Column: Het valt niet altijd mee
‘Trump maakt wandeling met zoontje van Musk’, las ik maar ik scrolde snel door, onderwijl zuchtend van verontwaardiging omdat ik doodmoe word van al die berichtgeving over die haalfmaalen in dat eens zo grote Amerika. Ik wil er ook niet over schrijven, maar mijn basis, de heer G.E. Moed (niet familie van..), gaf het als tip mee tijdens een van onze sessies:
“Schrijf het van je af!”
Dat werkt tot een bepaalde hoogte. Want ik wil er geen aandacht aan geven. Maar soms moet ik toch even stoom afblazen en dat doe ik door het van mij af te schrijven.
‘Elon Musk vader geworden van zijn veertiende kind’
Waarom lees ik dat? Ik wil dat helemaal niet lezen! Want het is niet normaal. Ja, een groot gezin mag best, ik kijk ook wel eens naar een aflevering van ‘Een huis vol,’ maar die mensen kiezen daar bewust voor en hebben er helemaal geen politieke gedachten daarbij, enkel een liefdevol argument. Elon Musk wél. Die pleit voor meer slimme en gezonde kinderen en daarom heeft hij inmiddels 14 kinderen. Natuurlijk van meerdere vrouwen, want je kan onmogelijk van een vrouw verlangen dat ze 14 kinderen voor je baart. Dat was vroeger, dat was in de tijd dat vrouwen nog als broedmachines werden gezien door heren die zich uitleefden, uit naam van welke God dan ook.
Het zal je dochter maar wezen!
Uiteraard heeft hij kinderen bij verschillende vrouwen want het lang uithouden met dit figuur is onmogelijk dan wel niet aan te raden. Die gast is momenteel helemaal van het padje af. Heel eng. En nóg enger omdat hij macht heeft dankzij zijn positie in de politiek, in de techniek wat boven onze hoofden vliegt en zijn enorme financiële vermogen. Een positie waar je goed mee kan manipuleren zo is gebleken en ik ben bang dat het alleen maar erger gaat worden. Neem alleen al zijn gedachtegang over slimme én gezonde kinderen, alsof dat zaligmakend is. En stel nu eens dat kind nummer 15 niet zo slim is al papa eigenlijk verwacht had? Stopt hij dat kind dan in een van zijn ruimteprojectjes? Zijn gedrag doet mij op de een of andere manier erg denken aan de film ‘Boys from Brasil’.
Een film uit 1978.
Loslaten Veldmuis, loslaten. Je kan er toch niks aan veranderen. Laat ik mij bezighouden met mijn eigen, kleine wereld. Zoals met mijn vader die vorige week plotseling in het ziekenhuis belandde. Hij moest vorige week vrijdag naar Harlingen voor een afspraak bij de oogarts. Mijn zus had hem aan boord gebracht en mijn schoonzus stond aan de andere kant van de plas. Zuslief maakte zich zorgen, want Pa had weinig puf, liet het zelfs toe om in een rolstoel aan boord gebracht te worden. Na overleg met elkaar belde zij de huisarts en die vond dat ook zorgelijk en gaf advies.
‘Bel 112 maar.’
Niet veel later werd hij met een ambulance naar het MCL gebracht en kwam hij terecht op de spoedeisende hulp. Ik was vrij en ging ook die kant op om schoonzus af te lossen want die moest thuis weer in de zorg want mijn broer was daags ervoor geopereerd aan zijn knie.
Ouderdom komt met gebreken, een understatement.
Eenmaal in het ziekenhuis zag ik een vader die inderdaad niet veel meer te vertellen had. Dat is toch weer even schrikken en je beseft weer dat 80-plussers in de categorie ‘dagjesmensen’ vallen. Een categorie waar we uiteindelijk allemaal in komen te zitten. Gelukkig is de kennis in de zorg steeds breder en na onderzoek concludeerde dokter Maria dat hij veel vocht achter de longen had en opgenomen moest worden. Helaas lag de afdeling in MCL vol en maar in Heerenveen hadden ze nog een plekkie. Ambulancebroeder Jozef haalde hem op en bracht hem naar Heerenveen.
Met zulke namen moest het wel weer goed komen, toch?
In Heerenveen kreeg hij een Amelandse verpleegkundige aan zijn bed en ja, eilanders onder elkaar, dat voelde toch als een soort thuis. Afgelopen maandag werd er een echo gemaakt van zijn hart en dat onderzoek wees uit dat er een vernauwing zat, een vernauwing welke zorgelijk te noemen was.
Dinsdagmorgen mochten wij hem weer ophalen en hem naar de boot brengen.
Zuslief was met de boot naar Harlingen gekomen om hem te begeleiden, een traject die ze op het eiland voort zal zetten omdat Pa nu eenmaal die zorg nodig heeft. Tegen 12 uur zaten we gezellig aan de haven aan de kibbeling en daarna reden we hem in een rolstoel aan boord, op weg naar zijn eiland en zijn ooit zelfgebouwde levensbestendige woning.
Zijn trots!
Donderdagavond namen wij de zorg over van zuslief. Dat kon omdat we het weekend vrij waren én omdat onze werkgevers weer fantastisch meewerkten! We troffen mijn vader aan in een best wel broze toestand en waren blij dat we tot dinsdagavond bij hem kunnen zijn. Zuslief besprak de situatie met vrouwlief want medicatie en persoonlijke zorg bleek nog een behoorlijk bord vol te zijn.
Mijn vader en ik keken nog even naar een best wel goed presterend Nederlands Elftal.
Maar ik zag wel dat hij een flinke jas uitgedaan had daar in het ziekenhuis. De volgende ochtend bleek hij zich toch al wat beter te voelen en dat zette zich de dagen erna door. Hij bleef wel zo realistisch dat enige professionele hulp nu wel toegelaten moest gaan worden en zoals het nu lijkt wil hij gebruik gaan maken van Tafeltje Dekje zodat hij zelf niet meer in de keuken hoeft te gaan staan.
Ouder worden is loslaten en grenzen verleggen.
Toch zal de zorg uitgebreid moeten worden zolang hij zelfstandig wil blijven wonen. We schuiven dat altijd ver vooruit, dat komt later wel, maar zoals Rob de Nijs ooit zo mooi zong, ‘Wat als later nu is’, dan moet je voorbereid zijn. Gelukkig wonen we in een land dat dit kan. En gelukkig woont hij in een omgeving waar men nog naar elkaar omkijkt. Zo zeiden de buren die graag op de hoogte blijven van de gezondheid van hun buurman het volgende:
‘Het valt niet mee om oud te worden!’
