Column: Na de Dolle Mina’s
Het is inmiddels 2020 en we leven in een maatschappij waar veel gebeurt. In een razend snel tempo worden we meegevoerd in een groeiende welvaart waar alles kan of moet kunnen. Maar we rekenen in onze drang naar een perfecte wereld ook af met zaken die níet meer kunnen, zoals bijvoorbeeld het discrimineren van ras, geloof of geaardheid.
Dat zal tijd worden ook!
Aan de andere kant leven we ook steeds meer als individu in plaats van in een groep. Het eigenbelang gaat voor het algemeen belang met, bijvoorbeeld, als gevolg dat de eenzaamheid alleen maar aan het groeien is. En dat is raar, we hebben immers meer vrije tijd dan in de jaren dat we nog wel met elkaar omgingen, in de jaren dat je nog wist wie je buren waren. Daarnaast roepen we heel hard dat de vrijheid van meningsuiting heel belangrijk is. Alleen kunnen we er niet mee omgaan want zodra we ergens op aangesproken worden is de reactie steeds vaker een van agressieve aard.
Dat resulteert weer in het feit dat steeds minder mensen iets willen zeggen van het gedrag van anderen, bang bedolven te worden onder verbaal geweld.
Maar druist dat dan niet in tegen het recht van vrijheid van meningsuiting? Die geldt immers voor ons allemaal. Toch? Of vergeten we dat steeds wanneer we iemand met een tirade klein proberen te krijgen? Precies, misschien moeten de schreeuwers onder ons eerst maar eens tot tien tellen voordat ze wat zeggen. En misschien weer eens de grondwet erbij pakken waar al onze rechten in staan.
Dan zien ze ook dat élk mens recht heeft op vrijheid en veiligheid.
Het recht om te leven in een veilige omgeving. Dat je dus rond kan lopen zonder bang te moeten zijn voor gevaren die veroorzaakt worden door derden. Nog vers in ons geheugen ligt het verbod op straatintimidatie in Rotterdam. Dat verbod is verworpen want iemand intimideren op straat valt weer onder de vrijheid van meningsuiting.
Ik noem het een uiting van onfatsoen in het kwadraat!
Dit is in de ogen van de meerderheid in ons land onwenselijke gedrag. En we ventileren dat ook naar buiten en wijzen dan het liefst naar onze nieuwe medelanders. Want ‘die hebben last van een te hoog testosteron’ en ze vallen ‘onze meisjes en vrouwen’ lastig. Dat klopt ook gedeeltelijk, sommigen onder hen hebben andere normen en waarden dan de onze.
Maar wat zijn onze normen en waarden dan en voor wie gelden ze?
De aanleiding dat ik hier nu over schrijf is een gesprek welke ik onlangs mocht voeren met een dame die net als ik, in Winschoten woont. Maar het had, ben ik bang, net zo goed over een andere plaats in Nederland kunnen gaan. Zij vertelde mij dat ze graag wandelde alleen moest ze dat voornamelijk in de vroege avonduren doen want overdag werkt ze. Meestal wandelde ze een uurtje, goed voor ongeveer 5 kilometer. Ze loopt dan wel zoveel als mogelijk over de verlichte paden want je moet niet vallen als je alleen bent.
Ja, ze wandelde alleen.
Op zich is daar niks mis mee. Misschien wat ongezellig maar aan de andere kant is het ook goed om even tot jezelf te komen, vooral na een drukke werkdag. Toch zie je in de avonduren vaak mensen met hun tweeën lopen en ook daar is niks mis mee. Maar doen ze dat voor de gezelligheid of doen ze dat om andere redenen? Die vraag kwam bij mij boven toen ze verder vertelde over wat ze meegemaakt had.
En mijn mond viel open!
Ze vertelde mij dat ze al een paar keer lastig gevallen werd door mannen. Niet jonge maar volwassen mannen. Ze kreeg opmerkingen naar haar hoofd geslingerd zoals bijvoorbeeld: “Zo…wat loop jij hier alleen..” of “Zonde hoor, om zo in je eentje te moeten lopen..” Of ze kreeg de schrik om het lijf toen twee mannen op de fiets ineens ‘Boe!’ riepen en vervolgens hard lachend doorreden.
Dat zou je nog weg kunnen stoppen in de categorie humor maar het is wel sneue humor…
Die andere opmerkingen zijn suggestief. Die opmerkingen suggereren andere opties, onder andere dat ze met zo’n kerel zou moeten gaan wandelen. ‘Want dan komt alles goed.’ In mijn ogen ben je totaal mesjogge dat je überhaupt zo’n opmerking durft te maken! Hoe haal je het in je botte hersens om zomaar iemand op straat aan te spreken over het feit dat ze alleen loopt? Krijg je thuis te weinig aandacht van je vrouw? Of gaat dit om mannen die geen vrouw hebben en zwaar gefrustreerd juist ‘s avonds de straat opgaan om vrouwen lastig te vallen, in de hoop een vrouw te treffen die op hun ‘avances’ in gaan?
Nou, dat gaat vast nog wel een keertje lukken…maar niet heus.
Geloof mij, ik ben gek op vrouwen maar ik weet wel mijn grenzen! En een van die grenzen is dat je een vrouw op straat niet zo aanspreekt, beperk je slechts tot een gemeende goedenavond.
Of hou het bij een welgemeende ‘Moi!’
Ze werd niet constant lastig gevallen hoor, maar ik ben van mening dat één keer zoiets zeggen al te veel is. Want de impact is groot geweest voor deze dame want de lol van het wandelen is ze kwijt. Ze loopt nu met angst door de straten, bang voor miezerige mannetjes die hun frustraties niet voor zich kunnen houden. Het gaat hier om onze normen en waarden waar we al decennia lang voor aan het vechten zijn. Waar we voor naar de stembussen zijn gegaan om te zorgdragen dat die normen en waarden plus alle onze vrijheden, niet aangevallen worden door gekkies zoals hierboven benoemd. Waar we ‘mensen van over de grenzen’ ook op wijzen…
Beschaving noemen we dat!
Dat moest ik even kwijt. Dat is mijn recht binnen de kaders van het fatsoen.
Dat is waarom we het recht van Vrijheid van Meningsuiting ooit bedacht hebben.
