Column – Eervolle uitvaart Mali-militair Henry Hoving
Winschoten – Het was een imposant gezicht, de uitvaart van Henry Hoving die vandaag plaatsvond in De Klinker in Winschoten. Ton van Leeuwen vond de ceremonie zo indrukwekkend, dat hij OldambtNu.nl zijn uitgebreide verhaal stuurde. Die valt hieronder te lezen:
”Het is woensdag 20 juli 2016, de zon staat hoog aan een azuurblauwe hemel. Een zinderende hitte valt tijdens het middaguur over Winschoten, een prachtige dag op het eerste gezicht. Als ik aan kom rijden zie ik in de verte een menigte en als ik dichterbij kom zie ik mensen in uniform.
Deze dag heeft de uitvaart plaats van een soldaat die diende in Mali en die tijdens de missie om het leven kwam., persoonlijk kende ik hem niet maar iets achter in mijn hoofd zei dat ik daar moest zijn. Mede getriggerd door het boek Operatie Geslaagd van Erik Krikke waarin ik toevalligerwijs gisteren een stuk in gelezen heb en waarvan de woorden ” Ik wil dat het over gaat”, in mijn hoofd zijn blijven steken.
Ik begeef me tussen de mensen en zie in de verte de stoet aankomen voorafgegaan door een militair met een zwarte trommel die de stilte doorbreekt. Voor mij staat een peloton militairen van de Luchtmobiele Brigade te wachten op wat gaat komen. Terwijl de stoet achter de Klinker voorbij trekt en even uit het zicht is gaat mijn blik langs de soldaten, een voor een bekijk ik ze en zie hun gezichten strak staan. Mannen en vrouwen die naar delen van de wereld reizen om voor vrede te zorgen en om steun te geven aan wie niets kan doen dat de wereld zo verrot is. Sommigen ken ik persoonlijk en ik ken de verhalen van hun uitzending, tenminste wat zij kwijt willen en los willen laten.
Ik besef me dat de werkelijkheid vele malen erger is en wij in onze veilige omgeving er geen voorstelling van kunnen maken. Het raakt me als ik die jongens zie staan en mijn gedachten gaat over wie misschien de volgende is die slachtoffer wordt van krankzinnige oorlogen of oorlogsdaden…… jij ? of jij ? misschien jij ? …….. Ik kijk om me heen en zie aardig wat mensen staan, aardig wat ja… Maar zou niet iedereen daar moeten staan om de laatste eer te bewijzen aan iemand die zijn leven riskeert voor een ander, die zijn gezin achterlaat om onrecht te bevechten. Misschien niet heel realistisch dat dat mijn gedachten zijn maar in onze huidige maatschappij zijn de helden schaars en zouden we degene die we nog hebben moeten koesteren.
De stoet arriveert en de militairen voeren het protocol op zeer gedisciplineerde manier uit en terwijl de kist de rouwauto verlaat voel ik emotie die mede door eerdere gebeurtenissen bezit hebben genomen van mijn brein, zeer indrukwekkend en als ik mijn Nederlands vlag op de kist zie liggen vervul ik mij van gepaste trots. En terwijl achter mijn zonnebril een zilte traan mijn ooghoek verlaat en ik kijk naar mijn vriend die in vol ornaat in de zinderende hitte en de serene stilte doodstil staat te salueren kijk weet ik precies waarom ik daar ben. Slechts een halve stap verwijderd van schaduw peins ik er niet over om die stap te zetten en voel mij even deel van het geheel.
De kist is binnen voor de ceremonie en familie, militairen en belangstellenden volgen het gebouw van de Klinker in. Ik verlaat het plein met in gedachten al die mensen overal ter wereld die zorgen dat wij hier tot nu toe in vrede kunnen leven, met in gedachten die jonge militair die zoveel achterliet, met in gedachten trots op wat ik gezien heb.
Rust in vrede jongen…”
Fotobijschrift: De klaproos wordt gebruikt wereldwijd om veteranen en oorlogsslahtoffers te herdenken.
Door: Ton van Leeuwen
