Column: Verjarende verleidingen
Sinds gisteren zijn mijn vrouw en ik weer even oud. Dat is elk jaar weer hetzelfde liedje. Om precies te zijn duurt deze verjaar-pret 35 dagen. Daarna ben ik weer een jaar ouder. Vorige week begon ze al te plannen, hoe de verjaardag te vieren. Want ook dit jaar zal het anders moeten dan normaal. De visites moesten maar in etappes komen besloten we. Nu was dat geen hogere wiskunde hoor, onze verjaardagen vieren wij over het algemeen in bescheiden kring. Sterker nog, ik vier mijn verjaardag het liefst niet. Maar de dame hier in huis van middelbare leeftijd wel. Lekker koffie drinken, gebakje, klessebessen, wijntje, hapje en lekker klessebessen.
Gezellig!
Een verjaardag geheel volgens de regels van het RIVM werd het. Aangezien ik de ober was deze dag, de jarige hoeft natuurlijk niets te doen, vond ik dat wel prettig. Zo kon ik de situatie goed overzien, kon ik op mijn gemak de cappuccino’s maken of de leverworst snijden en eventueel zijdelings mee doen aan het gesprek. Zijdelings, want sommigen praten meer dan Hugo en Mark samen op een persconferentie. Een goed verstaander weet precies wat ik bedoel maar in het kader van de emancipatie van de mens ga ik het hier niet uitleggen want tegenwoordig leven we met heel veel korte lontjes.
En zwijgen is goud.
Omdat ik mijn verjaardag toch niet ga vieren hadden we besloten om de plaatselijke bakker te sponsoren door daar het gebak te gaan bestellen. Want zij kreeg mijn budget. Normaal gesproken wil zij het liefst zelf bakken maar ja, na een week werken moet je soms ook even makkelijk doen. De gedachte alleen al aan die gebakjes van de bakker deed mij al lichtjes kwijlen want ik ben een behoorlijke zoetekauw. Dus dikke prima, ik was allang blij dat zij zich erbij neergelegd had dat ik mijn verjaardag niet vier. Want eigenlijk vindt ze dat helemaal niet leuk.
Dat is ongezellig.
En dat zit niet in haar systeem, ongezellig. Wel in de mijne tot haar (soms) grote ergernis. Ik ben denk ik nog wel eens een bietsie cynisch. Zij is bijvoorbeeld nu al met de kerstdagen bezig en ik juist met de dagen erna. Dat iedereen weer zegt ‘blij te zijn dat het weer achter de rug is’ of dat men klaagt over ‘al dat gevreet’ en ‘volgend jaar doen we het anders’.
Tegen de tijd dat de volgende kerstdagen zich melden zijn de meesten dat alweer vergeten.
Nu liggen de feestdagen nog voor ons en vandaag vieren we de verjaardag van Sinterklaas en zijn Pieten. Ik hoop oprecht dat het voor alle kinderen een echt gezellig avondje wordt, met heel veel rijmpjes, leuke cadeautjes en, niet geheel onbelangrijk, aandacht voor elkaar. Dus niet alle remmen los en graai je pakjes á la Black Friday maar een gezellige familieavond met vrolijkheid, pepernoten en warme chocolademelk met heel veel slagroom.
Voor de warme herinneringen voor later.
Wij kregen ook een cadeautje. Een kraskaart van mijn schoonvader, de zogenaamde ‘december-kalender’. Die gaf mijn schoonmoeder ons altijd maar nu zij er (helaas) niet meer is heeft hij die taak op zich genomen. De komende dagen en weken gaan we dus elke dag krassen. Goed voor de hebzucht zegt mijn donkere kant dan weer. Sorry. Maar misschien lees ik wel teveel de kranten en kan ik sommige dingen niet rijmen.
Terwijl ik juist zo van rijmen hou.
Zo las ik van de week dat de helft van de Nederlandse bevolking het financieel krap heeft. En hoorde ik een discussie op de radio over het feit dat gokken tegenwoordig gelegaliseerd is. Ik had daar geen idee van want ik gok eigenlijk nooit en doe ook niet mee aan loterijen. De laatste loterij waar ik aan meegedaan had was nog in mijn jeugdjaren op Terschelling. De plaatselijke verenigingen hielden een keer per jaar een soort van bazaar mét Rad van Fortuin. Zo konden ze de kas van de club een beetje spekken. Ik kreeg dan een paar gulden van mijn ouders en kocht daarvan lootjes.
En won dan een slagroomtaart of een rollade.
Eén keer won ik een behoorlijke grote knuffelbeer waarna ik direct achterna gezeten werd door een paar plaatselijke zwangere dames. Of ik de beer niet aan een van hun wilde geven. Voor de ongeborene. Achteraf had ik ze gewoon moeten laten opbieden zodat ik van dat geld nog meer lootjes had kunnen kopen maar nee, ik vond, als rondrennende puber in wording, de beer eigenlijk zelf ook wel leuk. Dus mocht het kind wat zonder beer moest opgroeien zich hierin herkennen: Sorry!
Later begon de beer een loopbaan als mascotte van het plaatselijke shantykoor.
Maar ik wist niet dat het gokken gelegaliseerd was. Ik kwam er pas achter nadat ik reclames voorbij zag komen waarin we verleidt worden om een gokje te wagen. Gokje ja, ze gebruiken expliciet een verkleinwoordje voor iets wat enorme grote problemen kan gaan opleveren. Net zoals rokers graag een ‘sigaretje’ of een ‘peukje’ gaan roken, of dat een alcohol liefhebber een ‘glaasje’ drinkt.
Wat die glaasjes betreft doen we het ‘goed’: we zitten in de Top Tien van vaakst dronken volkeren..
Het gokken is nu nóg toegankelijker gemaakt. Of beter gezegd, wat krom is hebben ze recht gemaakt. Als roker moet je tegenwoordig echt nog je best doen om aan rookwaren te komen én een goed gevulde portemonnee hebben. Daarnaast ben je haast een paria want ja, roken is zó jaren ’60 en op steeds meer plekken wordt het geweerd.
Maar net als de bazaar spekte de roker een instantie.
In dit geval De Staatskas. En nu steeds meer rokers de pijp aan Maarten geven viel die Staatskas behoorlijk af. Dus ja, het legaliseren van gokken is gewoon een verkapte manier om weer een hoop geld te genereren en dat noemen we dan heel mooi ‘kansspelbelasting.’
En is de cirkel weer rond.
Wedden dat er straks ook suikerbelasting ingevoerd gaat worden? Dan heb ik een probleem want zoals ik al schreef hou ik van zoet.
Want wie zoet is krijgt lekkers!
