Column: De hoeksteen die zijn kracht verloor
Personeelstekort. Het zoveelste grote probleem waar we met zijn allen last van hebben. Bij ons thuis is het ook al te merken. Dat tekort openbaart zich meestal aan het einde van de werkweek. Want het huis moet ‘gepoetst’ worden. Maar als je allebei werkt is dat best wel eens lastig. Voor mijn vrouw is dit een belangrijk onderwerp en ik vind het alleen maar ingewikkeld.
Want ik zie vaak niet wat zij wél ziet!
Niet dat ik ervoor weg wil lopen hoor, ik weet het: een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. Dat is gewoon een feit waar niet mee te spotten valt. Ik pak ook zo de stofzuiger en zuig van boven naar beneden en geloof mij op mijn woord:
Ook onder het bed of andere obstakels.
En toch vergeet ik dan wat volgens mijn geliefde. Namelijk het afstoffen. Want volgens haar moet er eerst gestoft worden met zo’n doekie aan een stokkie voordat er gezogen gaat worden. En daar zit nu de kneep.
Ik kan dat niet.
Omdat dat doekie in mijn ogen totaal geen effect heeft. Een uitgeknepen doek na een verfrissende duik in een fris ruikend sopje heeft in mijn ogen veel meer effect dan zo’n zakdoek op een stokkie. Maar dat wil ze niet en sinds we dat uitgesproken hebben naar elkaar tijdens de relatietherapie die wij moesten volgen kwamen we tot het volgende compromis:
Zij stoft. Ik zuig.
Maar het valt ons zwaar dat schoonmaken na een dikke werkweek. En naast dat werk mantelzorgt mijn vrouw ook nog. En dan snap ik wel haar verlangen naar personeel welke die taak over kan nemen. Iemand die elke week enkele uurtjes langskomt en dan tekeergaat als een Witte Tornado.
Helaas pindakaas.
De enige troost die wij hebben is dat we niet de enigen zijn die last ondervinden van de tekorten. In vrijwel elke branche schreeuwen ze om personeel. En je kon erop wachten dat die ene discussie dan gestart gaat worden:
De discussie over de lengte van de werkweek.
Vroeger was het simpel: de vrouw zorgde voor het huishouden en de (eventuele) kinderen en de man werkte. De hele week, minimaal 40 uur. Toen ik een gezin gesticht had met drie jonge kinderen was ik de kostwinner. De reden dat ik de kostwinner was kwam voort uit gemakzucht. Ik werkte heel onregelmatig en ik vond dat de kinderen altijd op een ouder moesten kunnen rekenen. Als zij ook zou werken werd dat een hele toer om te organiseren. De prijs die ik daarvoor betaalde was dat ik haast elke maand financieel tekortkwam. Om dat weer op te lossen zocht ik nog meer werk, hetzij middels overuren hetzij met werk aanpakken buiten mijn eigen werk om. Zo was ik ooit oproep-glazenwasser en stond ik regelmatig in Horeca-keukens om wat bij te verdienen. En geheel in stijl van een christelijke politieke partij in die tijd, gelet op hun slogan:
‘Het gezin is de hoeksteen van de samenleving.’
De gedachte achter die slogan was een nobel streven, daar kon je het alleen maar mee eens zijn. Maar zoals we allemaal weten, tijden veranderen en de 24 uur maatschappij ontwikkelde zich met de dag. Van het woord parttime had nog niemand gehoord maar door het stijgen van de welvaart en de daarbij behorende uitgaven besloten steeds meer huisvrouwen (en wellicht ook huismannen) er een parttimebaan bij te nemen. Doordat beide ouders gingen werken kregen we te maken met het fenomeen ‘sleutelkinderen,’ kinderen die uit school in een leeg huis kwamen. En ja, als er geen toezicht is willen kinderen nog wel eens afdwalen van de regeltjes of ze gaan juist afdwalen omdat ze gewoon hun ouders missen.
De eerdergenoemde hoeksteen werd poreus, begon scheurtjes te vertonen en verloor stevigheid.
De laatste jaren is er overal tekort aan personeel en laait de discussie op om parttimers meer uren te laten werken. Want parttime werken is erg populair. We zien het nu ook bij jonge stellen. Die werken dan allebei drie of hoogstens vier dagen en zijn eigenlijk best wel tevreden met de inkomsten. Maar als iedereen nu eens fulltime zou gaan werken dan zou dat een hoop problemen kunnen oplossen. Ten eerste komt er dan natuurlijk meer geld binnen waardoor je niet meer élke maand tekortkomt. Er is dan ook minder tijd om het uit te geven en er is wellicht ook geld voor een ontbijtje zodat de kinderen niet met honger naar school hoeven. Of, erger, in hun pauzes naar de supermarkt moeten om hun verlate ontbijt of lunch zèlf te kopen.
Dat is dan weer driedubbele winst zou ik zeggen.
Ten tweede is het ook goed voor de relatie. Want als je allebei zou werken kun je ook geen ruzie maken. Daarnaast zie je elkaar minder en komt het verlangen om elkaar te zien weer terug en wellicht daarmee ook de liefde.
Waar het immers ooit mee begonnen is!
Ten derde is het mentaal ook beter voor je. Want ook al is werken absoluut niet altijd even leuk, het is wel goed voor je sociale vaardigheden en het vergroot je wereld. Dat ene goede gesprek in de koffiepauze of even flink met elkaar lachen kan een enorme boost geven van je dag. Of wanneer je aan het einde van een werkdag tegen een collega kan zeggen dat jullie zo lekker samengewerkt hebben.
Dat kan al aanvoelen als een klein gelukje.
Want de hele dag naar je muren of je buren kijken is niet een ideale situatie om de dag door te komen. Bovenstaande geldt natuurlijk alleen voor mensen die in staat zijn om te werken want dat is, helaas, niet voor iedereen weggelegd. En het kan natuurlijk alleen wanneer de energieprijzen weer genormaliseerd zijn. Want tegen de huidige tarieven valt niet te werken, of de kinderen moeten ook een baan zoeken. Dat laatste scheelt dan weer buitenschoolse opvang, dat dan weer wel.
En de taakverdeling thuis moet dan natuurlijk evenredig verdeeld worden, dus ook de vervelende taakjes.
In mijn geval eerst stoffen en dan stofzuigen!
(Rectificatie, op dringend verzoek van mijn vrouw: eerst stoffen, dan òòk het frisse sopdoekje en dan pas stofzuigen!)
