Column: De day before
En ineens is ’t kerst! Nou ja, morgen dan. De tijd vliegt niet maar raast voorbij! Ik ben net bekomen van de kerst van vorig jaar, toen hadden we al ons nageslacht in huis.
En ze moesten allemaal mee-eten!
En er moesten spelletjes gespeeld worden. Ook iets van deze tijd, spelletjes spelen. Het liefst van die bordspellen waar je bij moet nadenken. Althans, daar moet ik dan bij nadenken, ik ben niet zo van de spelregels. Eigenlijk ben ik ook niet van de spelletjes. Eigenlijk nooit geweest, iets van vroeger denk ik. Zo kan ik mij nog herinneren dat mijn broer en ik besloten hadden om te gaan monopoliën. Dat was nog ver voor het euro-tijdperk en het ging nog om briefjes van 1 tot max 500 gulden.
Het laat een mooi tijdsbeeld zien hoe we er toen financieel voorstonden.
Het geld werd geteld, gedeeld en alles werd klaargezet voor een urenlang tijdverdrijf. Dat spel was door de jaren heen ook niet meer compleet. Dat was onze eigen schuld, biljetten raakten zoek omdat ze gebruikt werden voor andere spelletjes. Toen alles klaarstond, keken we elkaar aan en vroegen haast tegelijkertijd:
“Heb jij nog zin?”
We hadden beiden geen zin meer, gooiden alles terug in de doos en gingen naar buiten om te voetballen. Naast monopolie werd er ook wel eens een poging gedaan om een ander spel te spelen, bijvoorbeeld Pesten, Mens Erger Je Niet, Pim Pam Pet of Memory. Maar om nou te zeggen dat we er om zaten te springen? Nee, dan waren wij thuis toch meer van het lezen en werd er goed gebruik gemaakt van het bibliotheek-abonnement. Zo kan ik mij nog heel goed de mensen herinneren die daar werkten: Trini, Harma, Nel en Klaas.
Zij hebben mij heel wat mooie leesuurtjes bezorgd!
Maar we staan vandaag aan de vooravond van een geboorte. Of dat gaat lukken weten we nog niet helemaal zeker, dat is elk jaar weer even afwachten. Want vandaag is een hoogzwangere dame met haar man op zoek naar een veilig en warm onderkomen vanwege een volkstelling. Dat is elk jaar weer een crime want geschikte huisvesting vinden is erg lastig. Eigenlijk waren er al vanaf het begin van ons bestaan woningtekorten. Wat deze hierboven beschreven starters betreft, heb ik een donkerbruin vermoeden dat ze wel weer in een stal zullen belanden.
Inclusief een ezel en een os.
Sommige dingen veranderen nooit. Alhoewel, we hebben ook dit jaar weer geen witte kerst terwijl dat in vorige edities wel gelukt was. Waar hebben we dat aan verdiend? Of is dat onze straf omdat we leven als rupsjes Nooit Genoeg? En we hadden toch met elkaar afgesproken niet te warm te stoken, 19 graden is meer dan genoeg en er zijn dekentjes genoeg om onder te kruipen. Sinds wij een hondje in huis hebben weet ik dat er zelfs dekentjes voor honden te koop zijn! Wat zeg ik, honden kunnen tegenwoordig gebruik maken van een complete garderobe! Zo zijn er bijvoorbeeld jasjes voor honden en mijn vrouw, waar ik doorgaans prima mee overweg kan, heeft daarover wel eens wat gezegd. Zo van dat een jasje met het huidige, onstuimige en depressieve weer best fijn is voor een hond. Ze zegt het dan op een oppervlakkige manier, maar ik bemerkte een serieuze ondertoon en dan gaan bij mij alle alarmbellen bellen.
Waar rook is, is vuur.
“Jij doet toch ook een jas aan?” zeggen de voorstanders. Klopt als een zwerende vinger maar honden hebben een vacht en die vacht is berekend op alle weersomstandigheden. Als het te koud is houdt het ze warm en als het te warm is dan hijgen ze de warmte wel van zich af. Ik, van oorsprong mens, heb geen vacht. Ja, op sommige plekken, maar daar raak ik steeds minder van onder de indruk.
Daar schaam ik mij niet voor.
Wanneer ik na het uitlaten met een natte hond thuiskom, droog ik haar wel af. Dat heeft met praktische redenen te maken: we willen geen natte hond pootjes en geur op de bank. Nu wil ik hier niet mee zeggen dat onze hond niks mag, dat ik hier in huis de boeman ben richting de viervoeter. Dat is onzin, ik speel zelfs met haar door tegen een piepende, plastic champagnefles te schoppen waarna het beestje deze weer naar mij terugbrengt. Vroeger voetbalde ik ook met mijn jongens, wat niet zeggen wil dat ik dit hondje nu als kind zie! Maar ik ben wel voorstander van sokken voor honden.
Of slofjes.
Want dat getik van nageltjes op het laminaat irriteert als de boor van de tandarts of als nagels op een krijtbord. Bijvoorbeeld als ik in de keuken bezig ben het ontbijt klaar te maken. Want zodra ik een gekookt eitje tik (een ieniemienie tikje is al genoeg!) hoor ik eigenlijk direct daarop trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip-trip. Dan heeft ze de afstand van mand naar keuken overbrugd en begint ze mij tijdens mijn werkzaamheden in de keuken, flink in de weg te staan.
Ze is gek op gekookt ei.
Ze mag er van mij drie per week een want een ei is goed voor haar vacht. En dat scheelt dan weer een jas kunnen we dan wel zeggen. Maar ze komt dus vier keer per week voor niks haar mand uit. Mijn vrouw vindt dat zielig, maar weet inmiddels dat dit van mij een ijzeren wet is. Waar de man woon, draagt hij de kroon!
En dat in een tijd dat er mannen zijn die bang zijn hun mannelijkheid te moeten verliezen.
Bang om hun mannelijkheid te verliezen, ik herhaal het nog maar even. Ik begrijp dat niet. Ja, als je in een oorlogsgebied je land verdedigen moet, dan snap ik dat de man bang is en daar hoef je je echt niet voor te schamen!
Maar bang om je mannelijkheid te verliezen klinkt net zoals een jasje voor de hond.
Kom op zeg, wees een kerel!
Fijne Kerstdagen! ‘De wereld is van iedereen’
Eid milad majid! Shchaslyvoho Rizdva! Wesołych Świąt! Mutlu Noeller! ¡Feliz navidad! Kirismaska wanaagsan! Selamat Hari Natal! Crăciun fericit! Merry Christmas! Весела Коледа! Среќен Божиќ! Καλά Χριστούγεννα! Veselé Vánoce! God jul! Joyeux noël! Glædelig jul! Kirîstmas piroz be! Selamat natal! Shèngdàn jié kuàilè! Frohe Weihnachten! Krismasi Njema! Buon Natale! krisamas kee badhaee! Geseënde Kersfees! Wilujeng Natal!
