Column: Compliment
Gisteren bracht ik een paar uurtjes door in het St Lucas. Geen zorgen, niks ernstigs. Ik ben helemaal in orde. Dit stukje gaat ook niet over mij. Het gaat over Femke en Corrie en al die andere fantastische verpleegkundigen die ons land rijk is.
Gelukkig beland ik niet zo vaak op een plastic ziekenhuismatras, maar de keren dat dat wel zo was, viel de vriendelijkheid van de medewerkers mij altijd op. Ik weet niet hoe ze het doen, maar de lieve mensen rond mijn bed zorgen er allemaal voor dat ik me op mijn gemak voel. Hoe ongemakkelijk de situatie ook is. Ze stellen zich voor, vragen of alles goed gaat, luisteren naar me en leggen uit wat ze gaan doen. Voor hun ben ik een routineklusje, maar dat laten ze mij absoluut niet merken. Ze begrijpen dat die ziekenhuistoeters en bellen voor mij alles behalve dagelijkse kost zijn. En dat vind ik knap.
Ze zorgen er ook voor dat ik me niet lastig voel. Wat ik wel ben. Laat ik mezelf sparen met een understatement: ik ben niet de makkelijkste patiënt. Neem nou gisteren. Het koude zweet brak me letterlijk uit toen de term infuus viel. Ik probeerde krampachtig linksom en rechtsom of er geen andere oplossing mogelijk was, maar Femke en Corrie waren gedecideerd en kalm. Ze deden net of mijn naaldenfobie heel normaal was. De schatten. En toen ik ook nog eens besloot dat ik heel nodig moest plassen, nadat ze mij net aan een twintigtal draden en slangen hadden aangesloten, gaven ze geen kik. ‘Geen probleem hoor’, lachten ze geruststellend. Ongekend engelengeduld.
Veel inlevingsvermogen en nog meer geduld. Dat zijn toch wel bijzondere kwaliteiten. En dan heb ik het nog niet eens over de medische kennis die de broeders en zusters hebben. Petje af. Met die kwaliteiten is het toch eeuwig zonde dat ze zoveel tijd kwijt zijn met de administratie. Want geloof me, Femke heeft behoorlijk lang op het toetsenbord lopen rammelen. Om mij en al die andere patiënten goed in het systeem te krijgen. Kan ze vast ook heel goed, maar lang niet zo goed als verplegen.
Ik vermoed dat de meeste verpleegkundigen het niet op hun loonstrook zien, maar voor mij zijn ze goud waard. Stuk voor stuk. Want terwijl gisteren buiten het zonnetje scheen, waren zij binnen hard aan het werk. En daarom vond ik het hoog tijd om in de pen te klimmen. Om ze alsnog een beetje in het zonnetje te zetten.
– Jos Schaafsma
