Column: Alleen is maar alleen? Ja, soms wel!
Dat de groep alleenstaanden groeiende is, valt niet te vatten in een paar krantenartikelen of duizend woorden, de ruimte die ik altijd mag gebruiken voor mijn stukkies. Daarom schrijf ik nóg een keer over dit onderwerp, want het gaat absoluut niet om een minderheid. Sterker nog, men schat dat rond 2050 de helft van de bevolking alleenstaande is, de andere helft heeft dan wel een relatie. Ik gok dat we tegen die tijd twintig miljoen inwoners tellen in dit land waarvan dus tien miljoen mensen single is.
Bewust of onbewust alleenstaand, ervoor gekozen of door omstandigheden overkomen.
En ja, de media spelen er gevat op in, dan wel met een eigen bedacht programma of gewoon lekker ordinair gejat. Het begon al ergens eind vorige eeuw met ‘Op goed geluk!’ Als ik aan dat programma denk, hoor ik nog steeds die krijsende stem van Mien Dobbelsteen (Carrie Tefsen) uit de televisie schallen wanneer de gematchte kandidaten elkaar te zien kregen: “Op goed geluk!” Inmiddels zijn er al tientallen programma’s over de liefde gemaakt plus daarbij nog opgeteld de talrijke dating Apps.
En nog steeds is het aantal alleenstaanden groeiende.
Vorige week kreeg ik een reactie van een ex-collega van mij, een jongedame van 27 jaar en ‘niet bewust’ single. Zij voelt zich wel eens ‘vergeten’ door haar vrienden en kennissen die wel allemaal een relatie hebben.
Ze schreef mij een heel epistel, ook een teken dat het haar hoog zat:
-Doordat al die stelletjes elkaar hebben delen ze minder met hun alleenstaande vriend(in). Ik vind dat ook logisch hoor, maar het geeft mij ook wel een pijnlijk gevoel, alsof je er niet bij hoort. Als je als single thuiskomt van je werk heb je niemand om even je verhaal te vertellen, heb je niemand waar je even je ei aan kwijt kan. En dan denk je misschien, bel dan even naar je broer of zus, of je ouders, maar dat is lang niet hetzelfde want met je vrienden praat je net even anders. Maar die vrienden zitten in een relatie en weten niet altijd hoe het is om alleenstaande te zijn. Dat je thuiskomt in een donker huis, met tegenzin gaat koken of door het chagrijn daardoor maar een kant-en-klare maaltijd in de magnetron gooit.
Die ik dan in mijn eentje moet opeten.
Of in je eentje piekeren over die slechte dag op het werk, ik blijf dat lastig vinden. En ik denk ook dat veel alleenstaanden tegen dezelfde problemen oplopen, dat er veel eenzaamheid heerst.-
Voorgaande zette mij aan het denken.
Want wij hadden ook een single in de vriendenkring, de vriendin van mijn vrouw. Wij gingen veel met haar om, vooral de weekenden als ze niet de zorg had van de kinderen. We aten samen, maakten fiets- of wandeltochten met elkaar of streamden series. Ook met de feestdagen werd ze niet vergeten, het was eigenlijk vanzelfsprekend dat ze dan ook van de partij was. Ik moet er wel bij zeggen dat het ons heel makkelijk afging, want ze was een leuke, gezellige en vrolijke meid.
En nog steeds!
Ik vond het wel prettig want als deze twee dames bij elkaar waren dan kletsten ze zó de avond vol waardoor ik mooi mijn handen vrij had om mijn eigen ding te doen. Alleen Studio Sport kijken met haar in de buurt was voor mij altijd een slijtageslag! Dan ging ze irritante vragen stellen, het liefst als Ajax moest spelen. Gelukkig won Ajax (toen nog) veel. Oh ja, wat ook handig was aan zo’n derde wiel aan de wagen was het verzinnen over wat we gingen eten die avond. Dan wisten wij het even niet en dan appte mijn vrouw even naar haar vriendin en kwam die met een verlossend antwoord.
We noemden haar soms wel eens ‘onze dochter’, zo zat ze in ons leven.
Inmiddels heeft ze weer de liefde gevonden en loopt ze glunderend rond, de liefde straalt ervan af en wij genieten daar enorm van. De gunfactor is wel degelijk aanwezig en wij kunnen ons prima vermaken met ons tweetjes.
Zelfs wanneer ik naar Studio Sport kijk.
Een goede reden om alleenstaand te blijven is dat de ogenschijnlijke schijn van vrolijke stelletjes flink kan bedriegen. Dat er genoeg relaties zijn die naar buiten toe mooi weer spelen, maar misschien wel doodongelukkig zijn en daardoor een tikkeltje jaloers naar al die singles kijken.
Over alles is wel wat te zeggen.
Ik kreeg ook een reactie van een dame die, toen ze nog single was, vaak te horen kreeg: -“Maar jij bent toch een leuke meid? Waarom heb je dan geen relatie?” Alsof je dan gewoon met de eerste de beste vrijgezel maar direct een relatie moet beginnen, met andere woorden omdat je leuk bent hoef je niet alleen te leven. Dikke onzin natuurlijk. Uiteindelijk stond hij ineens voor mijn neus en zijn we alweer vele jaren gelukkig samen!”-
Maar het feit blijft dat de groep alleenstaanden toch blijft groeien.
En daarbij ontstaan weer allerlei nieuwe, maatschappelijk problemen. Zoals bijvoorbeeld de woningnood. Dat ligt niet alleen aan het tekort aan huizen maar ook door alle maatschappelijke veranderingen. Zoals de groeiende groep mensen die al dan niet bewust- of onbewuste singles zijn of worden. Of al die scheidingen onder ouderen, al jaren getrouwd (en tóch alleen) en dan op een gegeven moment zeggen dat ze er klaar mee zijn en alleen verder willen in hun leven.
‘Hier is je ring…wat moet ik met dat klere ding! (R.Long, Kalverliefde)
Al die mensen moeten ook weer ergens wonen waardoor de vraag naar huisvesting alleen maar blijft stijgen. Gelukkig zijn er altijd weer die creatievelingen die daarop handig inspelen, zoals bijvoorbeeld het produceren van tiny houses. Daardoor wordt de keuze weer reuze.
Mits je op die paar vierkante meters wil wonen natuurlijk.
Mensen hebben liefde nodig. Ook de bewust- of onbewuste alleenstaande, die gescheiden oudere of, laten we die vooral niet vergeten, al die alleenstaande ouderen in de bejaardenhuizen.
De definitie van liefde is de bindende kracht, dus we mogen best wat meer rekening houden met elkaar!
