Column: De brief aan de Koning!
Beste Majesteit,
De mensen die mij iets beter kennen weten dat ik meestal liever niet in oost Groningen wil zijn, tenslotte moest ik vorige week nog zo nodig naar het andere uiterste van Nederland afreizen. Soms voel ik me ontheemd, daar waar ik vandaan kom…Maar Majesteit, wat was ik afgelopen woensdag trots!!!
Lees ook: Zijne Majesteit de Koning opent Ommelander Ziekenhuis Groningen
Trots dat ik oost Groninger ben en trots dat we daar met elkaar stonden. Gezien de stralende zon kon ik alleen maar concluderen dat deze dag ons gegund en verdiend was. Het was nog even spannend of de balustrade bij het kantoorcomplex, alle enthousiaste collega’s die spontaan uit het raam stapten (heb overigens een hoop onverwachte lenige acties gezien), zou houden …de architect heeft er ongetwijfeld met zweet op de rug naar gekeken….tenslotte loopt daar normaal gesproken alleen de glazenwasser overheen. Deze stresstest werd echter glansrijk doorstaan.
Een diepe buiging voor de organisatie en de medewerkers van facilitair die alle zeilen bij hebben gezet om er een onvergetelijke dag van te maken. Die met enige vindingrijkheid ook nog wisten te zorgen voor de inwendige mens. Onder het genot van soep en broodjes werden er in de kelder zelfs nog goede zaken gedaan en mooie plannen gesmeed. Majesteit, dat u nou niet denkt dat we alleen maar feestgevierd hebben deze dag.
Trots ben ik op onze medewerkers en trots op onze directeur die wat mij betreft precies de juiste toon wist te vinden in zijn speech en waar ik stiekem ook wat zenuwen in door hoorde klinken. Geruststellend dat dit ook maar gewoon mensen zijn….
Want wat is er hard gewerkt de afgelopen jaren, niet alleen door managers en stafleden maar ook door alle ondersteunende diensten, om dit met elkaar voor elkaar te krijgen.
Zo was er in de verhuisperiode één medewerkster van de schoonmaak die volgens mij 24 uur per dag werkte, want waar ik ook was… voor een rondleiding in Scheemda of aan het werk in Winschoten, zij was er altijd en overal. Ik vroeg me serieus af of ze wel eens sliep. En zo zou ik (zonder iemand tekort te doen) nog wel even door kunnen gaan, de energie de tomeloze inzet van velen, we hadden er niet zonder gekund.
Weet u Majesteit, ik heb me verbaast over mijn eigen ontroering en de brok in mijn keel toen woensdag het Groninger volkslied werd ingezet, ik die het liefste wegrent van alles.. ik stond daar toch maar… en was onderdeel van deze bijzondere dag. Wat heb ik genoten van Mark, mijn collega ambassadeur in zijn rol als ceremoniemeester, er was niemand die het deze dag beter had kunnen doen..
Maar ik was ook trots Majesteit, op het feit dat u de moeite nam om samen met ons hier een onvergetelijke dag van te maken. Wat was ik onder de indruk van uw betrokkenheid, oprechte interesse maar vooral van uw gedegen voorbereiding… U wist precies waar u met wie over sprak. Ja, natuurlijk krijgt u dat allemaal aangereikt en leest u zich in, is het ook gewoon uw werk…maar dan is het ook nog maar de kunst om dit allemaal te onthouden, op het juiste moment precies het goede te zeggen en oprechte belangstelling te tonen…
Ik heb van u genoten!!
En dan ‘the day after’ hé, weet u, dat er nog altijd mensen zijn die denken dat wij in Groningen op klompen en in overal lopen. Nou Majesteit, ik kan u zeggen, vandaag heb ik een ‘sneakerdag’ want mijn voeten zijn nog gekneusd van twee dagen heen en weer rennen op naaldhakken. Hoewel ik nu weer lichtvoetig door de gangen dartel ben ik toch nog niet helemaal geland want de euforie zweeft nog rond in mijn hoofd..
Vanmorgen toen ik weer naar Scheemda reed was ik opnieuw trots, want wat is het toch een prachtig ziekenhuis. En nee, niet iedereen is altijd even blij en nog niet alles loopt op rolletjes, maar ik ben ervan overtuigd dat we er met elkaar een fijne plek voor iedereen van kunnen maken. Voor onze patiënt maar ook voor onze collega’s.
En nee, ik geloof niet dat het ooit 100% goed zal worden, want Majesteit, wij zijn mensen en wij werken met mensen, die kun je het niet allemaal en altijd naar de zin maken… De intentie is er echter wel om het zo goed mogelijk te doen. Het is denk ik al goed om dat te realiseren, dat relativeert en helpt vooruit te kijken.
Het meest trots ben ik toch wel op mijn dierbare collega ambassadeurs. Weet u, hoewel dit een informele functie betreft is het de mooiste job ‘ever’ wat mij betreft. Die ik met liefde fulltime zou willen vervullen. De energie, humor en bevlogenheid van dit gemêleerde gezelschap, het enthousiasme en de liefde voor ons ziekenhuis is groot. Als team hopen we dan ook nog jaren een bijdrage te leveren aan het werkplezier van onze collega’s, de zorg voor onze patiënten en het op de kaart zetten van ons ziekenhuis (al heeft u dat woensdag ook aardig goed gedaan).
Mocht u trouwens zelf nog eens van onze diensten gebruik willen maken, dan maken we daar ondanks onze drukke werkzaamheden, zonder problemen tijd voor vrij…Wij zijn namelijk van alle markten thuis: gastdame/heer spelen, persoonlijke beveiliging, het verkeer regelen, lesgeven aan basisschoolleerlingen, een evenement organiseren, wij draaien onze hand er niet voor om…. Ow ja en Mark is heel goed in PR & marketing, die zou zelfs nog met een stalen gezicht, lege flesjes water kunnen verkopen. Of wat dacht u van het rondleiden van mensen op een nieuwbouw project, de laarzen en de helm hebben we al, dus we zouden zo ergens anders kunnen starten….we zien uw uitnodiging graag tegemoet.
En weet u Majesteit, was ik het belangrijkste toch bijna vergeten..Wat ik sinds woensdag ook heel goed kan? Zorgvuldig passen op het doorkniplint van een officiële opening…
Door: Tanja Smid, ambassadeur Ommelander Ziekenhuis Groningen
Foto: Dennis Postma/ OldambtNu.nl
