Column: Toch een geweldig begin!
De kop is er weer af, de eerste week van het jaar ligt achter ons. Voor mij is het vandaag Oudjaar, maar daar kom ik vermoedelijk volgende week op terug. Want wat nog niet ervaren is, kan nog niet beschreven worden.
Ondanks het begrip schrijvers ‘vrijheid’.
Want van dat begrip mag je een beetje liegen of jokken, aandikken, afvlakken, fantaseren, weglaten, overdrijven of heel erg overdrijven. Nu wil ik het nog wel eens hebben over vrouwen, meestal mijn eigen vrouw, over hoe die anders denken en doen dan mannen. Maar neem daar asjeblieft niet te veel aanstoot aan!
En vooral niet serieus!
Alhoewel er altijd wel een kern van waarheid in zit, natuurlijk. En ‘altijd’ is niet overdreven wat dit stukkie betreft. Want ja, ik moet het er wéér over hebben. Ik heb het nog proberen uit te stellen, kon het nog nét over de feestdagen heen tillen, maar moet nu toch de openbaarheid in omdat ik er dagelijks mee geconfronteerd word. Langer voor me houden mag het ook niet van mijn huisarts, dingen opkroppen. Waarmee de toon eigenlijk daarmee alweer gezet is, hoe de rest van mijn stukkies zich zullen ontwikkelen in het nieuwe jaar.
Eigenlijk wilde ik ‘brandschoon’ nieuwjaar schrijven maar dat lukt al niet meer.
Want het nieuwe jaar begon weer met veel geweld en dan met name tegen hulpverleners. Tweehonderd agenten zijn gewond geraakt, onder andere door klootzakken met bivakmutsen op die hun illegaal verworven vuurwerk gebruikten als munitie tegen politieagenten, brandweerlieden of ambulance medewerkers. Op zoek naar sensatie, want dat hoort bij hun ‘mannelijkheid’, stelletje watjes. Stoer hoor! Ik zou zeggen: ga het leger in en maak je nuttig. Dan voeg je iets toe in plaats dat je alles afbreekt of hulpverleners, mensen zoals jij en ik, opstapelt met stress of lichamelijk lijden.
Dan ben je pas een echte kerel!
Honderdzevenennegentig agenten hebben aangifte gedaan tegen dit gespuis. Heel goed, dat zijn er nog drie te weinig. Maar ik kan nu al inschatten hoe het dan straks in de rechtbank gaat want geloof me, die gasten zullen grotendeels gepakt worden want ze filmen elkaars geweldplegingen. Dan zit daar straks zo’n dader heel erg zielig te wezen, snikkend dat het niet zo bedoeld was. John de Mol ziet hier dan wel weer misschien kansen in om er een leuk en gezellig TV-programma van te maken, met als titel:
‘Het spijt me’
De een zijn straf is de ander zijn brood zeg maar. Dat sluit mooi aan bij de hebzucht die in ons landje steeds weer opnieuw aangewakkerd wordt. Zo aan het einde van het jaar heb je dan de Staatsloterij en de Postcodeloterij, allebei heel erg goed in het bespelen van de hebzucht. Zodra de prijzen dan gevallen zijn, dan heb ik het over lullige bedragen zoals 30 miljoen in de Staatsloterij of 59 miljoen in de postcodeloterij, wordt dat breed uitgemeten in bepaalde kranten of digitale media. Vooral wanneer je net naast de winnende pot piest, zal dat breed uitgemeten worden want dat is goed voor de clicks. Er is immers geen beter vermaak dan leedvermaak, alhoewel je in dit geval er ook een tegeltje tegenaan kunt gooien:
‘Geld maakt niet gelukkig’
Kennelijk dachten heel veel mensen die 30 en die 59 miljoen euro te winnen want er werd 100 miljoen aan vuurwerk uitgegeven. Wat een armoe. Maar goed, even terugkomend over waar ik het niet over wilde hebben, er is naast alle crisissen in de wereld hier in huis ook een crisis bijgekomen. Wij hebben namelijk een nieuwe bank. Die is in de plaats gekomen van een tweezitter en een fauteuil. De dame hier in huis zat altijd in die fauteuil en ik zat min of meer naast haar, in de hoek van de bank. We zijn gek op elkaar, maar deze posities voelden toch altijd alsof we iets tekortkwamen.
Alsof er een kloof tussen ons zat.
Dat vond ik niet zo fijn maar goed, ik kon de kloof overbruggen door mijn been op te tillen en dan mijn voet naast haar in de stoel leggen. Als een soort poef zeg maar. Nu wil het geval dat ik het ook fijn vind dat zij dan die voet een beetje gaat masseren, kriebelen of aaien. Eerst met de sok nog aan maar het wordt nóg fijner wanneer ze de sok uittrekt en dan begint met de aanrakingen, huid op huid zeg maar. Of dat ze er een zalfje tegen de droogte of kloofjes opsmeert.
Misschien een vorm van voetfetisjisme?
Ik heb geen idee, ik vind het gewoon lekker. Als ze stopte met aanraken dan riep ik “Voet!”, maar dat vond zij niet fijn, ik citeer: daar word ik ‘kriebelig’ van. “Maar sketteketje”, zei ik dan, “dat wil ik juist, dat je lekker kriebelt, masseert of aait!” Dat bedoelde ze natuurlijk niet, ze vond het zo’n verplichting worden en wij zijn op een leeftijd dat we niet meer van verplichtingen houden, op de verplichting na dat je afspraken nakomt natuurlijk.
Het werd een hoekbank, met een losse hocker, voor mijn ‘eilandgevoel’ zeg maar.
“Dan ga ik hier in de hoek zitten, lekker met de beentjes voor me uit en kan jij aan de andere kant zitten. De hocker kun je dan gebruiken om je voetjes op te leggen!” had zij bedacht. Ik vond het allemaal prima, mijn vrouw is voor de inrichting en ik zorg voor het eten.
Twee weken terug werd de bank geleverd.
Best groot, zo’n hoekbank. We moesten beiden dan ook flink wennen, want de kloof tussen ons was nu gigantisch. Ik had ook het idee dat we luider moesten praten wanneer we wat te praten hadden. We moesten, net als de hond, even onze plek vinden in deze nieuwe situatie (op TV zeggen ze dan: in deze nieuwe setting..).
Maar deze bank biedt perspectief. Want ik kan nu naast haar zitten. Of liggen!
Zonder kloof!
Net als gisteren. We zaten gezellig en knus op de bank toen we via video bellen op de hoogte werden gebracht van de geboorte van ons tweede kleinkind:
Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Félou!
Wat een vreugde tussen al het geweld op deze wereld.
