‘Papa, wanneer gaan we beginnen?’
Winschoten – Tim Meijer: “Laatst stelde Liz – onze jongste en 9 jaar – mij deze vraag. De aanleiding was, dat ze had gefigureerd in een fotoreportage voor een project. Het project betrof de herontwikkeling van het voormalige ziekenhuis in Winschoten. Winschoten is mijn ‘hometown’ en het ziekenhuis, het Sint Lucas, is mijn geboortegrond. Ik ben daar geboren, omdat ik het nodig vond om achterstevoren ter wereld te komen. Tegendraads.Toen al. Dat zei mijn moeder vroeger ook.
Wij wilden met de fotoreportage onderstrepen, dat het ziekenhuis, het terrein waarop het gebouw staat en de omgeving daar omheen van alle Winschoters is. We hebben allemaal iets met deze locatie, toch? Prachtige, memorabele herinneringen of juist verdrietige dingen, die we maar niet kunnen vergeten. Het ziekenhuis is onderdeel van ons leven. Niet alleen van ons eigen leven, maar ook van de levens om ons heen. En dat geldt eigenlijk voor onze gehele leefomgeving. Deze is van ons allemaal. Daar komt alles samen.
Op het moment dat ik dit schrijf buitelen verschillende bevolkingsgroepen over elkaar heen. Er is veel aan de hand in de wereld en iedereen vindt er iets van. Of het nu gaat om corona-maatregelen of iets veel groters, zoals discriminatie. Het lijkt wel of alles wordt aangegrepen om een mening te hebben. En als je geen mening hebt, dan vindt men daar wel iets van. Kortom: Je wordt geacht overal wat van te vinden. Zo versmallen we onze eigen wereld, sluiten we de ogen voor die van een ander en komen we steeds meer alleen te staan.
Juist dan vind ik het ziekenhuis zo’n mooie metafoor. De mensen daar zijn wél gelijk. Patiënten willen alleen maar beter worden. Bezoekers verlangen naar het beste voor diegene die ze bezoeken. En artsen en verpleegkundigen? Die willen de beste behandeling. Zie je? Dáár kan het wel. Dus als we kwetsbaar zijn, dan kan het opeens wel. Zodra we weer buiten staan, voelen we ons weer in ons element, gaan we opnieuw onze eigen gang en gaat er weer een wereld open, en tegelijkertijd wordt je wereld opeens een stuk kleiner. Raar toch?
Daarom zou het toch zo mooi zijn om het voormalige ziekenhuis van Winschoten terug te geven aan de Winschoters. Om te dienen als landmark, als herinnering aan alle gedenkwaardige momenten. Als markering voor iedereen, als verbinding voor alle generaties en bevolkingslagen. Want eenmaal in een ziekenhuis zijn we allemaal gelijk. In het ziekenhuis willen we allemaal het beste voor de ander en onszelf. Juist daar komt ´je naaste liefhebben als jezelf´ prachtig samen.
Hoe zat het dan met die foto en het plan? Het plan was er. Ook om het samen te doen. Helaas werd Liz en mij de opdracht niet gegund. De opdrachtgever had daar zijn redenen voor. Het plan en de ideeën blijven. Creatieve, fantasierijke kinderideeën, maar ook meer voor de hand liggende plannen. Toen ik bij de afronding van het stuk aan de keukentafel nog even vroeg naar de plannen, kwamen de ideeën al snel: Een kantoor, een lasergameruimte, een trainingscentrum voor politie en brandweer, binnenspeeltuin, winkelcentrum, restaurants en de mooiste: ‘Ik ga even op school vragen. Ik ben niet de enige met fantasie!’
Zie je? Ideeën zat! En ja, daar willen we nog steeds mee aan de slag. Liz wil aan het werk en ik ook. En wij zijn niet de enigen, dat weet ik zeker. Veel mensen hebben creatieve ingevingen, dromen of toekomstbeelden. Sommige groot en ambitieus, andere kleiner en eenvoudiger te realiseren. En dat is mooi. In deze fase is alles goed! Maar nu? Wat gaan we doen? Dit: Wij willen alle goede ideeën samenbrengen en een plan maken. Een plan door en voor Winschoten. Samen.
Dus heb jij een plan of een idee? Mail die dan naar ons via idee@syntera.nl. Wij verzamelen alle ideeën, bundelen deze en brengen die bij het gemeentebestuur en alle personen die betrokken zijn bij deze opdracht!”
