Column: Naar de slachtbank
“Voor Veldhuis?” hoorde ik de persoon aan de andere kant van de lijn zeggen. “Nee, niet Veldhuis, Veldhuizen!” Ik hou van duidelijkheid, straks gaat er een Veldhuis met mijn bestelling vandoor. “Kan wel wezen maar zegt me zo niks.” was het antwoord. Ik negeerde het: “Ik wil graag een kilo paardenvlees en kom dat morgenochtend halen.”
Nu ik het zo hardop over de telefoon zei vond ik het nog vreemder.
Paardenvlees. Vlees van paarden. In mijn beleving eet je geen paarden. Of beter gezegd, ik eet bewust geen paard. Wel onbewust, het zit namelijk onder andere in de bitterbal, frikandel en de gehakstaaf, toevallig producten die ik niet afsla. Maar ik zou niet naar de slager gaan voor een paardenbiefstuk want ja, een paard, dat is een edel dier! Daar zou je hooguit op kunnen gaan zitten voor een leuk ritje. Of je zet ze voor een karretje en gaat er dan een stuk mee rijden. Of je laat het paard dansen of over hindernissen springen. Of je zet ze in een weiland.
Maar opeten?
“Voor morgenochtend ja, dan kom ik het halen.” Na de goedkeuring van de slager beëindigde ik het gesprek met een ‘Moi, tot morgen’, zodat hij wist dat ik toch van hier kwam. In gedachten zag ik hem vervolgens naar de gehaktmolen lopen en verder gaan met zijn werkzaamheden, hoofdschuddend: ‘Veldhuis of Veldhuizen, één pot nat! Hij had wel wat beters te doen dan te muggenziften over een naam.’
Er moest immers paardenvlees verwerkt worden!
Het vlees was niet voor ons hoor. Het was voor mijn schoonvader, die had al een paar keer bij ons aangegeven zin te hebben in paardenvlees. Hij at het regelmatig in het verleden maar nu zijn vrouw er niet meer is, is hij afhankelijk van wat hij door anderen voorgeschoteld krijgt. En nu gaat het dus gebeuren, het vlees is inmiddels in huis en ik weet nu ook hoe het te bereiden.
Van berijden naar bereiden…
Maar ach, het leven is eten of gegeten worden toch? Dat moet Thierry Baudet ook gedacht hebben nu zijn politieke partij Forum voor Democratie ook rijp is voor de slacht. Hij probeerde nog te redden wat er te redden viel, stapte op maar ook weer niet en wij, het eenvoudige volk, verwonderden ons slechts over zoveel gestuntel. Zijn kompaan was er klaar mee en legde per direct zijn baantje ‘in het pluche’ neer en schreef zijn ontslagbrief aan de Voorzitter van de 2e Kamer.
Zo kan het dus ook.
Maar nee, het moest anders. Er moesten koppen rollen en dat ontaarde in een ordinair straatgevecht wat bij velen het schaamrood op de kaken deed verschijnen. De onstabiliteit droop ervan af want je wist eigenlijk al bij de oprichting dat de ideeën waar ze mee kwamen nooit wezenlijk gemaakt zouden worden. Waarom niet? Omdat ze te extreem zijn. Je kan van alles roepen en bijvoorbeeld terug willen naar vroegere tijden maar dat gaat je nooit lukken, het leven is aan veranderingen onderhevig. Het was nog enkel wachten op de dag, ik citeer nu uit ons ‘prachtige’ Koningslied:
‘De dag die je wist dat zou komen….’
Al decennialang maken we het mee dat er politieke partijen opgericht worden en na enkele jaren in het pluche zichzelf weer kapot maken. Zo had je bijvoorbeeld Leefbaar Nederland en de CD van Janmaat. Allebei met extreme denkbeelden. En ja, je had ook nog Lijst Pim Fortuin maar die hoort niet in deze opsomming want hij werd in koelen bloede vermoord door een losgeslagen milieudebiel.
Over extremisme gesproken..
Maar deze kwam van extreem-links, de niet te onderschatten tegenhanger van extreemrechts. Allebei met gevaarlijk gedachtengoed. Misschien is dat wel de reden dat er steeds heibel is op bestuurlijk niveau, zoals we trouwens ook zien in het politieke landschap van 50Plus. Ook daar zie je allemaal gedoe waar de gemiddelde soap schrijver zijn vingers bij aflikt. Of zichzelf voor de kop slaat:
‘Waarom heb ik dat niet kunnen verzinnen!’
Met Henk Krol als hoofdpersoon in dit drama. Deze guitige, altijd breed lachende kerel zat in 50Plus, richtte vervolgens de Partij voor de Toekomst op, trad weer af en zit nu bij Lijst Henk Krol. Ja, Henk is de stabiliteit zelve, het druipt ervan af. Net als het vertrouwen in hem. Maar ja, zoals hij zelf zegt op de vraag of het misschien niet beter is om te stoppen: “Ik word regelmatig in de trein naar Den Haag aangesproken dat ik goed bezig ben.”
Henkie, door wie dan?
Waarschijnlijk door de conducteur, omdat hij keurig een mondkapje draagt. Maar goed, dit kan allemaal in Nederland dus mocht je werkzoekende zijn, begin dan gewoon een politieke partij. En het maakt niet uit voor wat je staat, er zijn altijd wel kiezers die op jou willen stemmen. Dan kom je onder de vleugels van de Overheid en zit je direct goed want die ambtenaren hebben alles prima geregeld voor zichzelf. Zelfs voor thuiswerken krijg je vergoeding, ter compensatie van het gebruik van je eigen wc-papier, koffie en printerinkt.
Ach ja, het leven is soms oneerlijk.
Dat vinden ze in Amerika ook. List en bedrog doen daar goede zaken volgens de huidige president. Terwijl de ene na de andere hertelling zijn gelijk de nek omdraait. Ook daar zie je dat kinderachtige gedrag, het ‘welles/nietes’ gekeuvel, net als we van de week bij Forum zagen. In mijn ogen zijn het allemaal verwende jongetjes en meisjes met een (moeder)complex van hier tot Tokyo. Zodra het te heet wordt onder de voeten wijzen ze direct naar de ander want het is natuurlijk nooit eigen schuld.
Ik noem het grootheidswaanzin.
En die waanzin maakt iedereen gek. Neem bijvoorbeeld de zogenaamde ‘pedojagers’, jongelui die pedofielen lokken en in elkaar schoppen. Tot de dood erop volgt…
Ik begrijp (beide) partijen niet.
Toen ik jong was hielden andere zaken mij bezig, zoals voetballen, mijzelf uitsloven voor de meiden, folders rondbrengen, op straat ‘hangen’ met leeftijdgenoten, vakkenvullen en gezellig uitgaan in de weekenden. En dat was leuk!
Zo leuk dat ik het zo weer zou doen!
