Column: Muizen in mijn hoofd
Als fanatiek radioluisteraar is het momenteel afzien geblazen. Al een week of drie erger ik mij enorm en schakel van de ene na de andere zender. Maar veel helpt het niet. Haast elke zender heeft het er wel over en nu ben ik er klaar mee!
Ik luister alleen nog maar muziek en podcasts via Spotify!
Tegen mijn principes want Spotify was niet aan mij besteed. Het was mij altijd te oppervlakkig, hapklare brokken waar je niet bij na hoefde te denken. Geef mij maar een goede radiostem die enthousiast is over goede muziek of een serieuze discussie kan voeren over een actueel onderwerp. Met al haar achtergronden en zonder afleiding van beelden en met enthousiasme over de inhoud.
Niet over de randverschijnselen in onze samenleving.
Zo luisterde ik altijd naar mijn favoriete DJ, Robbie Stenders. Doordeweeks met zijn ‘Platenbonanza’ en ‘Stender’s Late Night’ en in het weekend ‘De Verrukkelijke 15’. Haast alles wat hij draaide was goed en hij wist ook heel vaak van alles te vertellen over het nummer waardoor het luisteren nóg leuker werd. Maar zoals het altijd gaat was ik niet de enige die dat van hem vond en werd hij weggekocht door Veronica alwaar hij volgens eigen zeggen nóg meer radio kan maken.
Ergens in de zomer gaat hij daar dagelijks zijn ‘Platenbonanza’ te maken.
En ik ga met hem mee. Want zijn vervangers op Radio 2 doen het nét even anders en halen bij lange na niet de kwaliteit van Stenders. Maar de laatste weken gaat het op elke radiozender alleen maar over dat zwaar overschatte en tenenkrommende Songfestival en daar krijg ik vlekken van!
Mijn vrouw zegt dat ik mij niet zo moet aanstellen.
En ze zegt dat het logisch is dat men het steeds heeft over het Songfestival want Nederland is dit jaar de organisator. “Dus maak je niet zo druk!” Maar helaas, dat doe ik dus wel. Zodra ik het woord ‘Songfestival’ hoor, zapp ik weg van radio of tv. Muziek luister ik alleen nog maar via Spotify zodat ik van alle zin en onzin over het Songfestival verschoont kan blijven. Ik ben mijn eigen DJ geworden. Met alle respect voor de liefhebbers van dit festival hoor, maar ik heb er helemaal niks mee. Vroeger al niet, tussentijds niet en tegenwoordig al helemaal niet.
Ik heb er op de een of andere manier een aversie tegen.
Het is niet mijn muziek. Het zijn niet mijn liedjes waar ik van in beroering raak. Dat heb ik ook bij bijvoorbeeld Marco Borsato. Ik heb niets met die gozer. Ik vind hem een enorme aansteller en oprecht de uitvinder van de krokodillentranen. Dan is hij weer eens failliet, dan is hij vreemdgegaan en vervolgens komt hij weer langs op tv om te vertellen dat hij zo gek is op zijn ex-vrouw. En als hij niet op de tv is dan is hij wel op de radio om dat allemaal in geuren en kleuren te vertellen, uiteraard met enkele stiltes die zijn emoties moeten tonen waardoor half Nederland weer smelt en aan zijn voeten gaan liggen. ‘Ach ja, hij is vreemdgegaan maar toch ook zo gewoon gebleven..’. En het medeleven komt tot een hoogtepunt wanneer hij vertelt hóe gek hij toch is op de moeder van zijn kinderen.
Het is te veel.
Zodra ik de eerste tonen hoor van een van zijn liedjes zit ik al op een andere zender of druk ik op de mute-knop. Best bizar eigenlijk. Want op de een of andere manier weet ik altijd precies wanneer het een nummer van hem is. Of er schieten flarden van teksten van hem door mijn hoofd en dan moet ik op mijn tong bijten om ze niet uit te spreken. Maar ik ben daarvoor in behandeling.
Al jaren.
Ik kan er ook flink chagrijnig van worden. Want muziek hoort het leven aangenamer te maken. Het biedt troost of brengt het je in euforische sferen. Of het versterkt je goede humeur waarmee je de dag bent opgestaan.
Maar dat is bij mij nu even ver te zoeken.
Gelukkig heb ik een vrolijke, lieve en mooie vrouw. Zij sleept mij erdoor heen en leidt mij af met háár muziek, de inrichting van het huis. Sinds vrijdag slaapt ze weer rustig want na dagen van twijfel, slapeloze nachten en opnieuw die twijfel is de kogel door het huis. Het besluit welke kleur de nieuwe vitrage zal worden, is genomen! We gaan niet voor Night Black maar voor Steel Grey. Men zegt wel eens dat bevallen een slijtageslag is maar kleur in het interieur bedenken komt aardig in de buurt! Plus daarbij opgeteld een man die daar weer geen muizen van in het hoofd krijgt maakt het voor haar nog onbegrijpelijker.
Mijn leven is maar makkelijk.
Althans, dat vindt zij. Terwijl ik zo ook mijn probleempjes heb, zie de tekst hierboven… Ze snapt niet dat ik niet zo bezig ben met het interieur. Als zij zegt het wordt groen dan zeg ik oké. Als zij zegt het wordt blauw dan zeg ik oké.
En dat maakt haar weer aan het twijfelen.
Het liefst wil ze er dagelijks over praten. ‘Wat als…’of ‘Als we nou eens…’ Dat soort gesprekken. Plus de daarbij horende voorbeelden uit de woonbladen of van Printerest. Ik raak eraan gewend. Verbaas mij niet meer over haar onuitputtelijke drang om het huis aan te kleden, het interieur op te leuken. Natuurlijk heeft het ook te maken met het feit dat we momenteel aan huis gekluisterd zitten.
Dit alles wordt versterkt omdat de afleiding weg is, dat we al twee jaar niet op vakantie kunnen.
Vakantie lijkt iets van vroeger. Van de week hoorde ik twee mannen aan de koffietafel op het werk praten over vakanties in het verleden en de plannen voor de komende zomer. Het viel mij gewoon op, had dit soort gesprekken al tijden niet gehoord en het voelde als een frisse wind.
De behoefte is groot om de muizen weer even los te laten.
Als we maar wél van de vleermuizen afblijven!!
