Column: Druk maken om kleine dingen, wat een weelde!
Paniek, ik voelde echt paniek. En dat werd alleen maar erger toen ik dacht aan de gevolgen, maar ook aan de ontberingen die ik, wij, zouden moeten doorstaan. Het zou echt afhangen hoe de hulptroepen ons hierin zouden kunnen helpen, hoe sneller ze in zouden grijpen hoe beter.
Onze koelkast had het namelijk vorige week donderdag begeven.
En ja, dan raak ik in paniek. Ook nog eens vlak voor het weekend, de dagen dat er wel eens wat extra’s in ligt. Waarom ik zo in paniek raakte, weet ik niet want de wereld staat in brand, het ene probleem lijkt nog groter dan het andere probleem, de crises stapelen zich op en opnieuw is er een oorlog uitgebroken omdat men denkt met geweld conflicten op te lossen. Waarmee maar weer bewezen is dat er heel veel domme mensen op deze wereld rondlopen én dat we meer aandacht én geld moeten besteden aan de geestelijke gezondheid van de mens. Om zo erger te voorkomen in de toekomst en ja, ik weet het, dat is een naïeve gedachte. Maar voor mij nog steeds een handvat om met beide handen vast te pakken.
Want zo hou ik de beide benen op de grond.
De geestelijke gezondheid wordt aan alle kanten getart. Ten eerste door de verschrikkelijke beelden die ons op allerlei manieren voorgeschoteld worden. Ten tweede door alleen al het idee dat mannen, vrouwen en kinderen midden in al die geweldsgebieden moeten leven en op moeten groeien en daar weer getraumatiseerd van worden. En ten derde doordat sneue, extreme types duivelse en gruwelijke praktijken erop nahouden.
Op die plekken zou men moeten demonstreren met een omgekeerde vlag!
Dat ik in paniek raak van een kapotte koelkast is, als je kijkt naar al dat leed in de wereld, een reden voor mij om me dood te schamen. Ik weet het. Maar misschien gebruik ik mijn eigen ‘leed’ wel als schild tegen de grote boze buitenwereld. Ook sluit ik mij af van die grote boze buitenwereld door bijvoorbeeld meer naar ‘leuke’ programma’s op de televisie te kijken dan naar het Journaal of actualiteitenrubrieken. Want ik hoef dat geweld niet te zien, alleen al door het lezen wat erover geschreven wordt kan ik mij, helaas, daar al een voorstelling van maken. Een voorstelling waarin dood en verderf over de beide landen raast, verwoestend en niets ontziend krijgen mensen ellende over zich heen waar ze echt niet om gevraagd hebben. Daar heb ik geen bewegende beelden voor nodig. Want eigenlijk weet niemand een oplossing voor dit enorme, al jaren en jaren voortslepende conflict. En al helemaal niet waar dat extreme geweld toch vandaan komt, dat is van ieders gezicht te lezen wanneer het ter sprake komt.
Zelfs God, van welke stroming dan ook, zwijgt in alle talen…
Die had, willen we de geschriften geloven, toch echt andere plannen met ons. Hoe zeggen ze dat ook alweer? Oh ja, van een koude kermis thuiskomen.
Kou. Dat had ik juist nodig maar de koelkast had het begeven. Mijn vrouw bleef er opmerkelijk rustig onder: “Joh, maak je niet druk, dan zetten we het gewoon allemaal onder de overkapping, koel zat. Het is oktober he!” Zuchtend nam ik deze woorden tot mij, zuchtend omdat ze gewoon niet gelijk had. Want het is dan misschien wel oktober, maar de koelte was dat weekend nog ver te zoeken, de mussen vallen nog net niet van het dak. En daarbij opgeteld de zorgen van wat gaat het kosten.
Ik ben toch zeker Sinterklaas niet!
Maar zij bleef er opvallend rustig onder, ze was allang blij dat haar föhn het weer deed want de aardlekschakelaar had donderdagmorgen om 7 uur zijn werk erbij neergelegd. Gelukkig kon ik hem toen weer inschakelen en hadden we weer stroom. Helaas vloog de schakelaar er die middag opnieuw uit en bleef dat halsstarrig doen, net zolang wij erachter gekomen waren wie de veroorzaker was van al dit leed.
De koelkast dus.
Nu de dader bekend was moest er een list verzonnen worden. Ik ging de volgende morgen direct naar de plaatselijke koelkast winkel. Daar kwam deze koelkast niet vandaan hoor, nee, die kwam van zo’n mega keukenboer die mega goedkoop is en achteraf mega slechte kwaliteit afleverde. Het paneel op de deur van de koelkast gaf al eerder problemen want die was te zwaar, vooral omdat deze (grote) koelkast maar twee scharnieren heeft en waardoor de deur niet meer goed kon sluiten. Voorheen hadden koelkasten van deze maat minimaal drie scharnieren, maar de aandeelhouders wilden meer geld en toen werd besloten om er maar twee in te verwerken.
Dat scheelde weer in de kosten.
Tijdens de garantieperiode van vijf jaar hebben ze drie keer een monteur moeten sturen om de deur weer wat rechter te hangen. Maar nu was de garantietermijn voorbij en moest het anders. Ik vertelde het ongemak aan de medewerker van de plaatselijke koelkastwinkel en die beloofde mij dat die middag een monteur mij zou bellen. Dat gebeurde ook en maandag kon hij langskomen. Ondertussen hadden we het geluk een tafelmodelletje te regelen, zodat we in het weekend er toch lekker koel bij konden zitten.
Daarmee nam mijn paniek wat af.
Maandagmiddag kwam de monteur en even later lag hij op de grond om zo onder de koelkast te kijken. Al gauw zag hij de (zeer waarschijnlijke) oorzaak: er lag water naast het stopcontact. “Dat wordt een omleiding!” zei hij, waarna we het koelkastsnoer koppelden met die van het gasfornuis.
De aardlekschakelaar bleef omhoog staan!
En dat voor maar 65 euro in plaats van een nieuwe koelkast voor minimaal 1200 euro! Ik voelde nu alle paniek van mij afglijden en genoot er zelfs een beetje van. Wel met een kanttekening. Want toen mijn vrouw die vrijdagavond van haar werk kwam, vertelde ze dat ze er zoveel lol om hadden gehad op het werk. Lol om mijn paniek welke ze deelde met haar collega’s. Ze had alles verteld, over mijn paniekerige telefoontjes die ik over dit onderwerp met haar gevoerd had.
Inclusief mijn paniekerige stem imiterend: “Of ze wel begreep hoe erg dit was!”
Oh, oh, wat een lol…
Maar wat leven wij toch in weelde!
