Column: Bevoorrecht
Weten jullie wel hoe fijn het is om hier, in deze provincie, te mogen wonen?
Voor mij is het helder. Ik wil hier nooit meer weg. Na zes jaar heen en weer rijden tussen Den Haag en Winschoten, mag ik mij sinds september van vorig jaar inwoner van de Gemeente Oldambt noemen.
Goeiendag eem!
Maar ik wil hier dus niet meer weg. De belangrijkste reden is natuurlijk ‘mien wichie’ maar de andere reden is dat ik ben gaan houden van de ruimte, de weidsheid van de mais- en koolzaadvelden, de rust en …geen file’s! Elke keer als ik hier over de A7 zoef en ik hoor op de radio dat het vaststaat op de A4, de A12 en de A13 (om maar eens wat drukke straatjes te benoemen), zit ik te schateren achter het stuur. Het verkeersinfarct van het Westen is nu chronisch en jaloers kijken ze naar ons ‘in de provincie’ omdat we zoveel ruimte genieten. Voorheen keken ze alleen maar naar Groningen voor het gas en Arjen Robben maar sinds kort hebben ze dan eindelijk ook oog voor andere zaken. Zaken die voor de Groninger heel gewoon zijn maar die zijn vergeten door de Randstedelingen.
Mijn vrouw zei laatst al: “Let op mijn woorden! In de nabije toekomst komen hier steeds meer Randstedelingen naar toe. En bedrijven zien ook dat hier meer ruimte is waardoor er straks ook genoeg werk voor al die ‘Westerlingen’ zal zijn.”
Ik ben het totaal met haar eens.
Dat komt omdat ik 33 jaar in de Randstad gewoond heb. De 21 jaar ervoor bracht ik door op Terschelling doordat ik de mazzel had dat mijn ouders zich daar gevestigd hadden. Ja, hoe Noordelijk wil je het hebben. Dit eiland werd vaak bezocht door Groningers en daar pluk ik nu de vruchten van als je kijkt naar het oppikken van de taal (!) maar ook andere gebruiken zoals bijvoorbeeld het groeten op straat. Elkaar groeten in het Noorden is heel normaal. In de Randstad niet, daar lijkt het of iedereen in zijn of haar eigen wereld zit. Toen ik in 1985 mij in Den Haag ging vestigen, stak ik mijn hand op naar iedereen onder een begeleidend ‘Hoi!’. Ik kreeg enkel verbaasde en soms zelfs verontwaardigde blikken teruggeworpen.
De boodschap was duidelijk.
Toch waren er een paar mensen die niet contact gestoord waren. En geloof me of niet, die kwamen uit Groningen! Groningers die ik op Terschelling had leren kennen. Dankzij hun had ik direct een kamer en kon ik ook nog eens direct aan het werk!
Het voelt voor mij als thuiskomen, als een warme deken of een aai over de bol. Vooral toen ik van de Gemeente Oldambt een welkomst geschenk kreeg. Want op een prachtige dag lag daar ineens een doos vol met kortingsbonnen en gratis toegangskaartjes van bedrijven in de Gemeente op de mat.
U begrijpt dat ik een klein vreugdedansje maakte. Na al die jaren van Gemeentelijke belastingen afdragen kreeg ik ineens iets terug… Ik kan mij trouwens niet herinneren of ik ooit iets van de Gemeente Den Haag heb mogen ontvangen, het reguliere stembiljet of een brief dat de straat weer opgebroken ging worden even niet meegerekend.
Voordat ik er erg in had, had mijn vrouw de Blije Doos al een voorinspectie gegeven waarna de restjes aan mij gegeven werden. Zo gaat dat hier. Mijn vreugde bond behoorlijk in na het zien van de resterende inhoud. Want het eerste kaartje was een gratis jaarabonnement op een speelparadijs. Altijd leuk om zoiets als vijftig plusser te krijgen. Of denken ze soms dat ik al de titel ‘Opa’ dragen mag? Het volgende kaartje was van het plaatselijke zwembad, een vrijkaartje om eens lekker te zwemmen. Ook leuk, vooral omdat ik niet van zwemmen hou. Ik heb lang geleden een trauma van het schoolzwemmen overgehouden en sindsdien mijd ik dit soort nattigheden.
Toch werd ik blij van het gratis appeltaartje bij een supermarkt! Die had ze kennelijk over het hoofd gezien en ik stopte ‘m gauw in mijn portemonnee. Want zodra ik daar in de buurt ben haal ik dat lekkernij op en trakteer mijzelf dan op een flinke punt die ik verorber in mijn autootje op een parkeerplek bij het Winschoterdaip. Zo houdt ik mijn pokkel op stand en heb ik even heerlijke minuten voor mezelf zonder dat iemand mij terecht wijst op de gevolgen van deze vreetbui. Wat er over is van het taartje neem ik mee naar huis en dan vertel ik dat ik deze gekregen heb van de redactie van OldambtNu.nl.
Ik ben een bevoorrecht mens. Niet alleen omdat ik hier mag wonen maar ook omdat ik voortaan om de twee weken een stukje voor OldambtNu.nl mag schrijven!
– Arjen Veldhuizen.
