Met mijn eigen verjaardag heb ik weinig. Nou ja, het is wel leuk als mensen eraan denken hoor. Terwijl ik donders goed weet dat je best mag vieren dat je weer een jaar ouder mocht worden want dat is, helaas, niet iedereen gegeven.
Waardoor meer bescheidenheid hier op zijn plek is.
De reden dat ik niet zoveel heb met mijn verjaardag is dat het al in de eerste week van het jaar valt. Iedereen heeft dan de feestdagen nog in het lijf zitten en zijn dan wel klaar met feestjes. En dat begrijp ik volkomen. Daarom doe ik niks met mijn verjaardag en hoef ik ook geen cadeautjes.
Alleen cadeautjes van mijn vrouw, dat mag.
Inmiddels is het wel algemeen bekend in familie en omstreken en alle betrokkenen accepteren het. Nou ja, bijna alle betrokkenen. Want mijn nageslacht, inclusief de bonus-versie, hadden toch weer iets bedacht om hun vader mee te verrassen. Ergens in februari werd mij gevraagd het laatste weekend van maart vrij te houden en vervolgens lekte er zo nu en dan wat informatie mijn kant op.
Net als in het huidige kabinet!
Maar nu ten goede. Het plan kreeg steeds meer inhoud: de heren hadden bedacht allemaal naar Winschoten te komen en mij mee te nemen naar een whiskyproeverij in Stad. En ze kwamen vrijdagavond al, dus zet het bier maar koud! Ik moest dus op stap met vier gasten in de leeftijd van 24 tot en met 30 jaar.
En ze kwamen zonder hun dames!
Dat was genoeg reden om extra alert te zijn want ik weet uit (levens)ervaring dat jongens zich nog wel eens anders zouden kunnen gedragen als de corrigerende tikken, opmerkingen of blikken er niet bij zijn. Dan gaan ze zich anders gedragen, denken ze weer even de mannetjes te zijn die ze ooit waren toen ze nog vrij als een vogel rondliepen op deze aardkloot.
Ik ben ook jong geweest.
Die vrijdagavond had ik avonddienst. De eerste berichten dat de mannen onderweg waren kregen we al rond zes uur binnen, tot mijn grote verrassing. Want eerdere berichten in de groepsapp van de jongens, ‘Lekker Met De Meiden,’ deed mij vermoeden dat ze zo tegen negen uur die avond aan zouden meren. Maar kennelijk hadden ze er zin in en vertrokken ze een uur eerder. Een volgend appje gaf de aankomsttijd aan: 20:16 uur. Die tijd werd steeds weer opnieuw aangepast en uiteindelijk stonden ze al om 8 uur voor de deur. Tegen half negen kreeg ik een appje van mijn vrouw met een eigenlijk wel te verwachten tekst:
‘HELP!’
Nu kwam die drukte voornamelijk van de oudste. Hij is nooit getest in het verleden, maar er zijn sterke aanwijzingen dat hij ADHD in het kwadraat heeft. Maar ik raakte niet in paniek en tipte mijn vrouw om vooral niet in paniek te raken. Want hem kennende gaat bij hem zo rond half tien de lamp uit, wordt hij stiller en stiller en wil hij uiteindelijk naar zijn nest. Voorspelbaar, ik zou er heel wat weddenschappen mee kunnen winnen. Toen ik later die avond thuiskwam, ontdekte ik hem niet tussen de begroetingen en wist ik genoeg.
We hebben nog even gezellig gezeten met zijn wakkere broeders.
De volgende morgen kwam de oudste als eerste beneden, want ja, die was natuurlijk uitgeslapen. En weer helemaal opgeladen met gigaveel energie. Dat was even acclimatiseren, maar even later zaten we toch met zijn allen aan het ontbijt. Een ontbijt met versgebakken blini’s, want dat vinden ze zo lekker. Net als vroeger. Na het ontbijt kwam de doucheronde en tegen elf uur zat iedereen weer fris en fruitig beneden en konden we beginnen met het programma.
Het programma wat ik deels bedacht had.
Ik nam de mannen eerst mee naar Scheemdermeer om een beetje cultuur te snuiven. Want daar zat Tinus te wachten, ik had hem gezegd met de jongens naar zijn molen, de klok én museum te willen kijken. Over die molen gesproken, daar moet nog een aanvulling bij want Tinus heeft het allemaal niet alleen bedacht. Hij werd geadviseerd door Guus Zantinga, een allesweter van molens en ook werkzaam bij het lokale molenmakers bedrijf.
Ere wie ere toekomt!
Een uur later haalden we nog zand op en twee bandjes want ik had ook bedacht dat ze zondagmorgen een tuinklusje konden gaan doen. Een tuinklusje welke ik telkens uitstelde omdat ik niet zoveel zin had om het uit te voeren. Voor de jeugd een klusje van niks, die waren wel wat gewend door hun werk. Die middag bracht mijn vrouw ons naar Stad alwaar we eerst een winkel met elektrische apparatuur bezochten omdat een van de mannen een laptop nodig had. Een van de jongens maakte ondertussen (per ongeluk…) connectie met een geluidsbox en drukte (per ongeluk..) daarna op een liedje, een liedje over schapen welke vaak door de jeugd gezongen werd tijdens het uitgaan. Vervolgens zag ik het kroost gierend van het lachen naar buiten gaan en wist ik dat er even afstand genomen moest worden van geluidsbox én het nageslacht.
Ik verliet in tijgersluipgang de winkel terwijl het liedje zich openbaarde aan alle aanwezigen.
Gelukkig zijn ze niet gewelddadig en vernielen ze niet alles wat op hun pad komt. Niet veel later zaten we al op een terras, een tafereel dat zich steeds herhaalde totdat we in het café waren waar de proeverij ons aangeboden zou worden. Uiteraard na een goede maaltijd tussen het drinken door, een goede bodem is de basis van je kunnen.
In totaal werden er zes whisky’s geserveerd, inclusief passende hapjes.
Twee Ierse en vier Schotse, waarvan eentje de 66% alcohol aantikte. Tegen elf uur werden we weer opgehaald en zingend over schapen en dergelijke kwamen we weer heelhuids thuis waarna de oudste snel zijn bed opzocht want hij zat al in reservetijd immers…
De volgende ochtend zat iedereen weer keurig op tijd aan het ontbijt, deze keer met wentelteefjes want dat vinden ze zo lekker. En daarna fiksten ze de tuinklus en s ’middags keken we gezamenlijk naar PSV-Ajax en was het gejuich ver in Stad en Ommelanden te horen.
Na de lasagne zwaaiden we ze uit, moe maar voldaan en keken we elkaar aan:
‘Schat, we zijn weer onder ons!’
