Column: Duurzaam? Mwah..Maar het is wel ontzettend gaaf!
Zodra de lente in de lucht zit zie je overal om je heen meer energie ontstaan. In flora en fauna maar ook bij de mens. Tijdens het uitlaten van de hond werd mijn pad al een paar keer doorkruist met achter elkaar aan vliegende musjes, onder luid getjilp.
Die hadden er zin in!
Wij hadden twee weken geleden zin om de zaterdag door te brengen in Den Haag. Ons gezin had nog een etentje tegoed ter gelegenheid van mijn 60ste verjaardag. Dat was begin januari en omdat ik die verjaardag door mocht brengen in het Seinhuisje op Terschelling hadden de kinderen nog wat tegoed. Want, enthousiast als ze kunnen zijn, wilden zij ook naar Terschelling, maar daar had ik een stokje voor gestoken want ik wilde optimaal kunnen genieten van ons verblijf.
In alle rust!
Dat ging onder protest, maar toen ik aangaf dat we naar Den Haag zouden komen voor een etentje werden de gemoederen wat rustiger. Dat had wel wat voeten in de aarde want voordat we een datum hadden afgesproken waarop al het kroost kon, zaten we al in half maart. Daar kwam ook weer wat gemopper op, maar toen ik zei dat ik van plan was om nog het hele jaar 60 jaar te blijven, kreeg ik de gemoederen opnieuw weer rustig.
Het is ook allemaal wat!
We vertrokken tegen acht uur nadat we eerst bonuszoon en zijn vriendin hadden opgepikt. Als ex-korporaal menagemeester had ik de broodjes voor onderweg al gesmeerd en lagen de stroopwafels geduldig te wachten tot de koffiestop, bij het tankstation net voor de Ketelbrug want die tappen van die lekkere koffie. Rond elf uur waren we ter plekke, bij mijn oudste zoon en zijn vriendin, de ouders van kleindochters Roméline (3.10 jr) en Félou (0.3 jr).
Door ons liefkozend Lientje en Loetje genoemd.
Lientje zat onder de vlekjes, ze had de waterpokken te pakken, maar ze was niet ziek genoeg om ons allemaal te knuffelen, inclusief dansjes en een hoop vrolijkheid. Na alle begroetingen moest ik met Lientje naar buiten. Ze wilde laten zien dat ze al fietsen kon. Ik moest haar nog wel in het ‘luchtledig’ vasthouden maar waarachtig, ze fietste! Dat was voor haar een inspanning maar voor mij helemaal. Gelukkig had ze er na één rondje al genoeg van en kreeg ik gelegenheid om bij te komen. Ik wilde nog voorstellen om het rollenspel te doen welke wij bij het laatste bezoek ook gedaan hadden:
Opa als baby en Lientje als Mama.
Maar het volwassen gezelschap vond dat niet zo’n goed idee, dat vonden ze ongezellig en ze wisten natuurlijk dat ik gewoon even een dutje wilde doen. Het was mij niet gegund deze keer. Na de lunch maakten we een wandeling naar het huis van mijn middelste zoon en zijn vriendin. Hij heeft na 27 jaar het nest verlaten. Ik was, en vele generatiegenoten, 20 toen ik uitvloog.
De woningnood vertraagd veel uitvliegers.
Inmiddels had jongste zoon met vriendin zich ook aangesloten bij het gezelschap en waren we nagenoeg compleet, Lientje deed met haar moeder een middagdutje omdat ze natuurlijk niet optimaal fit was door al die jeukende vlekjes. Ondertussen kreeg ik een biertje in mijn handen gedrukt van mijn middelste zoon die ik, terwijl ik eigenlijk nog in de koffie modus zat, met smaak opdronk. Dat had natuurlijk ook te maken met de omstandigheden, het feit dat we weer even allemaal bij elkaar waren én omdat we lekker uit eten gingen.
Een keertje niet koken is ook wel eens leuk.
Oma had Loetje met kinderwagen en al in het tuintje gezet, heerlijk in het nog fris winterse zonnetje. Dat deed mij denken aan hoe mijn moeder ooit mijn pasgeboren zus in de kinderwagen buiten zette, op het grasveld. Totdat een al te nieuwsgierige koe passeerde en het niet kon laten om zijn snuivende, natte neus in de kinderwagen te steken. Mijn moeder zag het net op tijd, gaf een gil waarop de koe snel wegsprong naar veiliger graasgebieden om het boerenerf.
Er schoot mij wat te binnen.
Zij had het niet zo op koeien. Want toen ik een aantal jaren terug haar onder dijk voortduwde in de rolstoel zag ze aan de overkant van de sloot een aantal koeien staan, met de konten naar ons gericht. Dat zag er niet zo fraai uit maar ik nam er geen aanstoot aan. Mijn moeder wel: “Bah, vieze koeien, bah! Ik vind ze stom” De jonge eendjes die achter hun moeder aanzwommen in de sloot deed haar humeurtje omslaan:
“Ah, wat liefff!”
Loetje kreeg ook een blik op haar geworpen, haar vader tilde haar uit de kinderwagen en nam haar mee naar binnen. Wij keken er lachend naar, want hij is gewoon bezorgd, bang dat ze kou zou vatten of bang voor het fijnstof in de lucht.
Opvoeden is in elke generatie aan veranderingen onderhevig.
Tegen vijf uur zaten we allemaal aan tafel, tien volwassenen en twee leutje wichtjes. Dat noemen ze een rijkdom en dat snap ik ook wel terwijl ik om mij heen keek en iedereen gezellig met elkaar zag praten. Nu stond de oudste zoon op en kreeg ik alsnog de felicitaties. Eerst een mooie kaart, een zeer kleurrijke en creatieve creatie van Lientje die mij nu met een grijns van oor tot oor aankeek en daarin geschreven de volgende vraag:
Hoe het gesteld is met mijn hoogtevrees.
Ik voelde even nattigheid. Ze willen mij laten parachute springen, schoot er door mij heen. Ik gaf nu een afwachtend antwoord: “Mwah..hangt ervanaf..” Er werd nu hard gelachen. Ik kreeg nu nog een envelop en daarin zat het cadeau:
Een cadeaubon voor een helikoptervlucht!
Ik voelde alle ogen op mij gericht, want ze wisten allang wat er nu komen zou, namelijk tranen en snotteren. Vrouwlief keek mij liefdevol aan, ze zat natuurlijk in het complot en ze kent mij.
Oké, het is niet zo duurzaam. Maar wel ontzettend gaaf!
