Column: Wat hangt er nou aan mijn fiets?!

- advertentie -

Na jaren van verzet ben ik nu ook om. ‘Na jaren van koppigheid’, althans, dat zegt mijn vrouw. En dan zeg ik weer ‘Dat zie je verkeerd. Het is na jaren van achter je principes staan.’

Discussies die de relatie spannen houden zeg maar.

In dit geval ging het om het wel of niet voor een elektrische fiets te kiezen. Ik was steeds tegen omdat ik juist vind dat wij, mensen, steeds minder bewegen. We verplaatsen ons steeds vaker met hulpmotor waardoor de spierkrachten die ons lichaam huisvest, steeds minder aan het werk hoeven. En daardoor verslappen en soms zelfs gaan hangen. Ik heb dat aan den lijve ondervonden nadat ik niet meer dagelijks naar mijn werk fietste. Dat deed ik op een ‘gewone’ fiets, maar wel eentje die lekker sportief oogde en reed.

Daarbij droeg ik ook flitsende fietskleding!

Zo’n strak broekie met inlegzeem, een wielrenshirt en een fietshelm. Ik fietste dan op mijn hardst en haalde menig E-biker met gemak in. Wel had ik dan het snot om de oren zitten terwijl de E-bikers met een grijns op hun gezicht zaten te genieten van het gemak van de accu. Ik kwam dan zeiknat van het zweet op mijn werk aan maar gelukkig waren er mogelijkheden om te douchen. En wanneer ik dan door de gangen naar de kleedkamer liep, kreeg ik lovende opmerkingen van de dames in de kantoren naar mijn kuiten geslingerd.

Inmiddels is het wat dát betreft alweer wat jaartjes stil….

Dat was voor mij best wel een belangrijke reden om zo te blijven fietsen. Zo ijdel ben ik dan ook wel weer. En in hoeverre zijn deze fietsen dan nog duurzaam? Want de productie van accu’s verdient absoluut niet de schoonheidsprijs. Maar ik heb er wel alle vertrouwen in dat daar wel weer een oplossing voor gevonden zal worden.

Door de Willy Wortels onder ons.

Toch begon mijn standpunt over de ‘elektrische fiets’ steeds meer te kraken. Want de E-bike geeft mensen die niet meer op eigen kracht kunnen fietsen de gelegenheid om toch weer met de tweewieler de weg op te gaan. En stel, je woont in een open gebied zoals hier in het mooie Groningen, dan ben je maar wat blij als je wat hulp krijgt wanneer je tegen windkrachtje 5 of 6 in moet fietsen. Dat voelt dan weer net zoals vader of moeder je als kind bij de nek pakte, precies genoeg om later hier met plezier aan terug te denken.

Het hek ging van de dam nadat mijn echtgenote ook een E-bike had aangeschaft.

Want die vloog ineens over de fietspaden en ik moest alle zeilen bijzetten om bij te blijven. Voorheen vond ik samen een stukje fietsen best wel fijn maar sindsdien nam mijn enthousiasme af met elke fietsbeurt. Natuurlijk liet ik dat niet merken maar zij merkte het wel! Niet omdat ik haar niet bij kon houden, nee dat lukte wel, maar het was meer omdat er steeds minder gepraat werd tijdens het fietsritje.

Dat kwam omdat ik steeds achter adem was…

En elke keer als ze thuiskwam van een fietsritje vertelde ze enthousiast hoe heerlijk ze het gevonden heeft, mij als chagrijnige toehoorder… Wanneer wij het erover hadden om ook mij elektrisch te laten fietsen, toverde ik nog een zwak argument uit de hoge hoed. Zwak, want fietsen zou goed wezen voor ‘de lijn’ zei ik dan. Maar als ik al die heren zie fietsen met dezelfde buikomvang als ik dan vraag ik mij af of het waarheid is. Het enige wat ik kan bedenken is dat je dan wat conditie opbouwt.

Oké, en een paar aantrekkelijke kuiten wellicht.

Daarbij zijn die wielrenners steeds vaker doelwit van agressie van mede fietspadgebruikers. Of andersom, dat de medefietspadgebruikers weer boos zijn op de wielrenners. Onder die mede fietspadgebruikers zitten tegenwoordig ook heel veel E-bikers. En die gaan snel, heel snel en daar moet iedereen nog best aan wennen. En zie hier de basis van nóg meer boosheid. Het heeft natuurlijk ook met het tijdsbeeld te maken waarin we leven. Iedereen ìs of wordt boos op elkaar. Het spreekwoord: ‘Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’ is ondergeschoven door een nieuw spreekwoord:

‘Een dag niet boos geweest is een dag niet geleefd!’

Best raar als je kijkt in wat voor luxe we in dit land leven… Maar eerlijk gezegd kan ik soms ook boos worden hoor, op medeweggebruikers. En op die complotdenkers die ineens uit alle hoeken en gaten komen, opgehitst door mafkezen die doorslaan in het extreme. Of gewoon boos worden op medehuisgebruikers. In mijn geval is dat mijn vrouw. Die lift altijd mee op mijn behoeftes. Ik pak iets en dan wil zij het ook. Ik doe iets en moet ik het ook voor haar doen. Bijvoorbeeld als ik koffie pak dan wil zij ineens ook. En dan niet een gewone koffie, nee, dan wil ze een ‘veel-meer-werk’ cappuccino. Ze wacht eigenlijk net zolang totdat ik opsta om koffie te pakken. Hoogst irritant. Of als ik mijn bril even in een sopje leg omdat de glazen ‘glerig’ zijn, dan loopt ze rustig langs en legt zonder wat te zeggen haar bril naast mij neer.

Je zou haast gaan denken dat het om een complot gaat….

Maar ik ben nu ook om wat de E-bike betreft en de bestelling is geplaatst. Want het laatste stukje verzet wat nog in mij zat, verloor ik onlangs op Terschelling na drie dagen rondscheuren op een elektrische huurfiets. Dat ging waarachtig best makkelijk! Maar dat vertelde ik natuurlijk niet aan haar want dat valt onder de categorie ‘toegeven’.

En dat doen wij mannen niet graag.

Maar ook vanwege het vooruitzicht dat we voortaan wat verder van huis kunnen fietsen in plaats van slechts een rondje Oldambtmeer. Ik moet alleen nog wel wat geduld hebben want de productie heeft coronavertraging opgelopen dus ik zal nog even op eigen kracht moeten.

Ik heb dus nog even om aan mijn kuiten te werken!