen elkaar ieder jaar weer een gelukkig nieuwjaar en profiteren, van dat gevoel, er hooguit maar één dag van. Want toen we op 1 januari wakker werden en hoorden over de ellende in Scheveningen, explodeerde de verontwaardiging als Pools illegaal vuurwerk over ons land. En kwam de teleurstelling. De teleurstelling dat het weer een puinhoop geworden was. De teleurstelling in de mensen die zich verzetten tegen de ontruiming van de Boulevard. En het verdriet over de doden die er landelijk te betreuren vielen, de agressie tegen hulpverleners en de vernielingen maakten dat de Nieuwjaarsdag toch niet zo gelukkig was begonnen als we eigenlijk gewild hadden…Vijfentachtig miljoenen euro’s, in vlammen op. Van zo’n bedrag moet je, bijvoorbeeld, toch wel een ziekenhuisje open kunnen houden? Want ook dat is een probleem wat zich landelijk aan het ontwikkelen is….
Misschien is het een kwestie van wennen maar sorry, mijn gezond verstand kan en wil er niet aan wennen!
En dan heb ik het nog niet eens over de andere kosten, kosten die we zullen moeten maken om onze belaagde hulpverleners, politie, brandweer en ambulancepersoneel, weer fysiek op te lappen zodat zij weer de straat op kunnen.
En mentaal, zodat ze ook weer dúrven, de straat op gaan!
Allemaal voor onze veiligheid. Want dat eisen we, een veel gehoorde klacht is immers: ‘Als je ze nodig hebt zijn ze nergens te vinden!’ Grote flauwekul. Verbeter de wereld en begin nu eens echt bij jezelf. Begin in je eigen omgeving. Geef aan je nageslacht door dat ze met hun poten van andermans spullen af moet blijven! Dat heet opvoeden! Ooit heb je kinderen op de wereld gezet in een staat van opwinding of in een vloek en een zucht, maar daarna moet je wel je verantwoording nemen.
En als je naar anderen wijst, wijs je met drie vingers naar jezelf!
We lopen ook altijd te klagen over al die regeltjes die er steeds verzonnen worden en waar wij, burgers, ons aan moeten houden. Ikzelf ook hoor, klaag me regelmatig suf. Deze regeltjes worden bedacht door politici. Die reageren op de waan van de dag. Zo las ik laatst dat politici minstens twee keer per dag ‘geschokt’ zijn. Daarom zitten ze ook steeds op hun telefoontjes in de Kamer, om de waan van de dag bij te kunnen houden. En zodra ze dan op de gang ondervraagd worden door het journaille wat ze vinden van, ik noem maar even een voorbeeldje, de overlast van open haarden en vuurkorfjes, dan reageren ze geschokt. En vervolgens bedenken ze een regeltje om hier wat aan te doen. Want geloof mij, open haarden en vuurkorfjes mogen straks (ook) niet meer!
Daarom mijn verontwaardiging: waarom mochten ze dan wel duizenden pallets op elkaar stapelen en in de fik steken?
Waar is het gezond verstand dan gebleven? Gezond verstand was toch ook ooit een ‘traditie’, we zijn toch weldenkende mensen? Dat gezonde verstand is allang weg. Dus we zullen aan die regeltjes moeten wennen. Want wij leven in een welvaart die uit haar voegen barst en kunnen die weelde niet meer dragen. En ja, daarom toch die regeltjes, als laatste redmiddel om het nog een beetje gezellig te houden onder elkaar. Want elke mening, elke irritatie moet aangepakt worden. Net zolang tot er niemand meer wat te klagen heeft, dan spreken we niet meer over de welvaart maar over het Paradijs…
Oeps! Straks willen we ook nog het eeuwige leven! En we willen de miljoenen van de Staatloterij en de Postcodeloterij. En als we niks winnen in die loterijen dan worden we opnieuw boos. Boos op alles en iedereen. Dan draait de wind in onze hoofden en steekt er weer een flink portie afgunst de kop op en daarmee zetten we onszelf in vuur en vlam. Zonde. Negatieve energie trekt onze accu’s leeg en misschien kunnen we daarom wel niet meer alles aan, verdrinken we in onze eigen ellende en worden onze lontjes alsmaar korter.
Tot zover mijn verontwaardiging. Dat moest ik even kwijt.
Gelukkig is het glas bij mij altijd halfvol en niet half leeg. Daarom schuif ik nu die negatieve deken van mij af, we zitten immers weer aan de goede kant van het jaar! De dagen gaan weer lengen, het licht buiten wordt weer helderder en de trekvogels komen weer terug van de overwintering in warmer oorden. Zodra ik de kieviet weer zie is voor mij het voorjaar begonnen. Dan fladder ik net als een kieviet boven de polders, door ons huis. Dan schud ik als het ware mijn wintervacht van mij af. En voel ik mij weer licht als een veertje!
Helaas is de weegschaal realistischer..
Maar daar wordt ik niet sikkeneurig van want ik heb tegenwoordig een vis, zo’n tropische verrassing. Voor op mijn werk. De zogenaamde kantoorvis. En voordat iedereen begint te klagen; de vis zit in een ruim, rechthoekig aquarium en niet in een ronde kom. Die vis geeft mij namelijk rust en daardoor voer ik mijn werkzaamheden beter uit. Dat is goed voor mijn werkgever en dus ook weer goed voor de economie. Dan krijgen we misschien volgend jaar een nóg hoger geldbedrag op onze januari-salarisstrookje…
We hadden trouwens eerst een kantoorhond waar je mee kon knuffelen tijdens de koffiepauze, om bijvoorbeeld je salarisstrookje te vieren, maar die moest steeds uitgelaten worden en daardoor ontstond er onrust op de werkvloer. Vooral als het slecht weer was buiten..
Daarom mijn advies voor het Nieuwe Jaar: neem een vis. Je hoeft die niet uit te laten en ze hebben geen last van het vuurwerk. Althans….Die onderzoeken lopen nog.
Door: Arjen Veldhuizen
