Column: Niksnutten
Niksnutten zijn wij Hollanders. Wij kunnen urenlang niks doen. Niets meer en niets minder. Tenminste, als ik de krant moet geloven. De Amerikanen vinden dit ‘niks doen’ heel apart en nu ze het ontdekt hebben, ‘omarmen ze het oer-Hollandse niets doen’ want dat is goed tegen de groeiende burn-outs in dat land. Ik weet precies wat ze bedoelen. Ik heb de afgelopen twee weken regelmatig aan de eettafel gezeten en een beetje dom naar buiten zitten staren, met alleen het tikken van de klok als metgezel. Plus omgevingsgeluiden, zoals een auto die voorbij reed, een koekoek die zijn bekende oeuvre met de wereld deelde, een buurman die iets aan het timmeren was, een loeiende koe in de achtertuin, de vuilniswagen die de groene bakken leegde en een dikke mantelmeeuw die weer eens klaagde over de eeuwige honger in zijn lijf.
Ze noemen dit ook wel vakantie!
Maar ik snap wel wat die Amerikanen bedoelen. Niks doen is best een leuke bezigheid tussen al het moeten. Ik herinner mij als kind dat er soms dagen voorbij gingen van niks doen. Gewoon dom vervelen. In een stoel of vanaf de bank helemaal niks doen. Zelfs niet nadenken. Staren tot je hoofd leeg is en enkel de omgevingsgeluiden toelaten. En het dan ook uitspreken naar je familieleden:
“Ik vervéééééééél me..”
Soms was er een opleving. Dan bedachten mijn broer en ik dat we gingen monopolyen. Dan trokken we dat spel uit de kast, bouwden de boel op, telden het geld en kozen een kleur pion. Zonder chips of snoepjes want dat kregen wij maar twee keer per week, op woensdagmiddag en zaterdagavond. Als de hele tafel bedekt was met het monopoly-spel dan keken we elkaar aan en zeiden: “Heb jij nog zin?”
“Nee..” was het antwoord, en vervolgens werd alles weer opgeruimd..
Maar niks doen wordt steeds moeilijker. Het wordt moeilijker vanwege de smartphone. Die dingen geven zoveel vertier… Je kan er bijna alles mee. Lezen, schrijven, mailen, televisie kijken, films kijken, bankzaken regelen, spullen kopen, foto’s maken, muziek zoeken en luisteren, contacten onderhouden via allerlei social media, bellen(!), enzovoorts, enzovoorts… Zelfs als we in de rij staan bij de kassa bekijken we effe dat ding om de tijd te doden.
Want voordat je het weet ben je dood!
En een ongeluk zit in een klein hoekje, daar hoef je niet voor gestudeerd te hebben. Ik kom hier op na het lezen van een bericht van de politie. Zij hadden (opnieuw) een bericht online gezet met het verzoek naar de mede weggebruikers om eens begrip te tonen wanneer er een weg afgezet wordt. Want na een flinke aanrijding waarbij een van de slachtoffers aan het vechten was voor zijn leven moesten ze de weg afzetten zodat alle hulpverleners veilig en snel hun werk konden doen. Hierop werd door sommige automobilisten ontzettend agressief gereageerd en dat ventileerden ze middels intimidaties zoals schelden en opgestoken middelvingers.
De sukkels.
Ze willen niks begrijpen, zijn alleen maar bezig met hun eigen sores, zoals een te kleine piemel of iets dergelijks. Waarom zo gefrustreerd? Een grote lul ben je toch al!
En als je dan toch stil staat, pak je telefoon en speel dan even een spelletje Candy Crush (op niveau..) en zeik niet tegen die mensen die een ander mens aan het helpen zijn. Of bel je vrouw en maak na jaren van onderlinge strijd een einde aan je huwelijk.
Je vrouw zal er zeker van opknappen!
Dit soort gedrag ontstaat uit de negatieve kant van verveling. Door frustratie en door verwend gedrag. Maar je kan je ook positief vervelen, daar is niks mis mee. Want we moeten al zoveel. Alle dagen vermaak, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, dag in dag uit. De kinderen van nu hebben niet eens meer tijd om te spelen want het weekendje Londen, het dagje naar de Efteling of het Sweet Fourteen, Fifteen, Sixteen party’s moeten nog gevierd worden.
En de terugkom-dagen van die Sweet Fourteen, Sweet Fifteen en Sweet Sixteen.
Je kan het zo gek niet verzinnen of het is al verzonnen! Als we elkaar maar bezig houden. Maar zo nu en dan zie je nog iets voorbij komen waarvan je denkt: Ja! Er zijn nog mensen die het doen, het leven simpel houden. Laatst zag ik enkele foto’s van een kinderfeestje. Er zaten acht kinderen aan een gedekte tafel, de jarige stond op de stoel en werd toegezongen. Daarna een foto waarop de acht genodigden plus de jarige aan het sjoelen waren. Ze stonden allemaal om de sjoelbak heen en hadden aandacht voor elkaar. Op de volgende foto liepen alle fuifnummers in de tuin en ze deden een potje trefbal. En dan de laatste foto. Hier zat het hele spul weer aan tafel te genieten van zelfgebakken, ik herhaal, zelfgebakken pannenkoeken!
Met veel, heel veel poedersuiker en stroop!
De huidige opvoeders boksen tegen elkaar op, bang dat hun kind als niksnut wordt aangezien. Dus hoe groter je uitpakt met iets hoe meer respect je kind krijgt. Denken ze dan. En tussendoor even werken want ja, het kost ook wel wat hè, al die uitjes. Maar we liggen liever krom dan dat we eens wat afzeggen, alles moeten we meemaken want anders hoor je er niet bij. Maar een keer niks doen is geen schande hoor.
Nooit geweest ook…
De klok van ons vakantieadres tikt onze laatste vakantie-uren weg. Over een paar uur zijn we weer aan de andere kant van de Waddenzee en moeten we er weer tegenaan. Dan begint het dagelijkse leven weer, komen de beslommeringen weer om de hoek kijken en moet de structuur van het normale leven weer in het gareel komen. Straks bij de boot zien we ‘verse aanvoer’ van gestreste mensen die op zoek zijn naar wat rust. Rust en natuurlijk ook vertier.
Dat moet ook, genieten van het leven.
De klok tikt verder en de kater waar wij op passen miauwt. Hij wil weer naar buiten want de zon schijnt en de vogeltjes fluiten vrolijk en verleidelijk. Ik sta op uit mijn stoel en laat hem vrij. Even voelde ik bij mijzelf een kater opkomen van jewelste maar dat was ook zo weer verdwenen.
Want zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens!
