Column: We vergeten de spelregels…
Tegenwoordig lijkt het wel of we niet meer weten hoe we met van alles en nog wat om zouden moeten gaan. Zo zagen we bijvoorbeeld afgelopen week hoe delen van ons land in totale chaos veranderde. Niet door een inval van een vijandig buurland of vanwege bombardementen en ook niet door aardbevingen of overstromingen. Nou ja, op een paar ondergelopen kelders na dan, maar dat valt niet onder totale chaos. Nee, gelukkig blijft dat soort ellende ons (nog!) bespaard, maar bij ons ontstond de totale chaos door sneeuwval.
Tot wel 25 cm in Limburg!
Gelukkig konden heel veel mensen de schoonheid en de pret van sneeuwval nog wel zien, maar de echte chaos ontstond op de wegen. Waarom nu juist daar? Omdat het glad was! Ja, een bizarre constatering, maar wel de werkelijkheid. En niet alleen in Limburg werd het glad, overal in Nederland werd het glad en was de chaos compleet. Weermannen en vrouwen werden 24/7 aangeroepen en in de media werd Piet Paulusma gememoreerd vanwege zijn elk jaar terugkerende voorspelling van horrorwinters.
We zaten er middenin!
Uiteraard kwam Erben Wennemars ook weer even voorbij want ja, ‘stel dat’ of ‘wie weet’ of ‘zal het weer door kunnen gaan’ is toch wel dé vraag zodra het een beetje begint te winteren. Ondanks dat we weten dat sneeuw niet goed is voor het ijs, maar kou is kou en winter is winter.
Maar helaas, de komende week zitten we wat temperatuur betreft alweer in de dubbele cijfers.
En gaat het weer regenen, dat hadden we nog niet gehad in de afgelopen maanden. Gelukkig hebben we de beelden nog van de chaos op onze wegen en kunnen we ons daar nog even over opwinden. Tot dat witte spul weer als sneeuw voor de zon verdwenen is, dan is er wel weer wat anders waar we ons druk over maken. Maar dat de chaos gewoon door ons zelf veroorzaakt wordt vergeten we zo snel. Neem bijvoorbeeld al dat verkeer dat denkt gewoon door te kunnen rijden met de snelheid die ze altijd gewend waren.
‘Winterbanden ja! Dus opzij graag, ik heb haast!’
En ja, dan moeten ze wel eens remmen. Niet één keer maar meerdere keren. Want dan rijdt er weer zo’n autootje voor hen die zich wel aanpast aan de weersomstandigheden. Vreselijk volk in de ogen van de verkeershufters. Maar door al dat gerem gaan de auto’s die daar vlak achter (!) rijden ook op de rem en duurt het niet lang meer voor dat je genoemd zal worden op de radio:
‘ANWB-verkeersinformatie, op de volgende wegen…’
We weten er niet meer mee om te gaan. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat we met veel meer auto’s op de weg zitten. Stond er in vroegere dagen nog maar een auto voor de deur, nu staan er gemiddeld drie per huishouden.
De welvaart raast voort.
En vroeger waren de winters nog wel winters, die wekenlang aanhielden en schaatsen was elk jaar een terugkerende bezigheid. Maar ja, dat was nog ver voordat we elke winter Erben Wennemars hijgend van opwinding op de televisie zagen bij de eerste vrieskou. En de tijd dat schaatsen op televisie een zeldzaamheid was, laten we dat ook niet vergeten. Ik kan mij die dagen nog wel herinneren, dan zaten we met de hele familie voor de buis:
Gordijnen dicht en het wedstrijdschema uit de krant op schoot.
Naast winters hadden we in die tijd nog geen influencers en iedereen liet zich nog gewoon inenten tegen het HPV-virus, DKTP of BMR. Er was zeg maar, nog een gezond evenwicht tussen vertrouwen en wantrouwen. En mocht je het ergens niet mee eens zijn dan schreef je een boze, nette brief in plaats van racistische drek of bedreigingen spuien op media forums.
Ook mediaforums hebben spelregels hoor!
Van zelfscankassa’s hadden we ook nog nooit gehoord. Maar stel dat ze er wel waren, dan gaven we de dame of heer van de steekproeven geen grote bek omdat we wisten dat dit nu eenmaal de spelregels waren. En van die steekproeven raken we voorlopig niet af want er wordt weer flink gejat, we kunnen kennelijk de verantwoordelijkheid ook al niet meer aan. Maar het was ook de tijd dat we een, hooguit twee knuffels als kind hadden om troost en geborgenheid te zoeken als we dat even kwijt waren.
Wanneer we ons ‘Remy’ voelden.
Maar dat was toen. De tijd van normen en waarden ligt ver achter ons. Er zijn mensen die naar die tijd terugverlangen en er zijn mensen aan de macht die zeggen dat we dat terug kunnen krijgen. Maar dat gaat ze niet lukken, want de wereld zit, ondanks dat we steeds meer weten van alles, verdomd ingewikkeld in elkaar. Je moet van goeden huize komen om dat allemaal nog bij te kunnen houden. Dan bedoel ik niet van rijke afkomst maar van een warme, liefdevolle stabiele afkomst.
Dan houd je misschien net het hoofd boven water.
Zo hoorde ik laatst van een oprukkend, tekenend voor deze tijd nieuw fenomeen, de zogenaamde knuffeltherapie. Dat doe je onder begeleiding van een knuffelcoach en even helder: zonder happy end! Volgens het bericht is er behoefte aan deze therapie en dat snap ik eigenlijk ook wel weer. Want we weten inmiddels dat er steeds meer alleenstaanden zijn en ja, die snakken op een gegeven moment toch ook naar een knuffel.
Huidhonger, zo leerden we in de coronajaren!
Dus ondanks dat vele generaties opgroeiden met tientallen knuffels, in alle soorten en maten, komen velen toch knuffels tekort. En daar zijn dus nu een paar slimmeriken op ingesprongen en kun je, tegen betaling, je lekker laten knuffelen. In allerlei standjes: lepeltje-lepeltje, op schoot en ruggen wrijvend, rug tegen rug of geschaard. Het kan allemaal, mits je je testosteron en oestrogeen in bedwang kan houden.
Ik vind het een goede ontwikkeling.
Want naast al die aanrakingen, strelingen en lieve woordjes kun je natuurlijk ook een beetje kletsen met die wildvreemde man of vrouw waarmee je op dat moment lekker in de kussens ligt. Want dat missen we ook.
Het praatje met de caissière!
