Column: Het jaar van de waarheid
Dat was dan 2020 en nu hebben we weer een splinternieuw jaar voor ons liggen. Ja, het is het jaar van de waarheid. Het jaar waarin duidelijk zal worden of het vaccin doet waarvoor het gemaakt is. Ik heb er alle vertrouwen in. Sommigen noemen dat naïef, ik noem het gewoon gezond verstand. Dat vertrouwen heb ik al een jaartje of 56 en dat bevalt mij goed. Ik heb al heel wat injecties gekregen in al die jaren, met als hoogtepunt de wereldberoemde ‘stereo-prik’ in militaire dienst. Die laatste zorgde ervoor dat je twee dagen je armen niet bewegen kon maar dat was alles.
Dus geen microchip of ander zweverig bedenksel.
Maar er zat wel spul in om mij te behoeden voor difterie, tetanus, polio en de tyfus. Nu, jaren later kan ik wel bevestigen dat het gewerkt heeft want ik heb geen een van die ziektes onder de leden gehad. Daarom bij deze:
Bravo voor de wetenschap!
Ik sta er heel erg nuchter in. Dat heeft te maken met wat ik achter mij heb liggen. Een leven met ups en downs maar ‘het komt altijd weer goed’ liep er als een rode draad dwars doorheen. Die rode draad heb ik gevonden in mijn eigen opvoeding en daar ben ik tot op de dag van vandaag mijn ouders zeer dankbaar voor.
Helaas is zo’n basis niet voor iedereen weggelegd.
Dat realisme heb ik heus wel. En van het concert des levens heeft niemand een program. We proberen in de toekomst te kijken maar meestal loopt het toch allemaal anders. Zo wist ik nooit wat ik wilde worden. Totdat vriendje Richard zei dat hij naar de koksschool ging. En omdat ik het op de plaatselijke MAVO absoluut niet naar mijn zin had heb ik toen ook die stap genomen. Gelukkig maar want ik at na deze opleiding(en) voltooid te hebben, elke dag lekker. Maar goed, weer even terug naar het heden, 2020 ligt achter ons en ik denk dat we met zijn allen het er wel over eens zijn:
Blij toe!
Waarschijnlijk is dat ook de oorzaak dat heel veel mensen de kerstboom direct na de kerst al het huis uitgeschopt hebben, om zo snel als mogelijk het jaar achter ons te laten. Daarnaast werd alle kerstverlichtingen die menig huis en tuin in lichterlaaie gezet hebben, ook al snel geruimd. Alsof het na 1 januari niet meer vroeg donker is. Of is het de drang naar het voorjaar? Want ik betrapte mijzelf op een opmerking op Nieuwjaarsdag tegen mijn vrouw, nadat ik de resten van een vuurkorfvuurtje aan het opruimen was:
“Het lijkt wel of het buiten veel helderder is dan gisteren.”
Vrouwlief zag dat niet zo. Zij is liefhebber van de donkere dagen en dat probeert ze zo lang mogelijk te lengen. Grappig als ik ben zeg ik dan dat de dagen ook weer gaan lengen en dat we eindelijk weer aan de goede kant van het jaar zitten. Totdat de warmte ons land weer gaat binnenvalt, dan loop ik weer te mopperen en verlang ik naar ijskoude dagen, diep weggedoken in mijn winterjas en ijskoude klauwen omdat ik weer eens mijn handschoenen vergeten was mee te nemen. Dat is wel het voordeel van de winter, het is koud genoeg om juist wat te doen en om warm te blijven terwijl de warmte mij vaak overdag tot stilstand kan brengen.
Of ik moet een verkoelend briesje opzoeken.
Zo waren wij in 2019 een weekje op Terschelling, precies die week dat het smoorheet was en de mussen al niet eens meer van het dak vielen omdat er geen levende mus meer te bekennen was. Maar zelfs op het eiland was het niet te harden. Wanneer je dan toch iets wilde doen overdag kon je naar het strand en moest je wel aan de vloedlijn gaan liggen voordat je iets van enige verkoeling vinden kon.
Zelfs de kwallen doken onder!
Die verstopten zich in diepere wateren omdat het daar nog enigszins koel was. Het was aan die vloedlijn wel goed toeven en zodra het te heet werd namen we lekker een duik in het koele water van de Noordzee. Aan het einde van de dag pakten we onze spullen weer op en liepen dan weer richting de strandovergang. Dat was een slijtageslag want ten eerste knalden we na een paar meter ons verwijderd te hebben van de vloedlijn al tegen een muur van warmte op en ten tweede is het strand van Terschelling zo ontzettend breed dat het voelde als die veertig dagen door de woestijn!
Ja, ook in je vakantie kan je het ontzettend zwaar hebben!
Persoonlijk wapen ik mij het beste tegen de warmte door in huis te blijven. Als een soort van zomerslaap zeg maar. Dan lummel ik overdag wat en kom weer tot leven in de avonduren, uren die vaak machtig mooi zijn doordat de natuur zichzelf dan in slaap wiegend aan ons toont. Net zoals de vogels ’s morgens vroeg al ruim op tijd beginnen te zingen.
‘Vogeltje, wat zing je vroeg, is de nacht niet lang genoeg?’
Ach ja, de herhaling van de seizoenen. Ze hebben wel allemaal hun eigen schoonheden. Alleen januari en februari zijn voor mij wel de saaiste maanden van het jaar. Eigenlijk zouden we die moeten afschaffen. Maar ja, de hoop blijft ons maar vasthouden. Hoop dat het gaat vriezen en dat we op elke sloot en op elke riviertje of kanaal met de schaatsen onder kilometers kunnen vreten, en ons laven aan warme chocolademelk met slagroom, met ernaast een klein alcoholisch slokje waar je warm van wordt. En dan zwieren en zwaaien over het bevroren water, indruk maken op de meiden en de jongens zoals we in onze vroegste herinneringen ook altijd deden.
Helaas, das war einmal.
Of het moet dit jaar wel lukken. De kans is aanwezig want de Friezen hebben de Goden verzocht door de Elfstedentocht dit jaar bij voorbaat al af te gelasten en SBS6 stuurde Piet Paulusma de laan uit. Ja, dat is eigenlijk de Goden verzoeken.
Moet je opletten, krijgt de schooljeugd straks na de lockdown-vrij eindelijk weer eens ijsvrij!
