Nu ik mijn leeftijd weer omdraaien kan, dacht ik weer even terug aan die leeftijd, 16 jaar. De leeftijd dat ik op een brommer mocht gaan rijden. En alcohol mocht gaan drinken waardoor er, met de kennis van nu, heel wat hersencellen van mij daarin verdronken zijn. Maar goed, ik mocht op een brommer en hoefde niet eerst een rijbewijs te halen.
En als ik een brommer had hoefde ik ook niet meer te fietsen! En, naast dat je je sneller van A naar B kon bewegen, kon ik nu ook meedoen aan het fenomeen brommers kieken, een gewilde bezigheid van de jeugd van toen. Nu moet ik er wel bij zeggen dat wij ook zonder die brommers de liefde konden verkennen, bijvoorbeeld wanneer het gras twee kontjes hoog was in de weilanden. Dan lag je met je favoriete meisje midden in een onbespoten veldboeket, tussen de paardenbloemen, zuring, margrieten en de boterbloemen.
Hóe romantisch!
Nu woonde ik op een eiland en ja, met één Hoofdweg en de Badweg was het circuit nu niet echt spannend te noemen. Hierdoor leken de ritjes vaak hetzelfde, maar qua lol maakte dat geen donder uit. Zo ging je vaak naar de haven, effe ‘boat kyke’. Vooral in de vakantiemaanden, want dan had je goed zicht op de meisjes die op het eiland hun vakantie gingen vieren.
De eilanders meisjes op hun Puch Maxi’s deden precies hetzelfde, voor de jongens.
Nu stond mijn brommer, een Zündapp CS50 nu niet bepaald bekend om zijn snelheid. Wat mijn maten ook deden om de brommer op te voeren, het lukte maar niet om een beetje mee te komen met de andere Zündapp’s, Kreidlers, Yamaha’s en Honda’tjes die de eilander jeugd rijk was. Behalve in het winterseizoen, dan gingen we met zijn allen op zondagmiddag een stukje toeren over het eiland en reed iedereen rustig.
Toch heb ik ooit op mijn brommer de politie van mij afgeschud tijdens een achtervolging!
Die zaten achter mij aan omdat mijn achterlicht niet deugde, een terugkerend probleem. Dat probleem had ik uiteindelijk als een echte Mac Gyver verholpen door een tweedraads kabeltje met schakelaar, ooit een schemerlamp dienende, op een blokbatterij aan te sluiten en die weer aan mijn achterlicht. Dat werkte totdat de batterij leeg was. Na een wilde rit door de duinen belandde ik uiteindelijk bij mijn ouders in de tuin, liggend met brommer en al achter de struiken. Het politiebusje scheurde vervolgens mijn huis voorbij waarna ik met een euforisch gevoel en zonder bekeuring mijn slaapkamer opzocht.
Ja, we maakten wat mee.
Maar ik ben dus een jaar ouder geworden en omdat het kort op de jaarwisseling volgt heb ik toch wel enkele goede voornemens. Voornemens waar ik over nagedacht heb, de ene keer iets langer dan bij de andere keer. Die voornemens hebben voornamelijk betrekking op klusjes in en om het huis. Dan neem ik mij voor om morgen te gaan beginnen. En als die morgen dan aangebroken is en ik even na ga denken of ik die klus echt vandaag ga beginnen, denk ik al gauw:
Morgen ga ik beginnen!
En doe dan lekker iets voor mezelf. Vroeger op school mocht dat ook altijd, iets voor jezelf doen wanneer je klaar was met een opdracht. Toen heb ik kennelijk bedacht dat door te trekken in mijn verdere leven, eerst iets afmaken en dan wat voor jezelf doen. Vervolgens heb ik geprobeerd om dat vol te houden, maar tegenwoordig kies ik toch vaker om iets voor mezelf te doen dan iets te moeten doen. Dat zal vast met mijn leeftijd te maken hebben. Toch komt er wel eens iets op mijn pad wat niet uitgesteld kan worden. Zoals laatst, toen de vloer in de woonkamer vervangen moest worden. Toen zei ik, tot grote vreugde van de vrouw des huizes:
Morgen ga ik beginnen!
En ik begon de volgende dag! Zo staat er ook een klus te wachten in onze achtertuin. Precies op het looppad naar de schuur is het, na hevige regenval, erg soppig, ondanks dat er over de hele breedte een goot ligt. In 2023 was ik al voornemens dit probleem op te lossen, maar het bleef bij een krabbeltje op mijn kladblok, op mijn bureau. Tot (terechte) ergernis van mijn vrouw natuurlijk, maar toch lukte het mij steeds om het uit te stellen en nam ik het mij voor:
Morgen ga ik beginnen!
Maar nu is het menens. Ik heb van de week al een nieuwe steel voor mijn schep gekocht en in mijn hoofd ben ik er bijna dagelijks mee bezig (én wanneer ik weer op zo’n soppige tegel ga staan en het water tegen mijn broekspijpen opspat), over hoe ik het ga aanpakken. Zodra straks het waterpeil in de tuin wat gezakt is, graaf ik de zwarte grond eruit, gooi er een zooi zand in en een paar verticale stukken regenpijp met kiezelstenen, die dienen dan als drainage. Het wachten is dus op droogte en dan kan ik, naast het alleen maar roepen, ook uitvoeren:
Morgen ga ik beginnen!
Want dat hink-stap-springen begin ik ook zat te worden als ik even naar de schuur moet. Maar er zijn ook voornemens die ik direct uitvoer, categorie ‘iets voor mezelf doen’ zeg maar. Zoals nog meer Radio 1 luisteren, afgewisseld met veel muziek luisteren via een streamingdienst. Eerder had ik plannen om weer een platenspeler aan te schaffen, maar achteraf zie ik de toegevoegde waarde niet meer, een waarde die de echte liefhebber er vast nog wel in ziet. Maar sinds ik gebruik maak van een streamingdienst ben ik er niet meer af te slaan. Ik luister overal, op de fiets, tijdens een wandeling of als ik de hond uitlaat. En geniet ik van alles wat muziek zo mooi maakt. Of ik luister radioprogramma’s terug.
Wat een uitvinding!
Maar niet alles is aan gemak onderhevig. Zoals van de week toen mijn vrouw mij voor de zoveelste keer vroeg of ik de garage nog een keer ga opruimen, want de tuinstoelen liggen erbij alsof ze elk moment omvallen. Ze had een punt, ik had ze inderdaad nogal acrobatisch opgestapeld.
“Je hebt gelijk. Morgen ga ik beginnen!”
