Column: Wonderlijke krachten
Het waren onrustige nachten afgelopen week. Dat kwam omdat er weer een volle maan op het menu stond. Dit best wel boeiende fenomeen heeft ook mijn aandacht maar mijn huisgenote gaat er helemaal op los. Dat komt waarschijnlijk omdat ze een vrouw is. Een collega van mij wist te vertellen dat de maan vrouwelijk is en de zon mannelijk en dat daarom vrouwen er wat meer mee hebben.
Ik wist dat niet.
Maar dat verklaarde waarschijnlijk wel waarom mijn vrouw er altijd zo enthousiast over is. En onrustig. En hyper de pieper. Toen van de week de maan in volle glorie zich aan ons toonde en ik bij haar in bed wilde stappen, moest ik wegduiken voor het raam wat ze had één helft van de gordijnen niet dichtgedaan. Ik kroop de laatste meters over de grond naar het bed anders zagen de buren mij in Adams’ kostuum voor het raam lopen.
Ik wilde de goede verstandhouding niet verpesten.
Mijn enthousiaste wederhelft snapte mijn reactie niet. “Dit is zooooo lekker zegt ze, in bed liggen en kijken naar de volle maan!” Ik zweeg en draaide mijzelf op de rechterzij waarna zij tegen mij aankroop, lepeltje-lepeltje, ons favoriete start- standje. Ik hield dat vijf minuten vol want het leek wel of ik tegen een bouwlamp aan moest kijken. Man, wat gaf die maan een licht! Ik stapte uit bed en gaf een slinger aan het gordijn waarna ik achter mijn rug direct commentaar hoorde:
“Wat doe je nou?”
“Ik doe het gordijn dicht! Ik kan zo niet slapen met al dat licht wat in mijn bakkes schijnt!” en kroop lichtelijk geïrriteerd weer in bed. “En daarbij, jij hebt er geen last van want je ligt verscholen achter mijn rug…” Klagend over zoveel onrecht draaide zij zich nu mij de rug toe, het standje welke wij meestal pas na een kwartiertje inzetten. Ik kon eerst de slaap niet vatten want de vraag bleef maar in mijn hoofd malen wat vrouwen toch hebben met die maan? Mijn moeder is ook al zo’n liefhebster. Zij vertelde mij regelmatig dat ze weer midden in de nacht haar bed uitgegaan was en op de dijk ging zitten.
Om te kijken naar de maan, in alle rust.
Of ze sleepte mijn vader mee en dan bespraken ze hun gedachtes van dat moment uit over het door het maanlicht verlichte Waddenwater. Romantiek ten top. En misschien was dit ook wel een van de ingrediënten voor de basis van een goed huwelijk, de reden dat ze nog steeds bij elkaar zijn en de reden dat zij nog steeds gek met elkaar zijn. Zou dat het zijn? Dat vrouwen veel met de maan hebben, vanwege de romantiek die er onlosmakend mee verbonden is? Of komt het nog uit de tijd dat de eerste heksen zich manifesteerden? Die werden ook behoorlijk onrustig wanneer het volle maan was.
Denk aan de plaatjes van een volle maan, met door het beeld een heks op een bezem.
Als je er even naar Googled kom je ontzettend veel informatie tegen over de maan, over haar krachten. Krachten die even de boel uit het ritme halen. Want velen onder ons hebben vaste ritmes, structuur om je staande te houden in het leven. Daar is niks mis mee hoor, ik heb zelf ook vaste gewoontes. Maar je moet wel zorgen dat er wat uitspattingen zijn. Een verjaardag, een vakantie of een spontaan bezoekje brengen aan mensen kunnen even een positieve boost geven. Daarmee schud je de boel op zeg maar, even uit het vaste patroon stappen.
En soms word je opgeschud door anderen!
Zo werden wij in mei ineens oma en opa van een prachtige kleindochter. Ineens werd ik door mensen om mij heen betiteld als ‘opa’ en ja, daar moest ik wel even aan wennen. Mijn vrouw niet, die was er helemaal klaar voor en genoot in al haar nopjes. Twee weken terugkwam ons prinsesje logeren, samen met haar gevolg: moeder, vader en oom.
Vrijdagavond kwamen ze en zondagmiddag gingen ze weer terug naar Den Haag.
Toen ik die zaterdagmorgen zachtjes naar beneden liep om voorbereidingen te treffen voor het ontbijt, werd ik verrast door een prachtig mooi tafereeltje. In de stilte van de nieuwe dag zag ik de jonge moeder in de kamer zitten, met op haar schoot haar dochtertje en ernaast de trotse vader.
Het ontroerde mij.
Waarom? Ja, waarom. In eerste instantie natuurlijk omdat het een liefdevol tafereel was. Twee jonge ouders, nog gekleed in slaap outfit, die volop zaten te genieten van hun mooie dochtertje. Het kindje lag in haar nieuwe pyjamaatje (de avond ervoor nog even snel gekocht door Oma want ‘Dat is zo leuk om te geven..’) te genieten van de liefde van haar ouders en brabbelde er vrolijk op los. Heel even dacht ik ‘Ooopaaaaaaa’ te horen maar dat bleek enkel de wens van de gedachte. Ten tweede ontroerde het mij vanwege de serene stilte in de huiskamer. Er werd zachtjes gepraat maar dat werd opgezogen door de stilte van het moment, zo nu en dan zachtjes onderbroken door de prille geluidjes van het nieuwe leven.
Zelfs mijn zoon was stil!
Maar het ontroerde mij misschien ook wel omdat het je weer op de feiten drukt. Een nieuw hoofdstuk, deze keer echt tastbaar want er zat geen digitaal schermpje tussen. Dat besefte ik nadat de kleine meid in mijn armen werd gelegd. Zij keek mij aan en we hadden één op één contact. Ik voelde krachten in mij loskomen waar ik even aan moest wennen.
Maan versus Zon zeg maar.
Krachten waar ik geen vinger achter kan leggen. Ik heb enkel de wetenschap dat de maan wat doet met ons mensen want daar zijn de meeste deskundigen het wel over eens. Door mijn kleine onderzoekjes op het WereldWijde Web weet ik wél dat het 1 oktober weer volle maan is. Ik heb een notitie gemaakt in mijn agenda zodat ik niet voor verrassingen kom te staan.
Dat ik precies weet wanneer ik mijn pyjama aan moet doen!
