Column: Eigen schuld, dikke bult
Als je niet tegen kritiek kan moet je dit eigenlijk niet lezen. Dat is slecht voor je bloeddruk. Ik lees het zelf ook met pijn en moeite want voor mij is het ook beste wel een confrontatie, even het monster in de bek kijken zeg maar. Niet op alles hoor, maar veel wel. Dus als je doorleest, is dat echt je eigen schuld. Dikke bult! Je kan ook lekker naar buiten gaan, op deze Pinksterdag. En dan, als het dan even kon, met je kroost aan de hand in het parrekie, lekker gaan kuieren in de zon… Maar mocht je toch doorgaan met lezen, denk er dan om:
Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Want sinds de mens dénkt de baas te zijn op deze wereld gaat er veel mis. Heel veel. En als er iets mis gaat hebben we nogal de neiging om naar anderen te wijzen. Terwijl als je naar anderen wijst, je met drie vingers naar jezelf wijst. Want klopt dat wijzen naar anderen wel?
Kiek noar die zulf!
Zo kwam onlangs het keiharde nieuws binnen dat de postzegel 5 cent duurder gaat worden! Nou, dat was wat en er waren maar weinig media die er niet over berichtten. En daarboven op kwam ook nog eens het nieuws dat de aandeelhouders de bezorging van de post tot één keer per week willen reduceren. Commotie!
Maar dat de postzegel weer duurder wordt is toch echt onze eigen schuld.
Want wees eens eerlijk, hoe vaak verstuur je nog een brief of een kaart? Als ik kijk naar mijzelf kijk dan zijn het hooguit enkele deelneemkaarten en zo nu en dan maken we online een kaart, bij bijzondere gelegenheden zeg maar. De rest gaat via de mail, whatsapp of social media chatforums.
Eigen schuld.
En we bestellen met zijn allen steeds vaker online. Vanaf de bank, tijdens het bingewatchen, delen we opdrachtjes uit aan al die online winkels en worden onze pakketten op allerlei plekken en door mensen van allerlei nationaliteiten ingepakt, waarna de koeriers de volgende dag volgens een strak tijdschema onze pakjes afleveren aan de deur of bij een ophaalpunt.
‘Bestellen, bestellen, retourneren, retourneren, bestellen, betalen’ (vrij naar liedje Lenen van Youp van ’t Hek)
Waarom dan toch de verontwaardiging wanneer er weer een winkel(keten) moet sluiten. Want het is toch echt onze eigen schuld. Mijn vrouw en ik proberen nog zoveel mogelijk lokaal te winkelen, maar soms dient het gemak de mens óf we vallen in de val van al die aanlokkelijke aanbiedingen die via allerlei digitale wegen op onze schermen verschijnen. Maar bij elke bestelling online voel ik mij ongemakkelijk bij al dat gemak. Want ik weet dat de mensen achter de winkels bij jou en mij in de straat elke dag op tijd op moeten staan om de winkel te openen, tot sluitingstijd aanwezig moeten blijven om ons, het zogenaamde winkelend publiek, te voorzien van service en alles wat daarbij komt kijken.
Vijf dagen in de week, jaar in, jaar uit.
We klagen ook heel veel over verkeersboetes, dat we die te veel krijgen en dat ze veel te hoog zijn. Waarom denk je dat die boetes steeds hoger worden? Niet om er lekker aan te verdienen zoals sommigen denken, maar omdat het wangedrag wat sommigen vertonen op s ‘Heerenwegen niet af te leren schijnt te zijn.
Hardleers noemen we dat. Eigen schuld, dikke bult.
En als je toch blijft vinden dat die boetes de staatskas vullen dan is het aan jou, echt alleen aan jou om een boete te voorkomen. Zo heb ik de staatskas in de afgelopen tien jaar enkel met 29 euro gespekt. Dat was op een weg met trajectcontrole. Ik werd rechts ingehaald en liet mij meeslepen in de emotie, het haantje in mij trapte even het gaspedaal in.
Zonde van het geld.
Vooral omdat die wegen drukker en drukker worden en de kans op ongelukken daardoor alleen maar toeneemt, met of zonder letsel/ dodelijke afloop. Het is niet voor niets dat er steeds meer drempels worden neergelegd in de straten of dat er bij drukke kruispunten rotondes worden aangelegd.
Allemaal eigen schuld.
Boetes kunnen mij niet hoog genoeg zijn. Vooral voor het harde rijden binnen de bebouwde kom. En dan hoop ik oprecht dat de chauffeur enkel een boete krijgt voor te hard of roekeloos rijden in plaats van veroordeeld worden voor de dood van een kind die plotseling de weg over stak.
Wát een verdriet!
Doordat we tegenwoordig zo ontzettend veel kunnen doen om onszelf te plezieren, verdwijnen er steeds meer evenementen, zoals bijvoorbeeld hier het Lutje Adrillen. Er is geen animo meer voor want men heeft het al druk genoeg met de tripjes naar de dierentuin of de Efteling. Traditionele evenementen moeten steeds vaker het onderspit delven. Daarbij opgeteld is er nog het feit dat vrijwilligers steeds dunner gezaaid worden waardoor er niks meer georganiseerd kan worden.
Ook weer eigen schuld, denk daaraan als je klaagt dat alles maar verdwijnt.
Er is ook een huisvestingsprobleem. Ook daar ligt het weer veel aan onszelf want we worden steeds individualistischer. Steeds meer mensen wonen alleen, door bijvoorbeeld een scheiding. Wanneer er dan een nieuwe liefde om de hoek komt kijken zijn ze vaak al zo gewend aan het leventje alleen, dat ze dat ook willen behouden.
Scheelt een hoop gedoe.
Er zijn oplossingen, maar dat heb je zelf in de hand. Als de brandstoffen te duur worden zou je bijvoorbeeld wat meer de fiets of de benenwagen kunnen pakken. En wanneer er een evenement of een voetbalwedstrijd van je kind niet door kan gaan vanwege tekort aan vrijwilligers, dan zou dat op te lossen zijn door jezelf op te geven om bijvoorbeeld te helpen met opbouwen of met een vlag langs de lijn te rennen als grensrechter. Of stuur weer eens een kaartje en schrijf er wat aardigs over de persoon op en breng dat kaartje dan lopend of met de fiets naar de brievenbus. Dan valt die 5 cent wel te overbruggen, toch?
Het is allemaal niet zo moeilijk. We maken het onszelf zo moeilijk.
