Column: Een confrontatie met het ‘normaal’
Nu we weer een beetje controle krijgen over ons leven merk je wel dat we daar weer enorm aan moeten wennen. ‘Hoe ging het ook alweer?’ lijken we onszelf steeds af te vragen. Zo had ik een confrontatie met Stad, na acht maanden niet geweest te zijn.
Dat was even schrikken!
Op de Grote Markt schrok ik van de hoeveelheid mensen en heel even had ik de neiging om rechtsomkeert te maken. Nou is schrikken een groot woord hoor, ongerustheid is meer op de plaats in dit geval. Het voelde wat ongemakkelijk want ik was nog niet gevaccineerd, dat was pas een week later. Maar ik zat niet te wachten om besmet te raken terwijl de finish in zicht is!
Dan waren alle voorgaande ‘inspanningen’ van het afgelopen jaar voor niets geweest!
De reden dat we naar Stad gingen was omdat mijn gezelschap wilde winkelen, voor het ‘echie’ en niet op afspraak of online. Ze weten dat ik daar niet zo van ben waardoor mijn taak al snel duidelijk en helder was.
Ik mocht die middag met kleindochter in de kinderwagen voor de winkels wachten.
En dat was wel weer even een ervaring want er liep genoeg volk over en weer. Sommige gehaast, anderen slenterend en ietwat verveeld maar over het algemeen allemaal getooid met een brede glimlach! Zo nu en dan kwam er wel iemand bij ons staan zodat we samen een partijtje ‘dom kiekn’ konden beginnen. Dat waren trouwens voornamelijk mannen waarmee maar weer bevestigd werd dat vrouwen graag winkelen en mannen niet. Maar soms kwamen er ook mensen naast mij staan om even een sigaret te roken waarna ik driftig om mij heen keek of ik soms bij een rookpaal stond, zo’n ding die ‘vroeger’ nog te vinden waren rondom het station.
Maar dat was niet het geval.
Nu kan ik het wel hebben hoor, ben zelf fanatiek roker geweest. En meestal geniet ik dan ook nog wel mee wanneer er iemand in mijn omgeving aan het roken is. Maar juist dat pontificaal in de buurt van mensen gaan staan in een drukke straat om een peuk op te steken was voor mij óók een reden om te stoppen. Het werd namelijk gênant omdat ik voelde dat anderen er last van hadden.
En de lontjes zijn knap kort de laatste jaren…
Dat werd later maar weer bevestigd. Want naast het winkelen was er nog een prioriteit die op het programma stond, namelijk een terrasje pakken. Dat deden we ook en ook hier zag je dat we daar weer even aan moeten wennen. De serveerster niet, die was er helemaal klaar voor en vol enthousiasme heette zij ons welkom en werd zij daarmee onze persoonlijke gastvrouw waardoor het feestje echt een feestje werd.
We voelden ons meer dan welkom!
Terwijl wij genoten van het gebodene kwamen er twee mannen voor ons aan een tafeltje zitten. Ook zij kregen een warm welkom van de serveerster en het leek alsof alle aanwezigen gelukkig waren. Althans, dat dacht ik. Want de beide heren ergerden zich aan mijn kleindochter omdat het meiske lekker aan het brabbelen was. Hoe klein ze ook nog is, ook zij genoot. Mijn schoondochter ving hun geklaag op maar was zo verstandig om er niet op in te gaan.
Gelukkig maar.
Want deze zeer vredelievende opa had dan zeer waarschijnlijk even die vredelievendheid op een laag pitje gezet om deze eigenheimers even goed de les te lezen. Om ze even heel duidelijk te maken dat zij niet alleen op deze wereld leven en dat kinderen nu eenmaal het voortbestaan van de mensheid garandeert. Doen we dat niet dan is er straks niemand meer die je verzorgen kan aan het einde van je leven. Maar het allerergste is dat je dan eenzaam en alleen sterft en geloof mij, dat is het allerergste wat een mens overkomen kan. En voordat je dan je ogen zal sluiten komt geheid de spijt nog even langs, spijt dat je hele leven een groot egocentrisch verhaal is geweest.
Dat iedereen eigenlijk een ontzettende teringhekel aan je had.
Excusez le mot, maar dit moest mij even van het hart. Want van dit soort lieden krijg ik uitslag. En het lijkt erop dat er steeds meer van dit soort types rondlopen. Ik geef de schuld aan de welvaart waarin wij leven, de welvaart waar sommigen de weelde niet van kunnen dragen. Dat zijn hele vervelende mensen en het allerergste is dat ze ook nog vaak een podium krijgen.
Het Podium der Hufters.
Dit soort mensen zitten in alle lagen van de bevolking en je kan ze overal tegenkomen; in winkels, op straat, in het zwembad, op het terras of op de (snel)weg. En sinds een aantal jaren ook op Social Media, daar tieren de onderbuikgevoelens welig en begint het behoorlijk op een riool te lijken. Het lijkt wel of men er genoegen inschept om iemand anders zo hard als mogelijk te raken, aangevoerd door voorbeelden van de ‘deskundigen’. Zo zagen we na de onwel wording van Christian Eriksen een Tweet voorbijkomen van ene Willem Engel.
Te ranzig om hier te herhalen.
Je kan het niet bedenken maar hij dus wel. Willem Engel was allang doorzien dat hij geen engel was maar nu gooide hij zelf het laatste restje geloofwaardigheid te grabbel door de hartstilstand van Christian Eriksen te gebruiken voor zijn Waarheid.
Terwijl Christian niet eens gevaccineerd is!
En dan heb ik het nog niet eens over Engel’s misbruik van gelden voor een stukkie grond in Spanje. Maar hij is niet de enige die de boel probeert te flessen, neem bijvoorbeeld Sywert met zijn mondkapjesdeal. Wellicht kunnen ze een deal sluiten met Thierry Baudet. Deze wil een eigen samenleving creëren met eigen scholen, eigen woningbouwverenigingen en een eigen betalingssysteem. Oh ja, vergeet ik er nog eentje:
Een eigen dating App!’
Doen! Vooral doen. Ga naar Spanje, gebruik het geld van Sywert en kies Baudet als Grote Almachtige Leider.
Naar Noord-Koreaans voorbeeld….
Dat zou dan voor de achterblijvers Stap 1 zijn naar een huftervrij land!
