Column: De laatste week voor de wekker
Dat is wel het nadeel van vakantie vieren. Doordat je allemaal leuke dingen doet en even uit je ritme gehaald wordt, vliegt de tijd voorbij. Voor mij betekent dat, achteraf, dat drie weken in een stacaravan wel te dragen zijn doordat we meevliegen met die supersonische snelheid. Daarbij is het idee dat ik straks weer heerlijk in mijn eigen huis zit heel aanlokkelijk wat maar weer aangeeft dat ik het in het Groninger land erg naar mijn zin heb.
Gelukkig maar, want ik moet daar langer dan drie weken verblijven!
Op het moment van schrijven zitten we in de laatste week van onze vakantie en zijn we uitgeput. Uitgeput van een prachtige strandwandeling! Bij Paal Acht gingen we westwaarts het strand op en dan via de Noordsvaarder naar het Groene Strand, langs de vloedlijn. De wandeling voerde ons langs plekken waar we nog nooit geweest waren, ondanks dat ik hier gewoond heb en mijn vrouw hier altijd vakantie vierde. En wellicht ook omdat het vroeger militair oefenterrein was van de luchtmacht. We lieten onze ‘gids’, eilander vriendin Marianne, met grote regelmaat even weten hoe wij genoten van de wandeling.
Want het was genieten met een grote G!
Van het strand, de enorme vergezichten, de parelmoeren stapelwolken die ons afwisselend in de felle zon of verkoelende schaduw zette en dat alles werd versterkt door de zilte geur van enorme hoeveelheden harige mosdiertjes die eerder die dag achtergelaten waren door de Noordzee.
Een heuse vijand voor de garnalenvissers volgens vuurtorenwachter Peter.
Maar we moesten ook bijkomen van het weekend want het was opnieuw volle bak in de caravan. Deze keer mijn oudste en jongste zoon met hun vriendinnen. Plus kleindochter Roméline, het mooiste meisje van de wereld! Het jongste stel sliep in de tent en de anderen bij ons in de caravan.
Ja, dat was een uitdaging!
Maar ach, het weer was goed en we konden gelukkig veel buiten vertoeven. En net als vorige week werd ik ook nu door de mannen getest of ik nog een beetje lenig was. Voetbal en badminton werden afgewisseld met kleine stoeipartijtjes, dat blijven ze leuk vinden. Zodra het mij te gortig werd riep ik heel hard ‘Pas op! Mijn rug!’ en hielden ze ermee op. Dat heb ik ze wel geleerd in de loop der jaren. De kleine meid liep steeds vrolijk en almaar zwaaiend naar iedereen door ‘het veld’ of ze ging zitten om te spelen met grassprietjes en madeliefjes. De ontdekkingstocht van een jong kind op een eiland.
Wie is daar in onze families niet groot mee geworden!
De eerste avond stonden er pannenkoeken op het menu en werd onze caravan een soort van Foodtruck. Het keukenraam diende als doorgeefluik en telkens als ik weer een pannenkoek klaar hard, riep ik naar het gezelschap buiten op het ’terras’ dat er weer een naturel, kaas of spekpannekoek klaar was.
Vooral de mannen bleven erin eten!
Dat kwam natuurlijk door de zware, zuivere luchten van het eiland maar ook door alle fietstochten die er gemaakt werden, over de net van verse schelpenlagen voorziene fietspaden. Zoon Sil en vriendin Steffie volgden ons met de scooter, gelukkig elektrisch waardoor we nog steeds de prachtige natuur konden horen.
Want de natuur moet je met al je zintuigen kunnen beleven.
Het werden drie drukke dagen maar het was ook weer fijn dat we weer eens bij elkaar waren. Even elkaars leven bijpraten in een van de mooiste omgevingen die ons land rijk zijn, wat wil een mens nog meer. Alleen komen er altijd aan alle leuke dingen een eind en stonden we afgelopen zondag weer op de haven, om afscheid te nemen van het hele spul. Na de uitzwaaiceremonie zeiden we, net als onze ouders dat altijd zeiden als de logees weer uitgezwaaid waren:
‘We zijn weer onder ons!’
Maar terwijl wij terugfietsten over het fietspad van de Noordsvaarder en mijn vrouw weer allerlei kreetjes van verrukking uitte over al het moois om haar heen, was ik stil. Stil van het afscheid nemen. Stil van de al die sombere gezichten die aan boord gingen, somber omdat ze hun geliefde eiland moesten verlaten of somber omdat ze hun geliefden moesten verlaten.
Omdat aan de andere kant van het water de plicht weer roept.
Want dat afscheid nemen van dierbaren gaat mij steeds meer tegenstaan. Ik moet het te vaak doen, mijn hele leven al. Dat komt door al die afstanden die tussen ons zitten. Het is geen dorp waar wij met alle geliefden wonen. Nee, we worden gescheiden door afstanden die door allerlei omstandigheden ontstaan zijn in de loop der jaren.
Geografische gezien dan hoor!
Het begon al als kind, wanneer de Opa’s en Oma’s, ooms en tantes of neven en nichten van de wal weer weggingen. Of later als onze toeristen vrienden en vriendinnen vertrokken. Dat wij op de pier stonden zodat wij zo lang als mogelijk konden blijven zwaaien, uitzwaaien. Later moest ik zelf als vijftienjarige afscheid nemen omdat we aan de Wal op school zaten. Elke zondag ging je weer weg, met een weekendtas gevuld met schone kleding en schoolboeken.
Grote broer en zus waren mij al voorgegaan.
Mijn ouders waren toen ineens weer met zijn tweetjes. Maar vrijdagavond kwamen we dan weer thuis, ook weer in het gezelschap van een goed gevulde weekendtas maar nu met vuile was. Het weekend stond geheel in het teken van voetbal, volleybal en nasi op zaterdagmiddag. En de zondag bestond uit zwemmen in zwembad De Dôbe en een wedstrijd van ‘Het Eerste’, met als afsluiting een uurtje feesten in de OK18.
En daarna weer naar de haven met een weekendtas met schone kleren.
Want aan de andere kant van het water was de structuur. Van het naar school gaan, stage of gewoon werk. En dat staat ons nu ook weer te wachten, na drie weken vakantie op het mooie Terschelling, inclusief quality time met mijn ouders na ruim een jaar!
Nu rest ons weer het heilige moeten.
Hoe laat zette we ook alweer de wekker?
