‘Van het concert des levens krijgt niemand een program’, een spreekwoord dat klopt als een zwerende vinger. Maar over het algemeen heeft het leven wel een redelijk vast ritme, bestaat het uit hoofdstukken en leest het als een boek. En ieder zijn eigen verhaal, waarvan de een wat intenser is dan de andere, maar over het algemeen zal de rode lijn voor de meesten onder ons hetzelfde zijn.
Zo begint het mensenleven met geboren te worden.
Met de zwangerschap was dat zeg maar, het voorwoord van het boek. Daarna komen de hoofdstukken: baby, dreumes, peuter, kleuter, schoolkind, puber en volwassen. Vanaf het volwassen zijn begint het werkzame leven, ontstaan er ontwikkelingen op relatiegebied, onderga je gewild of ongewild functiewijzigingen zoals bijvoorbeeld de functie ‘vader of moeder’ óf ‘oom en tante’ en weet je dat daarmee een zekere verantwoordelijkheid verbonden is.
Of je wordt stiefvader-moeder-oom of tante.
Die kans is best groot tegenwoordig, samengestelde gezinnen beginnen steeds meer gewoon goed te worden. En weer een hoofdstuk later komen de jubileums voorbij: zoveel jaar getrouwd, zoveel jaar bij elkaar, zoveel jaar bij dezelfde baas, zoveel verschillende bazen, de zoveelste wedstrijd gevoetbald, de laatste wedstrijd gevoetbald omdat het lijf tegen begint te stribbelen… Of voor het eerst oma of opa, waarmee in het geval van een samengesteld gezin de titel stiefmoeder/vader vervalt, het kind weet immers niet beter. Die heeft er gewoon ineens een extra opa of oma bij en ontvangt daardoor nóg meer liefde dan in de traditionele situaties.
En dan komt het hoofdstuk lid worden van omroep MAX!
Of erger, voor het eerst stemmen op de politieke partij 50 Plus! Gelukkig hebben we (nog!) een democratie in dit land en ben je vrij om te kiezen wie je wilt, maar feit blijft dat wanneer je de leeftijd 50 gepasseerd bent toch wel een bepaalde grens bereikt hebt. Sowieso dat je haast wel kan zeggen ‘over de helft’ te zijn. Maar doordat er nog genoeg contact is met de jongere generaties blijf je relatief jong van geest en lach je net zo hard mee wanneer de pensionado’s weer eens omschreven worden als traag, saai en zeurderig.
Maar dan, wanneer je zelf de magische grens van 60 gepasseerd bent…..
Dan wordt alles toch echt een beetje anders. Zo belde onlangs mijn vader (90) mij, om mij te feliciteren met mijn 61ste verjaardag. Dat ik nu toch wel echt op leeftijd begon te raken zei hij. Dit is dus weer zo’n typisch voorbeeld en ja, zoals ik dat al vaker geschreven heb, ik blijf moeite met deze leeftijd hebben. Nu heb ik gelukkig het voordeel dat ik veel met jongere collega’s mag werken, maar ik constateer wel enige ‘generatiekloofjes’, zoals hoe ze denken over bepaalde zaken. Zo hoorde ik er van de week eentje zeggen dat hij Trump beter vond dan Biden want ja, die laatste was oud, 82 jaar.
Dus 78 is nog jong.
Je zou dit leeftijdsdiscriminatie kunnen noemen want het gaat maar om een leeftijdsverschil van vier jaar. Nu zag ik ook wel dat Biden de plank regelmatig missloeg omdat hij geestelijk steeds meer beperkingen moest ondervinden, maar als ik kijk naar de geestestoestand van Trump dan hebben ze beiden een geestelijke beperking. En wat is leeftijd? Ik ken genoeg mensen die ouder én een heel stuk wijzer zijn dus leeftijd zou niks uit mogen maken.
Het geestelijke gestel wél!
Eigenlijk zou elk politiek kopstuk vanaf een vooraf bepaalde leeftijdsgrens, opnieuw een cognitieve vaardigheidstest moeten doen. Je weet wel, zo’n test die je tegenwoordig voor elk baantje eerst moet afleggen alvorens men eens met je in een (sollicitatie) gesprek wil, live, tegenover elkaar en niet via een schermpje. Ik denk dat er dan toch een heleboel door de mand gaan vallen!
Maar ik dwaal af van de rode lijn in ons leven.
Als 60-plusser krijg je ook te maken met het hoofdstuk dat je losgeweekt gaat worden van het arbeidsleven. Dat begint al aan de koffietafel op het werk. Zodra je met wat 50-plussers zit is er altijd wel eentje die over zijn pensioen begint. Of ze laten je een App zien met een hoog getal die aftelt, aftelt naar zijn/haar pensioengerechtigde leeftijd.
Ik vind daar wel wat van.
En kijk er best tegenop. Want hoe moet straks je tijd invullen als er ineens te veel aan tijd is? Nu heb ik nog dat best wel lekkere gevoel van uitkijken naar je vrije dagen. Of uitkijken naar je vakantie. Maar als je niet meer naar je werk hoeft, wat dan? Hoe moet je dan in godsnaam al die dagen door zien te komen? Televisiekijkend? Dan begin je ’s morgens met ‘Goedemorgen Nederland’, kom je in beweging met ‘Nederland in Beweging’ en kraak je je hersens met ‘MAX Geheugentrainer’?
En dan moet de middag en avond nog komen!
Of hoe vaak hoor je niet: “Oh, ik kom tijd tekort, zat te doen! Kom maar op met dat pensioen!” Nou, daar zet ik mijn vraagtekens bij. Vooral sinds ik zelf in een vergelijkbare situatie zit. Mijn lieve vrouw kon namelijk gebruik maken van een regeling op haar werk, dat ze in plaats van vijf dagen werken naar drie dagen ging. Begin dit jaar ging dat in en zowel zij als ik zijn er van slag van!
Terwijl ze er zo naar uitkeek!
Zij maakte mij deelgenoot van al haar plannen, wat ze dan allemaal kon gaan doen. En ik vertelde dat dan weer aan de mensen om mij heen: “Ja, mijn vrouw is nu veel bij huis en nu gaat ze allemaal van die Libelle-dingen doen. En ik moet dat allemaal ondergaan! Want door mijn onregelmatige diensten ben ik nog wel eens doordeweeks vrij en was ik alleen. Maar we zijn nu allebei van slag omdat we elkaar nu haast dagelijks tegenkomen en soms zelfs voor de voeten lopen!”
Zo ontbijten we nu ineens vaker samen. Of zij loopt ineens rond in de keuken om te koken. Of ze appt mij een foto van hoe ze op de bank zit met een kopje thee, met het berichtje:
‘Alles in huis is aan kant, de hele middag nog voor me, héérlijk!’
Het is allemaal wat, we raken allebei van slag. Voordat je het weet is het boek uit!
