Column: Kattenbelletjes
Dat katten gek zijn op vogeltjes wist ik wel maar ik wist niet dat het de gewone huiskatten waren die dat deden. Nee, ik dacht altijd dat het wilde katten betrof. Want deze categorie moet immers overleven zolang er niet bakjes met Whiskas of Royal Canin voor deze tijgertjes klaar staan. Dat zullen we gewoon moeten accepteren. Maar nu blijkt dat ook onze huiskat, die lieve, schattige pluizige (of kale) spinnende beestjes zeer waarschijnlijk, voordat ze bij je op schoot kruipen om even lekker te kroelen, hun buikjes vol hebben met musjes, koolmeesjes of roodborstjes.
Of bij grote trek, een lekker duifje!
Met andere woorden, stop maar met dat blikvoer want onze huis-tuin en- keukenkatten hebben liever van die vliegende gevleugelde hapjes. Persoonlijk zeg ik: terecht, welke jager is er niet groot mee geworden. Het zit in hun genen. Jagen of gejaagd worden, dat is de vraag. En iedereen weet natuurlijk dat katten en vogels geen vrienden van elkaar zijn. En laten we de muizen niet vergeten in dit verhaal, die hebben al helemaal geen goede verstandhouding met katten. Net als hun baasjes. Die zien liever ook geen muizen over het aanrecht lopen. Daarom is het voor katten relatief makkelijk scoren is om bij het baasje in een goed blaadje te komen. Want wie heeft er niet een dooie muis op de mat gevonden, poeslief neergelegd door Spooky, Luna, Simbo, Wobbe of Tommie.
‘Cadeautje!’
Wij hebben geen kat omdat we BGH’ers zijn (Bewust-Geen-Huisdieren). Die keuze hebben we gemaakt na allebei een leven met een hond achter de rug gehad te hebben. Een bewuste keuze waar we nooit spijt van gehad hebben, ook omdat het voor kleine kinderen goed is om met dieren te leren omgaan. Maar nu zijn we dus BGH’ers omdat we vrij willen zijn in gaan en staan. Want huisdieren nemen is verantwoordelijkheid nemen, met andere woorden, je moet ze verzorgen en eten geven. En uitlaten. Ook als het hondenweer is. Wij hebben wellicht wél muizen maar die ben ik nog niet tegengekomen, die durven waarschijnlijk niet omdat we veel katten hebben in de wijk. En we hebben kikkers maar die vallen weer onder de categorie ‘wild’ en huppen zo nu en dan even de keuken binnen na een dikke regenbui.
Nooit geweten dat kikkers bang zijn om natte voeten te halen..
Ik heb niet zoveel met katten maar dat komt waarschijnlijk omdat mijn bijnaam ‘Muis’ is. Een soort ‘Tom & Jerry’ zeg maar. Voorheen zaten ze nog wel eens in mijn tuin maar ik heb ze duidelijk gemaakt dat ik dat niet wil. Nu lopen ze in een grote boog ons huis voorbij terwijl ze mij in de gaten houden. Want deze muis laat niet met zich sollen. Toch wil men een proefproces starten om huiskatten binnen te houden. Dat gaat het gezonde verstand voorbij. Een kat is nu eenmaal een jager en vogeltjes horen dat te weten. Dat zit in hun genen en dat wordt ze door hun ouders bijgebracht voordat ze uitvliegen. Ook al is het zielig, de natuur moet je met rust laten en wij mensen moeten dat gewoon accepteren. Want als we alles zielig gaan vinden dan komen er alleen maar dit soort regeltjes bij. En we hebben in dit land al het gevoel bedolven te worden onder regeltjes.
Maar daar zijn wij niet de enigen in.
Kijk maar eens naar onze buren, de Duitsers. Die zijn voornemens om mensen met honden te verplichten hun hond minimaal twee keer per dag uit te laten. Te bizar voor woorden zou je zeggen want honden laat je minimaal drie keer per dag uit. Dat kreeg ik mee in mijn opvoeding toen wij ‘leen-honden’ moesten verzorgen. Dat waren honden van kennissen die op vakantie gingen en dan mochten wij op ze passen voor twee of drie weken. Zeg maar als een soort compensatie voor het níet hebben van een hond. Zo leerden wij met dieren omgaan, praktisch en doeltreffend. Maar kennelijk zijn in Duitsland dit soort regels nodig, zijn er honden die geklaagd hebben dat ze te lang hun behoeftes in hebben moeten houden en willen ze dat deze regel in hun CAO komt te staan. Dan weet elke Duitser waar hij/zij aan begint als men overweegt een hond in huis te nemen en hoeven de honden niet meer jankend, blaffend en met de poten gekruist achter de voordeur te zitten wachten totdat ze uitgelaten worden.
Want dat is dieronterend!
Want kennelijk zijn we vergeten hoe we dieren moeten verzorgen. En zo is het met alles. We weten ook niet meer hoe we met elkaar om moeten gaan en is ‘ieder voor zich’ inmiddels standaard. En staat het je niet aan dan zet je gewoon een grote muil op om de ander te overtroeven, het liefst met zo grof mogelijk taalgebruik. Daarom begrijp ik wel dat er steeds meer regeltjes bijgekomen zijn in de jaren want we beginnen afwijkend gedrag te vertonen.
We vragen er zelf om.
Maar soms slaan we in die regeltjes ook weer door. Zo was er een mooie, jonge vrouw die geweigerd werd in een museum in Parijs, het Musée d’Orsay. Want haar decolleté was te diep uitgesneden. Ik heb de foto gezien van deze dame en kan alleen maar zeggen dat zij er fantastisch uitzag in haar kleurrijke jurk. Heel flauw gezegd zag ze eruit als een kunststukje, een Meesterwerk, perfect passend in haar omgeving.
Je kon haar zo inlijsten!
Maar omdat we in 2020 leven liet ik de foto ook zien aan mijn vrouw en een toevallig passerende vriendin. Ze vonden de jurk erg mooi maar toch ook een tikkeltje ordinair. Oké, ik ben als man iets gekleurd misschien en was het niet met ze eens. Mannen laten hun spieren toch ook zien? Ik dacht ineens aan de roerige jaren ’60, aan de seksuele revolutie na de truttigheid en onze eerste kennismaking met het begrip ‘emancipatie.’
Oftewel, de bevrijding voor de vrouw van wettelijke, sociale, politieke, morele of intellectuele beperkingen.
(NB, tijdens het schrijven van dit stukje zijn er rond de 2880 vogels gedood door huiskatten.)
