Vorige week zaterdag kreeg ik de gelegenheid om weer even terug te gaan naar de tijd dat ik nog op de Lagere School zat, op Terschelling. Er was namelijk een reünie georganiseerd van Klas 1, het jaar 1970 waar wij allemaal 6 jaar waren.
Vrijdagavond pakten we de boot en om half elf die avond zaten we aan de borrel bij mijn vader. Ondanks zijn leeftijd, 90 lentes, wist hij nog allerlei verhalen uit mijn schooltijd te herinneren. Hij was toen om en nabij de 36, nog vol in de bloei van zijn leven en inmiddels ouder van drie kinderen.
Hij was er ook de man naar, wilde betrokken zijn bij het wel en wee van alles om hem heen en nam daarom ook zijn verantwoordelijkheid als ouder door zitting te nemen in de Ouderraad.
Zo kon hij meedenken in het beleid van de school.
De volgende ochtend hebben mijn vrouw en ik, na het ontbijt, nog wat klusjes voor hem gedaan en om elf uur vertrok ik met de fiets richting de school. Het eten voor tussen de middag, nasi, had ik de dag ervoor al gemaakt voor vrouwlief en mijn vader want ik ging lunchen met mijn klasgenoten.
“Ik ga naar school hoor!!” riep ik tegen mijn vader. “Is goed jongen! Goed je best doen en de groeten aan de Meesters en Juffen!”
Geluiden uit een ver verleden, maar ik vond het machtig mooi. En mijn vader ook zo te zien, want er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. De reünie begon om 12 uur, maar ik moest twee vrienden ophalen, oud-klasgenoten én vrienden voor het leven. Die sliepen bij de moeder van de ene vriend, in het stapelbed.
Dat was al bijzonder!
Toen we even later opstonden om naar school te gaan kregen we nog een boodschap mee die mijn vriend’ s moeder ons vroeger ook altijd al meegaf:
“Denk erom! Niks uithalen daar en goed luisteren naar de Meesters en Juffen!”
Zó duidelijk waren toen de regels nog, je luisterde gewoon (over het algemeen..).
Even later liep ik met mijn ‘vrienden voor het leven’ naar de school waar het vierenvijftig jaar geleden allemaal begon. De school die ons de herinneringen gaf voor het leven, herinneringen die we daarna ons leven deelden met tijdgenoten, maar ook met onze nakomelingen: “Nou, wij moesten vroeger de tafels van één tot en met tien gewoon uit ons hoofd leren! Dat werd er elke dag ingeramd!!”
Zo zal elke generatie haar eigen herinneringen én methodes hebben.
Tijdens dat loopje naar school voegde zich een vierde klasgenoot bij ons en kwamen de verhalen al los. Niet veel later, de school staat aan de rand van het dorp, kwamen we aan op het schoolplein. Nu moet ik wel zeggen dat het niet de originele school betrof waar wij de reünie mochten vieren. Helaas is dat gebouw in 2002 afgebroken, maar destijds konden de liefhebbers daar nog wel afscheid van nemen.
Ook toen was ik erbij, samen met mijn vrienden voor het leven.
Het schoolplein werd het schoolplein van vragende blikken tot directe herkenning, maar bovenal van blijdschap om elkaar weer te zien. Sommigen zagen elkaar na heel veel jaren, anderen van kortgeleden doordat men elkaar tijdens een bezoek aan familie op het eiland, toevallig weer eens getroffen hadden. Want dat hadden we allemaal gemeen:
Terschelling is ons thuis!
Na het luiden van de schoolbel door Meester Bultje (79) begonnen we met de lunch en konden de herinneringen gedeeld worden, samen met de Meesters Tans (74), de Jong (77) en Juffen Bartie (88) en Nel (79). Bijvoorbeeld aan het schoolvoetbaltoernooi. Meester én pionier Tans zette destijds de boel aardig op scherp door voor te stellen dat de meiden ook best mee mochten doen aan de selectietrainingen. Inmiddels ligt die discussie gelukkig ver achter ons en is het vrouwenvoetbal soms zelfs populairder dan die aanstellerij bij de mannen.
De schwalbe is niet voor niets uitgevonden door een man.
Het mooie van een reünie is dat de ene herinnering weer een andere oproept. En soms mysteries oplost! Zo was Meester de Jong in een oude doos uit die tijd gedoken, ter voorbereiding op de reünie. Hij kwam toen een poëziealbum tegen van een jongedame waar hij destijds mee op de toneelclub zat. Maar hij was vergeten die weer terug te geven, 50 jaar geleden. Aangezien hij nu toch weer even terug was op het eiland, was dit een uitermate mooie gelegenheid om het album terug te geven.
De ontvangster was blij verrast!
Naast het ophalen van herinneringen was het ook opvallend dat veel gesprekken over de ouders van deze klas gingen. Logisch, want we waren nu allemaal 60 jaar, dus reken maar uit, dan zijn de ouders ook wel aardig op leeftijd. Gingen de gesprekken vroeger nog over hoe onze ouders zich manifesteerden in de gemeenschap, wat werk betreft of met sportactiviteiten, nu gingen de gesprekken voornamelijk over de gebrekjes en over de aan slijtage onderhevige vaders en moeders. En dat hulp van de kinderen, van ons dus, eigenlijk toch wel zeer gewaardeerd werden.
Een taak waar iedereen uiteindelijk mee te maken krijgt.
De herinneringen aan Meester Bakker én twee klasgenoten die ons ontvallen zijn, gaf een extra dimensie aan deze middag, Tjalco en Ronald (bijnaam: Duck, wereldberoemd op Terschelling en ver daarbuiten).
De middag kwam tijd tekort.
Zoveel viel er te bepraten. Die avond werd dat voortgezet in het uitgaansleven en de volgende dag kwam een deel van de klas, met partners, weer bij school bij elkaar om gezamenlijk een stuk te fietsen over het eiland. Ook nu weer werden herinneringen opgerakeld en bezigheden geüpdatet. Zo fietsten we langs het Apenbosje waarvan niemand wist waarom dat zo heet! Tijdens het passeren van een fietser zag ik ineens dat deze een knuffel achter op de bagagedrager had zitten. “Kijk jongens, die mevrouw heeft een wasbeer achter op de fiets!” riep ik enthousiast. Direct daarop werd ik luid en duidelijk terechtgewezen door het baasje van het dier: “Nee! Dit is een Ringstaartmaki!”
Waardoor dit weekend op het eiland naast alle emoties ook nog eens een educatief tintje kreeg!
