Komende week wordt mijn vrouw 60 en zijn we weer even oud. Of even jong, het is maar hoe je ernaar kijkt. Ik neig naar de eerste versie want ik blijf moeite hebben met die 60, dat heb ik het afgelopen jaar al verschillende keren beschreven. Mijn hoofd loopt er nog net niet van over maar het scheelt niet veel.
Zodra ik de gelegenheid krijg begin ik er wel weer over.
Zo bracht ik van de week ons ‘Lobke, ons geadopteerde hondje, naar de trimster. Toen ik de trimsalon binnenkwam bestond het ontvangstcomité uit maar liefst drie dames, allen met een hondenschort voor. Zoals gebruikelijk namen we even de bijzonderheden door:
“Lobke is wat aan gewicht toegenomen.” vertelde ik.
“Het op de bank springen gaat haar niet meer zo makkelijk af als voorheen. Wellicht heeft het ook te maken met haar leeftijd, 70 jaar. En ergens begrijp ik het dan ook wel want sinds ik 60 ben merk ik ook dat het lichaam wat aan slijtage onderhevig is.” De dames keken mij met enige verbazing in de ogen aan: “Lukt het jou ook niet meer, op de bank springen?” zei de manager van het drietal. Daar had ze me. “Nee, dat gaat mij makkelijk af. Maar het van de bank opstaan, tja…. Dan merk je toch dat wij mensen met de jaren wat strammer worden.”
Nu de dame hier in huis 60 mag worden ben ik benieuwd of zij het net zo ervaren gaat.
Ze is er ook al enige maanden mee bezig. Maar dat komt, denk ik, ook omdat ze nu de mogelijkheid krijgt om wat minder te gaan werken. Van volle bak naar drie dagen. Eigenlijk al vanaf januari, toen ik de zes kruisjes ontvangen mocht. Mijn cadeau van haar was een verblijf op het Kaapsduin op Terschelling, in het tot hotelkamer verbouwde Seinhuisje welke boven op het duin staat en een immense vergezichten toont. “Wat ga je mij eigenlijk geven voor mijn verjaardag?” vroeg ze, nadat we weer thuis het gareel in moesten. Eigenlijk wilde ik hetzelfde teruggeven, want zij had van het Seinhuisje net zoveel genoten als ik, maar de beheerders van het huisje hadden bedacht om de huur met enkele honderden euro’s te verhogen, dus die optie viel direct weg.
Met Rupsjes Nooit Genoeg doen wij geen zaken.
Zij bedacht het toen zelf maar en dat werd een reisje naar het zuiden des lands, Limburg. Een paar dagen in een B&B. En omdat zij graag doorpakt, werd de B&B ook direct geboekt, in het dorp Nuth. Opgelucht haalde ik weer adem, want nu hoefde ik niet zelf iets te bedenken. De maanden erna hoefden we er enkel naar uit te kijken, met zo nu en dan een kleine oprisping zoals bijvoorbeeld ‘Wat doen we met de hond?’ Want die waren daar niet gewenst. Gelukkig werd deze oprisping snel platgeslagen doordat de hond weer terechtkon op een logeeradres binnen de familie.
Daarna zomerden we rustig door.
Maar twee weken terug begon ze er weer over. Ik zat net lekker op de bank en had een serie aangezet. Op dat moment begon zij weer over ons uitje naar het Zuiden. Dat doet ze wel vaker, een gesprek beginnen op het moment suprême. (Even helder: alleen als we het nieuws of een serie gaan bekijken hoor!)
“Heb jij al een cadeautje voor mijn verjaardag?” Vroeg ze ineens.
Een zucht ontsnapte mij en ik zette de serie op pauze. “Euh..cadeautje? We gaan toch naar Limburg? Dat is toch je cadeautje?” Zei ik iets weifelend, vroeg mij af wat er nu weer achter weg zou komen. Ik gaf antwoord met een wedervraag: “Nu je er toch over begint: heb je eigenlijk een wensenlijstje, mocht iemand daarnaar vragen?” “Moet ik een lijstje maken?” antwoordde mijn vrouw. Ze keek mij nu vol verbazing aan. “Kan je niks zelf verzinnen dan? Je weet toch wel een beetje waar ik van hou?”
Lichte paniek maakte zich van mij meester.
“Nee!” zei ik, best wel resoluut. “Dat weet ik niet. Hoe moet ik dat nou weten? Ja, een armbandje of een luchie, dat snap ik dan nog wel. Of oorbellen, alhoewel dat ook weer lastig is, omdat je toch een eigen smaak hebt. Straks geef ik je iets wat je helemaal niet wil, bijvoorbeeld een voorzet-nep-openhaard! Dat is toch niet leuk? Je kan toch gewoon een verlanglijstje maken? Doe je er plaatjes bij, net als je kleindochter laatst deed toen ze speelgoed aan het uitkiezen was voor Sinterklaas.”
“Dat noemen ze toch een Moodboard?”
Daar had ik haar! Het gesprek was klaar. Althans, voor die avond. De dagen erna werden stak deze discussie met enige regelmaat weer even de kop op, maar dat kon ik dan weer platslaan door te vragen waar dat moodboard bleef. “Ik word dagelijks bestookt met mensen die willen weten wat je voor je verjaardag wil hebben!”
Dat was niet zo hoor, maar een beetje plagen mag, toch?
Nadat de rust weer was teruggekeerd zat ze ijverig op haar telefoon ideeën op te doen. Ideeën voor cadeaus die vrouwen van 60 jaar zouden willen hebben. En dat is best lastig want over het algemeen hebben vrouwen van 60 jaar alles wel. Dat durf ik hier wel met enige zekerheid vast te stellen. Want deze vrouwen zijn door de wol geverfd, weten onderhand wel hoe het leven in elkaar zit en, heel belangrijk, laten zich niet meer de kaas van het brood eten. Deze vrouwen zijn zo zeker van zichzelf en weten precies was ze wel willen.
Of wat ze niet (meer) willen!
Al gauw legde ze haar telefoon weg en keken we samen naar de serie. Op een gegeven moment hoorde ik een pingeltje en zag ik vanuit mijn rechteroog dat de telefoon weer opgepakt werd. Net op het moment dat in de serie eindelijk de dader zich zou openbaren!
“Oh wat leuk! Een bericht van de beheerders van de B&B, met tips om iets te ondernemen als we daar zijn!”
In Australië mogen kinderen tot 16 jaar niet meer op Social Media. Ik wil daaraan iets toevoegen:
Een verbod voor 60-plussers om op je gsm te kijken tijdens een spannende serie!
