Column: Snoooooooozig…
Soms heb je even die herkenning. En tegelijkertijd daardoor de erkenning voor jouw problemen. Problemen waar je misschien al jaren mee rondloopt maar waar je niks mee deed. Want je dacht altijd de enige te zijn die rondloopt met die gedachte en ja, soms is het beter om die gedachte(s) voor je te houden. Er zijn al genoeg mensen op deze wereld die zichzelf belachelijk maken.
Dan richten ze bijvoorbeeld ineens een politieke partij op in hun eigen waanzin..
Maar nu was het anders. Want tijdens het koffiedrinken met twee collega’s kregen we het over vroege diensten en over de daarbij behorende rituelen. “Ik sta altijd direct op als de wekker gaat.” zei ik. Dat durfde ik ook wel want er was geen woord van gelogen en ik was er ook best trots op. Want in het verleden sliep ik nog wel eens door de wekker heen. En dat vond ik vreselijk want ten eerste moest ik dan ontzettend haasten, ten tweede schaamde ik mij kapot richting de collega die ik af moest lossen en ten derde achtervolgde deze niet gewenste start van de dag mij de rest van de dag. Oh ja, ten vierde, het geluid van de wekker in die tijd voelde ongeveer hetzelfde aan als dat carbidkanon in Joure! Gelukkig hebben we tegenwoordig een wekkerfunctie op de telefoon en dan mag je het geluid kiezen.
Ik heb ‘homecoming’, een soort speeldoosje maar dan zonder te hoeven opwinden.
“Ik zet altijd twee wektijden op mijn telefoon op scherp. En daar zit dan vijf minuten tussen. Dat zou je dan kunnen zien als snooze minuten of voor als je door de eerste heen slaapt. Maar ik sta bij de eerste tonen al naast het bed!”
Ik kreeg direct bijval.
Beide collega’s stapten ook direct uit bed als de wekker ging. Hun beltonen waren ‘Scampering en Radar. Beiden lieten hun wekker even horen, nou, die radar is echt een neurotentoontje! Als je die hoort dan begint je dag in mijn ogen heel slecht!
“Mijn bedgenote merkt niet eens dat ik het bed uitgestapt ben.” ging ik verder. “Met andere woorden, ik stap geruisloos uit bed, sluip de slaapkamer uit en ga de badkamer in. Uiteraard sluit ik alle deuren achter mij zodat Assepoester niet gestoord wordt in haar dromen.” Ook nu kreeg ik bijval van de heren, zij deden precies hetzelfde. “Maar als ik mag blijven liggen en zij moet er vroeg uit, dan laat ze haar wekker snoozen!” haakte een van de collega’s in. “Dan hoor ik wel twintig minuten lang haar wekker gaan, om de vijf minuten!”
“Jaaa!” riepen zijn toehoorders in koor.
“En als ze dan uiteindelijk uit bed stappen dan gaat dat met veel lawaai, doen ze het licht aan en gaan ze de badkamer in, zonder de deuren weer dicht te doen!” We praatten ineens allemaal heel druk door elkaar, we zaten helemaal in de flow van de herkenning en dat ging gepaard met enorme opluchting. Want dit waren ergernissen die vielen in de categorie ‘Elk huisje heeft zijn kruisje’ maar waar je niet zomaar in het openbaar over spreekt.
Dat hoort niet.
Maar we voelden ons veilig en schonken nog een bakkie koffie in. Ik besloot nu alles eruit te gooien en zei: “Mijn vrouw gaat dan ook nog op een gegeven moment haar haar föhnen! En dat duurt niet even, nee, wel tien minuten want elk haartje moet gerangschikt worden want stel je eens voor dat er eentje niet goed zit!” De mannen knikten instemmend en waren ook een en al oor. En niemand zat meer op zijn telefoon te vegen! “En vooral nu de kappers in lockdown niet te bereiken zijn is de haarnijd in al haar hevigheid uitgebroken.”
Opnieuw klonken er kreten van herkenning.
“Mijn vrouw gaat altijd na uren snoozen de badkamer in met veel bombarie.” begon de andere collega. “En net op het moment dat ik dan weer wegzak in mijn ruw onderbroken slaap, stormt ze weer de kamer in om zichzelf aan te kleden. Man, dan zit ik rechtop in bed van de schrik!”
Ik kreeg de neiging te gaan klappen om zoveel openheid.
Want soms kan je dan terugverlangen naar vroeger. In de tijd dat de dames nog niet werkten en samen met hun echtgenoot opstonden. Dan maakten ze het ontbijt voor hem en ze smeerden zijn brood. Mijn moeder stapte ook altijd gelijk met mijn vader uit bed. Wanneer hij dan de deur uitging en wij naar school waren, ging ze poetsen in huis en koken, want om twaalf uur moest het warme eten op tafel klaar staan want dan kwam de harde werker en het kroost weer thuis van werk en school.
Mooi was die tijd.
Vooral in deze rare tijden waarin wij leven lijken we steeds meer terug te verlangen naar die tijden. Op Social Media zie je ook steeds vaker dat er foto’s uit het verleden gepost worden. Logisch, want nieuwe foto’s worden haast niet gemaakt want iedereen zit bij huis. Er valt hooguit nog een foto van een wandeling te plaatsen maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Ik hou ervan.
Dat zal wel aan mijn leeftijd liggen. Ik volg op Facebook ‘Terschelling in Vroeger Tijden’ en zie daar soms foto’s voorbijkomen die mij zelfs ontroeren. Zo zag ik een foto van hotel ‘Het Wapen van Terschelling’ met daarvoor een jongen die naast zijn fiets stond. Onder de foto las ik een reactie van Juf Bartie, mijn juf van de 1e klas Lagere School.
Het was haar vader!
Zo mooi. En dichter bij huis kreeg ik het boek van ‘Historisch Scheemda’ onder ogen, een verzamel-fotoboek met daarin vele foto’s uit het verleden van dit Oost-Groningse, al eeuwenoude dorp. Het boek was een cadeau van het plaatselijke supermarkt echtpaar omdat zij 10 jaar bestonden. Het motto van dit ondernemers echtpaar is dat het boek moet verbinden, vooral nu, in deze tijd. Het is een verzamel boek maar de missende plaatjes kan je sparen door er boodschappen te doen.
De kans is dus groot dat ik straks voor de winkel sta.
“Mag ik uw ploatjes?!”
En dan thuis aan de keukentafel inplakken, even terug naar de eenvoud van vroeger.
Maar niet naar de wekkers uit die tijd!
