Afgelopen woensdag werd ik voor het eerst wakker naast een vrouw van 60. Dat was een hele belevenis. Misschien zelfs wel confronterend maar eigenlijk ook weer niet. We waren er immers op voorbereid dat dit wel eens kon gaan gebeuren, maar het hield ons ook erg bezig.
Vanwege het getal.
Gelukkig maakte de locatie veel goed. We zaten in het Limburgse Nuth, in een mooie B&B van twee zeer gastvrije heren. Een B&B van stand kunnen we wel zeggen, want naast het statige pand zag het er zo keurig uit dat wij ons zelfs een beetje koninklijk voelden. De rijkelijk gemaakte ontbijtjes, gebaseerd op het Limburgse (lees: Bourgondische!) leven, waren fantastisch en gaven ons een heerlijke start van de dag!
Een ware ‘Joie de vivre!’, precies zoals wij in het leven willen staan.
Die woensdag was het ontbijt extra gevuld, met twee stukjes vlaai, bonbons en een lieve kaart voor de jarige waardoor de dag al feestelijk begon. Nu was het ook tijd voor mij om haar cadeautjes te geven en daarmee viel een zware last van mijn schouder! Want met het vorderen van het jaar wist ik dat deze dag zou komen, maar wist ik niet wat ik geven moest. Slapeloze nachten!
Tot ik een openbaring kreeg!
Die openbaring overkwam mij ergens halverwege oktober, midden in zo’n rusteloze nacht. Ik besloot voor haar een foto-verhalenboek te maken, een hobby die ik al een aantal jaartjes, naast schrijven, uitvoer. Voor de zekerheid stapte ik even uit bed om een notitie te schrijven voor het geval ik dit vergeten zou. Maar ik kon de slaap nu helemaal niet meer vatten en toen ik haar in de vroege morgen naar werk hoorde gaan, stapte ik snel uit bed.
Werk aan de winkel!
Even later kroop ik op zolder rond en vond een doos vol fotoboeken van háár leven en sjouwde deze naar beneden. Niet veel later lag mijn bureau vol met foto’s, losse in mapjes maar ook in fotoboeken. Van de gekozen foto’s maakte ik met mijn telefoon nieuwe foto’s welke ik vervolgens naar mijn computer transporteerde, in een nieuwe, verborgen map zodat zij de map niet kon spotten. Vanaf die dag was ik er bijna dagelijks mee bezig, uiteraard op die momenten dat zij er niet was. Ondertussen speurde ik tussen duizenden digitale foto’s die al op de computer stonden en appte ik mensen om haar heen, zowel van werk als in de privésferen, of zij nog foto’s hadden van haar. En of ze mij ook nog een foto van hunzelf wilde appen, eventueel met een gezellig tekstje erbij.
Maar wel graag voor half november!
De tijdsdruk was enorm. Want uit ervaring wist ik dat het een week zou duren alvorens het boek gedrukt was en moest ik er wel enige druk opleggen. De foto die haar nicht uit Australië mij toezond, ontroerde mij. Want daar zag ik dat mooie meisje dat even daarvoor mijn hart gebroken had door het uit te maken, na een periode van twee jaar innige kalverliefde begin jaren 80. Vanaf dat moment scheidde onze wegen, maar de liefde voor elkaar bleef.
Alleen wisten we dat niet van elkaar.
Die ontroering duurde maar even hoor, we zijn immers alweer twaalf jaar bij elkaar én dat boek moest op tijd af zijn! Naast al die foto’s wilde ik ook teksten erin, zoals haar liefdesbrieven die ik al die jaren bewaard had. Maar ook de jaarlijkse brief die ze van mij krijgt met haar verjaardag, de memoires van haar overleden ouders en natuurlijk een aantal teksten uit stukkies waarin zij als hoofdpersoon fungeerde. Hierdoor werd ik gedwongen om te lezen, heel veel te lezen! Daar ging ook veel tijd aan verloren, maar er kwamen ook weer herinneringen boven waardoor ik weer foto’s moest zoeken die daar weer bij hoorden.
Zestig jaar vang je niet in een paar pagina’s.
Twee weken voor D-Day zat ik op 124 pagina’s, A4-formaat. Die dag kwam ze enthousiast van haar werk terwijl ik bezig was het eten op te zetten: “Een collega is 50 jaar geworden en die heeft een fotoboek gekregen!” vertelde ze enthousiast. “Gemaakt door familie en vrienden, zó leuk!” Vervolgens hield ze een foto voor mijn neus waarop te zien was hoe deze 50-jarige dame, zichtbaar geraakt, het fotoboek bekeek. “Ontroerend, hè! En wat een werk.”
“En wel 150 pagina’s!”
Ik draaide mij van haar af en roerde lichtelijk geïrriteerd de rode bietjes nog maar eens extra om. Honderdvijftig pagina’s! Voor een 50-jarige! Die nacht sliep ik weer slecht en piekerde me suf waar ik nog foto’s vandaan kon halen. Achteraf onterecht want er was genoeg materiaal en enkele dagen later zat ik op 154 pagina’s en werd ik weer rustig. Donderdag 21 november kon ik aan het einde van de middag op verzenden klikken.
En had ik weer tijd en aandacht voor de wereld om mij heen.
Twee dagen voordat wij naar Limburg reden was het boek klaar en kon ik het in mijn handen houden, waren alle doemscenario’s die mij meerdere malen in diverse nachtmerries overvielen, plotsklaps verdwenen. Ik had een preview van het boek gefilmd en deze naar enkele vrienden gestuurd, zo trots was ik. Een vriend appte terug: ‘Geef haar eerst een doos tissues! Ik krijg er al prikkende ogen van!’
De tissues werden gekocht en door mij ingepakt.
Ik had nu drie cadeautjes voor haar: een parfum ‘Het leven is mooi’, een doosje tissues en Het Boek van haar Leven. Na het inpakken wist ik het onder de achterste stoel van de auto te verstoppen, ware het niet dat het doosje tissues behoorlijk geplet werd toen ik de stoel weer terugduwde.
Niet druk om maken, het ging om de inhoud!
De B&B eigenaren beloofden mij de cadeautjes woensdag bij het ontbijt te zetten. Nadat ik het ontbijt had aangepakt legde ik op slinkse wijze de cadeautjes uit haar zicht. Na de verwondering over het ontbijt gaf ik haar de parfum.
Haar enthousiasme sprak boekdelen. Toen kwam het ingepakte en zwaar mishandelende doosje tissues.
Haar schaterende lach was in het Geuldal te horen!
Gierend pakte ze het boek-cadeau uit.
Haar lach smoorde in de tranen die volgde.
