Column: Afrondingsfases
Nadat onze tuin voorzien was van schuttingen, een overkapping, tegels en groene zones kwam mijn vrouw in actie voor de zogenaamde ‘details’. Die ‘details’ ben ik van haar gewend inmiddels en ik laat haar lekker haar gang gaan. Als ik er last van heb dan laat ik dat haar subtiel weten. Zo staat er bijvoorbeeld een metalen emmertje in de badkamer, in het nisje achter de wc. In dat emmertje zit een kaars. Met een lont. Naast de emmer staat een vaasje waar stokjes uitsteken.
Een kaasfondue pannetje zeg maar!
Beiden geven geur af. Beiden hebben dezelfde geur, namelijk Jasmijn als ik de tekst mag geloven. De bedoeling van deze voorwerpen is om ervoor te zorgen dat het lekker ruikt in de badkamer. Dat snap ik wel, want over het algemeen zal dat lekkerder ruiken dan de geuren die normaal verbonden zijn met badkamers. En dan met name de toiletbezoeken.
Toch?
Dat lijkt mij een understatement. Maar je kan het ook overdrijven. Ik ben namelijk een leunplasser. Als ik bijvoorbeeld wildplas, tegen een boom of zo, dan leun ik altijd met een arm tegen die boom en doe mijn ding. Het is waarschijnlijk ontstaan in het verleden, wanneer ik als jongere te diep in het glaasje gekeken had en het nodig vond om even lekker wild te gaan plassen. Dat mag tegenwoordig niet meer, nu schoppen ze gewoon iemand hartstikke dood… Maar goed, er staan geen bomen in mijn badkamer dus dan leun ik tegen de muur.
Vooral s’ nachts, dan slaap ik door tijdens het plassen.
Afijn, zodra ik dan in positie ben komt de ergernis want ik hang dan boven dat emmertje en begint het gevecht met mijn reukorgaan. Dat ene fonduepannetje is nog wel te dragen maar dat emmertje is vreselijk actief, irriteert mateloos mijn para nasale sinussen en de bulbus olfactorius en kruipt vervolgens verder in de diepste spelonken van mijn gevoelige lijf.
Het zit tegen misselijkheid aan…
Kennelijk ben ik hypersensitief als het om luchtjes gaat want vrouwlief hoor ik er niet over klagen, die vindt het juist heerlijk ruiken. Ik stel mij aan zegt ze dan. Vervelend, want vanwege mijn leeftijd moet ik er ‘s nachts ‘wat vaker uit’. En telkens volgt dan de confrontatie met Jasmijn. Daarom zet ik tegenwoordig de emmer voor het slapen gaan direct op de wastafel zodat ik de rest van de nacht heerlijk voorover hangend mijn plasjes kan doen.
Niet te ver voorover anders heb ik ineens zo’n geurstokje in mijn neus.
Ach ja, geurtjes te over tegenwoordig. Het is big business, je hebt zelfs een prutteldeprut- potje welke je aan moet steken. Dit is een zogenaamde geurkaars en op de bijsluiter staat in geuren en kleuren dat ‘de typische houten brede lont het geluid maakt van een knapperend haardvuur.’ Ja, ze weten het goed te verkopen! Deze laatste verdrijft nare geurtjes van het koken zegt vrouwlief dan. Nare geurtjes? Je begrijpt dat ik dat stuitend vind als keukenprins en wederom kruipen we dan weer in onze loopgraven om het uit te vechten.
Ja, elk huisje heeft zijn kruisje!
Nu de details in de tuin. Daar vallen niet de groene zones onder maar wel de toegevoegde groene zones zoals hangplanten, bomen en vogelzaadsilo’s. Die silo is wel een dingetje zeg! Want het gevogelte wist dat ding vanaf de eerste dag te vinden en regelmatig moest de silo bijgevuld worden. Tot zover een dikke prima, alleen ze maakten er een rotzooitje van! Er werd namelijk naast veel morswerk ook flink gepoept. Vogels kunnen tijdens het eten ook direct poepen! En al die zaadjes en uitwerpselen vielen op de tuintafel en tussen het grind waardoor het worteldoek zich er dood aan ging ergeren. De brandende zon in combinatie met regenwater deden de rest.
Het lukte ons niet dit in de kiem te smoren…
En weldra verschenen er allemaal groene sprietjes tussen het grind en moesten we op de knieën om het onkruid weer te verwijderen. Na drie weken haast dagelijks onkruid wieden hebben we de silo ook verwijdert. Als dat gevogelte zich niet netjes gedragen kan ben ik er klaar mee. Want het was niet alleen op de knieën, er moest ook van alles weggezet worden zodat we er goed bij konden. Van alles ja, want de tuin raakt voller en voller met ‘accessoires’ zoals ze dat tegenwoordig zo mooi noemen.
De vele meubels in onze tuin.
Want sinds mijn vrouw Handige Tinus in haar vriendenkring heeft, bedenkt ze van alles om het maar gezellig en makkelijk te maken in de tuin. Zo maakte Tinus vorig jaar al een prachtige tuintafel van steigerplanken die eigenlijk op mijn ‘to do’ lijst stond. En toen de tuin klaar was maakte hij, wederom op haar verzoek, een zuil voor onder de overkapping. Naast dat je er wat op kon zetten had Tinus het meubel zo gemaakt dat er ook via de achterzijde wat ingezet kon worden. Bijvoorbeeld dingen waar ik met mijn tengels af moet blijven.
Die zuil is nu haar domein.
Enige tijd later kreeg ik ook iets voor mijzelf, ook voor in de tuin. Deze keer was het eigenlijk een verlenging van het aanrecht, oftewel een verlenging van de keuken. Het werd een keukenbank met twee kastjes en twee lades. Aan de ene kant had Tinus wieltjes gemonteerd en aan de andere kant een handgreep zodat ik de keukenbank makkelijk verplaatsen kon. Het detail zat hem in de handgreep.
Want daar kon een mooie theedoek aan gehangen worden..
Maar het was niet genoeg. Ze wilde ook een bijzettafeltje voor onder de overkapping. En zo geschiedde. En vorige week zondag bedacht ze ineens dat ze nog een bijzettafeltje wilde voor naast de achterdeur. Voor als we eten in de tuin. Want dan kun je, nadat je de hor geopend hebt, daar de borden even opzetten en de hor weer snel dicht doen.
Dat scheelt slijtage van de vliegenmepper.
Voor nu lijkt het erop dat het klaar is en alle details ingevuld zijn. En in afwachting van het volgende project volop genieten natuurlijk!
