Column: Leven en laten leven
De laatste tijd hoor ik regelmatig Twentse klanken klinken om mij heen. Om precies te zijn een dame met een Twentse tongval. Ineens is ze er en vult haar luide stem de kamer. Soms schrik ik zo erg dat ik in paniek van de bank opspring. Mijn vrouw kijkt mij dan meewarig aan, schudt haar hoofd en zucht eens diep.
Je ziet haar tot tien tellen….
Dat heeft ze zichzelf opgelegd omdat het een gevecht tegen de bierkaai is. (Voor de online lerende jeugdigen onder ons, vechten tegen de bierkaai is een oud spreekwoord en betekent ‘het onmogelijke proberen’ of ‘een verloren strijd aangaan.’) Het is echt een gevecht, een wedstrijd die ze niet winnen kan!
Dat weet ze.
Mijn vrouw heeft namelijk altijd het geluid van haar telefoon hard staan. Zodra zij op haar telefoon iets opent, een TikTokje of zo, galmt de herrie daarvan door het huis. Ik kan daar slecht tegen. En dat weet ze maar ze vertikt het om het geluid op haar telefoon zachter te zetten. In mijn ogen een kleine moeite maar in die van haar dus niet. En dat is jammer want ik kan er niks aan doen dat ik zo snel geïrriteerd ben.
Ik ben namelijk de laatste jaren hypersensitief wat geluid betreft.
Geen idee waar dat wegkomt want ik heb eerder het idee dat ik slechter hoor. Of minder goed luister zal zij zeggen. Zo plagen we elkaar regelmatig en houden we de spanning er een beetje in. En dat is goed want momenteel kun je maar beter even geen jaknikker zijn in de echtelijke sferen want dan wordt het leven pas echt saai. Voor de op wereldniveau bedachte beperkingen kwamen we nog wel eens met anderen mensen in aanraking. Soms dagenlang. En ja, dan waren we te uitgeput om ook nog eens samen van mening te gaan verschillen. Maar nu we aan elkaar overgeleverd zijn moeten we juist thuis het debat aangaan.
Uiteraard wél binnen de beschaving!
Die dame met Twentse tongval is Debbie van de Zande. Zij vlogt. Debbie doet in kleding en daarvoor deed ze iets met kippetjes. En zij deelt dat. En mijn vrouw kijkt dat. Met plezier. Het is nu Debbie voor en Debbie achter. Haast elke dag komt Debbie wel even voorbij. En alles is leuk, leuk en leuk. Naast zich continue omkleden in allerlei outfitjes die de dames moeten verleiden tot kopen, wandelt ze ook regelmatig of stapt ze op de duo-fiets met haar zoon Duke, een hele lieve jongen met een lichte beperking. En al die avonturen worden door mijn geliefde met veel plezier bekeken.
Natuurlijk heb ik daar geen problemen mee.
Want zo heeft eenieder zijn/haar/het favorieten. Ik luister bijvoorbeeld graag naar cabaret en naar dj Rob Stenders. Daar is ook niks mis mee. Leven en laten leven, ik kan het niet vaak genoeg zeggen.
Maar nu komt het, ze wil het steeds delen met mij!
Dat is haar enthousiasme en ik word óók blij van enthousiaste mensen. En ik weet ook wel dat ik soms aardig in de buurt kom van ‘de metro-man’, maar dit gaat mij toch echt te ver! Want Debbie is heel erg aanwezig. Ze ratelt aan een stuk door á la Ilse de Lange en verkleedt zich om de haverklap. Voor onze online studenten, om de haverklap betekent ’telkens weer’ of ‘elk ogenblik’.
Het is allemaal te veel en te druk voor mij, ik ben ook de jongste niet meer hè.
Misschien komt het wel omdat mijn meisje door de lockdown meer thuis moet zitten en ja, daar loop ik ook rond. Ging ze voorheen nog wel eens shoppen dan was ze gewoon een paar uur weg en kwam ze altijd wel iemand tegen waar ze even mee kon babbelen, over het weer, over het werk of over kleding.
Dat doen meisjes nu eenmaal graag.
Jongens doen andere dingen. Zo hoorde ik laatst het liedje ‘Dat vinden jongens leuk’, van Jeroen van Merwijk. Ik citeer een coupletje:
‘En kattenkwaad begaan, boven op een salamander staan, en een vrouw met weinig aan, zomaar even ergens tegenslaan. Dat vinden jongens leuk, dat vinden jongens leuk.’
Daar is niks gender neutraals aan. Dat is gewoon jongens tegen de meiden of de meiden tegen de jongens. En natuurlijk mogen de gen neutralen hier anders over denken. Dat is zo fijn aan onze samenleving, iedereen heeft vrijheid van denken. En doen. Zo werd een leuke meid met te veel vrije tijd een keer wakker met de vraag waarom de Heer in het kaartspel hoger is dan de Vrouw. Ik denk dan simpel: dat zijn spelregels die ooit zo bedacht zijn. Deze meid heeft toen bedacht om de kaarten Boer, Vrouw en Heer om te zetten naar neutraal:
In Brons, Zilver en Goud.
Waarmee óók de Boer het kaartspel heeft moeten verlaten en dat is best wel pijnlijk. De bedenkster had kennelijk een vooruitziende blik want van de week kwam ineens het nieuws dat 60 % van de boerenbedrijven geen opvolgers meer hebben of kunnen vinden. Nu is dat laatste natuurlijk niet zo verwonderlijk want als boer ben je 24/7 met je werk bezig en is er geen tijd voor weekendjes weg, vakanties naar verre oorden waar je delicatessen als gebakken vleermuis kan eten of even een sabbatical nemen om tot jezelf te komen. Je hebt hooguit tijd voor een tv-programma.
Boer zoekt Vrouw.
Daar heb je ook geen Heer voor nodig. Alleen Yvonne Jaspers. Yvonne was altijd wel een leuk wichtje maar de laatste jaren ben ik wel een beetje klaar met haar. Op een gegeven moment was zij vaker op TV dan Gommers en Kuipers bij elkaar waardoor ik overvoerd werd.
En vervolgens in therapie moest.
Dat heb ik nog niet bij Debbie. En nu ik mij een beetje in haar verdiept hebt kan ik wel zeggen ‘onze Debbie’. Ik aanvaard haar aanwezigheid en ik schrik ook niet meer zo van haar. Ik ben, denk ik, mijn tijd ook ver vooruit.
Zo kwam ik gisteren thuis en riep al bij de keukendeur:
“Hoi Lieverds, jullie mannetje is weer thuis!”
