Column: Komkommer & kwel
Sommige mensen verlangen terug naar het verleden, naar de tijd dat we alles nog een beetje konden verwerken. Het Nieuws had toen nog niet zo’n tempo zoals we het nu kennen. Maar ik heb geen verlangen naar die tijd, wel goede en mooie herinneringen.
Maar ik mis wél de komkommers!
Om precies te zijn, de komkommertijd. Deze tijd speelde zich meestal af in de zomermaanden want dat was toch iedereen op vakantie en werd er ook geen nieuws gemaakt. En geen nieuws is meestal goed nieuws. Helaas kunnen we deze zomer wel zeggen dat er geen komkommer te bekennen is. Van alle kanten worden we momenteel bestookt met nieuws en daar zitten echt geen mooie komkommers bij.
Het verrottingsproces is al begonnen zeg maar.
Je moet er oog voor hebben om de goede eruit te filteren. Want goed nieuws is beter voor de geest. Neem de Olympische Spelen. Hier waren, ondanks wat opstartproblemen, weer vele hoogstandjes te zien. Maar ook op voetbalgebied zagen we PSV schitteren tegen Ajax, notabene om de Johan Cruijff schaal.
Nou was dat voor mij een klein dieptepuntje.
Maar voor de aanhang van PSV was dit natuurlijk ontzettend goed nieuws (na een verloren jaar..). En dan is er nog een club, Feyenoord. Deze hebben ook een goede start gemaakt in de Europese omgeving. Nu maar hopen dat ze dat in eigen land vast kunnen houden zodat we een leuke competitie krijgen. Het liefst een competitie waar de winnaar pas op de laatste competitie dag bekent zal worden.
Gezonde spanning valt ook onder de categorie goed nieuws!
Net als dat we geen mondkapjes meer hoeven te dragen in de winkels. Want dat vond ik toch wel het vervelendste onderdeel van de regels die ons opgelegd werden. Ik miste de expressie in de gezichten om je heen. Je wist niet meer of iemand vriendelijk of boos naar je keek of gewoon een praatje wilde beginnen. De woorden werden gesmoord achter het kapje.
‘Kap nâh!’
Toch zie ik ook wel het voordeel van de mondkap. Dat de mensen die ‘met consumptie’ praten je niet meer raken. Ik moet bekennen dat het mij ook wel eens overkomt en daarom hou ik mij graag aan het afstand houden. Maar wat deze zomer ook opleukte was de terugkeer van mijn favoriete Diskjockey Rob Stenders op de radio. Hij zat eerst bij Radio 2 maar besloot ergens in het voorjaar om te verhuizen naar Veronica. Vijf maanden was hij niet te horen op de radio en ik voelde mij diepongelukkig, begon in mijn chagrijn zelfs de radio te negeren en enkel nog te luisteren naar de hapklare brokken van Spotify.
Tot eind juni, toen begon Rob weer met zijn Bonanza bij Veronica.
Ik was eerst bang dat het programma overladen zou worden met commercieel geouweneel maar niets was minder waar, het programma was één op één overgenomen uit zijn Radio 2 tijd, inclusief de goede muzieksmaak. Ik kon mijn geluk niet op en ventileerde dat haast dagelijks naar mijn geliefde vrouw. En weet je wat zo mooi is?
Zij was het met mij eens!
Gelukkig weet zij ook wat nieuws betreft het kaf van de koren te scheiden. Het goede nieuws uit het slechte te filteren. Optimisme versus pessimisme. Zo zag zij ook hoe een supermarkt de plank flink missloeg door medewerker Lars te vertellen dat hij geen nagellak mag dragen. Want volgens de manager is de Glanerbrugger bevolking daar nog niet aan toe. Deze persoon heeft waarschijnlijk onder een steen geleefd want de Glanerbruggers hoef je niet te vertellen of ze ergens wel of niet ‘aan toe’ zijn. Hoe verzin je het!
Terwijl we in 2016 Nagellakheld Tijn Kolsteren toch met zijn allen in onze harten hadden sloten…
Gelukkig zijn er ook managers die niet in de prehistorie leven en kan Lars aan de slag bij de concurrent. Achter de kassa en mét gelakte nagels. Dit soort berichten staan in het begin onder het kopje ‘slecht nieuws’ maar worden uiteindelijk goed nieuws. Het lijkt wel een sprookje;
‘Lars en zijn nieuwe werkgever leefden nog lang en gelukkig!’
Nu moet ik toegeven dat sommige berichten in eerste instantie positief bedoeld zijn maar om kunnen slaan in het negatieve. Vaak heeft het te maken met de reacties die eronder gezet worden. Bijvoorbeeld wanneer de demissionair minister-president naar Groningen komt om met eigen ogen te zien dat er nog heel veel problemen zijn met betrekking op de aardbevingsschades, stromen de negatieve en soms absurd idiote reacties binnen.
Waarmee de echte dialoog in de kiem gesmoord wordt.
Of neem die ex-baanwielrenster Elis, die in 2016 nog Olympisch kampioen werd. Zij versloeg het baanwielrennen bij de NOS. Ook hier werd de inhoud, het verslaggeven en de kennis van de sport, naar achteren gedreven omdat er figuren waren die het op haar uiterlijk hadden voorzien. Dat moeten vast hele mooie mensen zijn geweest, dat kan niet anders want anders reken je iemand anders niet af op het uiterlijk.
Ik kan hier niks mee, verwerp het en schaam mij ervoor.
En ik weet ook niet wie het zijn want veel ‘reaguurders’ verbergen hun identiteit of vallen onder de categorie ‘nep-accounts’ (terwijl ze alles om hun heen ‘fake’ noemen). Een ding weet ik wel over ze. Ze zijn misschien knap, slim en hebben misschien zelfs de waarheid in pacht.
Maar ze zijn super lelijk vanbinnen!
Gelukkig houdt de humor en relativeringsvermogen de meeste mensen op de been. Zo zagen we hoe een kat in Scheemda het vertikte om uit een boom te klimmen. De brandweer was er op een gegeven moment klaar mee en zaagde de boom om!
Opgelost!
Natuurlijk kwam hier commentaar op. Ook ik was verontwaardigd na het lezen van de kop van dit nieuwsberichtje. Onnodig bleek, de boom stond al op de nominatie gekapt te worden. Typisch een geval van verder lezen dan je neus lang is…
Of gewoon niet reageren. Leg even je telefoon weg of maak een ommetje. Jouw reactie zal de wereld echt niet verbeteren.
Enkel (heel even) je eigen geweten.
