Column: Flashbacks
Het regende van de week zo hard dat de kikkers bij ons de keuken in vluchtten. Eerst hadden we dat niet door. Dat kwam pas nadat we de bewegende ‘stofjes’ op het laminaat nader bekeken en zagen dat ze pootjes en armpjes hadden, kikkers in hun kleinste verschijning. Eigenlijk het woord ‘kikker’ nog onwaardig. In plaats van dat mijn vrouw begon te gillen begon ze nu heel lief tegen ze aan te praten, op zo’n kindse manier zoals Oma’s dat kunnen:
“Aah, wat een schatjes! Maar jullie horen hier niet. Nee, jullie horen lekker buiten te spelen en lekker te zwemmen in de sloot. En weet jullie mama wel dat jullie hier zijn? Nee hè, dat weet ze niet. Kom maar, lekker naar buiten jullie!” Met een stukje papier werkte ze de drie kikkertjes naar buiten terwijl ik vol verbazing en met open mond naar dit schouwspel keek.
Want zodra ze een muis ziet schiet ze direct in de stress!
Afijn, ik kreeg direct een flashback naar mijn jeugdjaren alwaar het ‘vangen’ van kikkerdril een jaarlijks terugkerend evenement was. Dan struinde je op je laarzen de sloten af en schepte je de ‘gevangen’ kikkerdril in je emmertje. Bij thuiskomst ging de gehele inhoud van de emmer in een zinken teil zodat er genoeg ruimte was voor het proces wat komen ging; Het proces van kikkerdril naar kikker.
Dezelfde teil waar wij, voordat we een douche in huis kregen, in werden gewassen.
Bij gebrek aan vissenkommen schepte ik ook een deel van de kikkerdril in een glazen pot. Want dan kon je het proces nog beter volgen. Elke morgen rende ik na het slapen naar beneden om te kijken of er nog veranderingen waren. Het eitje werd een visje, het visje kreeg achterpootjes en even daarna voorpootjes, het staartje werd steeds kleiner en viel er dan uiteindelijk af. En dan was de kikker een echte kikker.
Eigenlijk was de kikkerdril de voorloper van de ‘Transformers’ die we tegenwoordig kennen!
Ik was wel blij met die regen hoor. Want het is goed voor de natuur maar ook omdat ik dan zeker weet dat het niet té warm is. Daar kan ik namelijk niet zo goed tegen. Toen we onlangs weer zo’n warme week hadden hoorde ik op de radio de DJ verrukt reageren nadat de weerman opnieuw hoge temperaturen voorspelde. Dan denk ik ja, pannenkoek! Jij zit lekker plaatjes te draaien in je geairconditioneerde werkruimte! Maar er zijn zat mensen die vanwege de veiligheidsinstructies in volle bepakking hun werk moeten doen. Dat wil zeggen, met helm op, handschoenen aan, lange broek en lange mouwen plus dikke veiligheidsschoenen. In de volle zon.
Dus niet in korte broek en T-shirtje….
Of kijk eens naar een debat in de Tweede Kamer. Daar zie je de heren debaters in een stralend wit overhemdje, mouwtjes opgestroopt en de bovenste twee knoopjes los hun geloof te verdedigen. Niet dat het mij erg boeit hoor, je moet dragen wat je wil. Alleen slaan ze in de bouw wel een beetje door met al die zogenaamde veiligheid. Alsof lange mouwen of broek meer veiligheid kunnen bieden. Een stuk stof biedt echt geen weerstand tegen een vallende steigerpijp of betonnen plaat.
Overdreven regels, bedacht door mensen in een stralend wit overhemdje…
Over onze politici gesproken, de buurtbarbecue van politiek Den Haag is dit jaar afgelast. Deze barbecue wordt elk jaar gegeven ten teken dat het vakantie reces begonnen is. De reden van afgelasting kwam natuurlijk door de corona maatregelen en niet door de petitie ‘Geen Binnenhof barbecue 2020’. Deze petitie op Petities.nl haalde het nét niet.
Met hun dertien ondertekenaars…
Het is trouwens de moeite waard om eens te kijken op de website van Petities.nl. Zo zag ik bijvoorbeeld de volgende petities voorbijkomen: ‘Laat 15-jarigen wel maaltijden bezorgen’, ‘Netflixfilm 365 Days vrouwonvriendelijk’, ‘De bekerfinale Utrecht-Feyenoord na 1 juli alsnog spelen’, ‘Huiswerk moet weg op het Mariscollege’, ‘Stop de misplaatste aandacht voor doodmaaien voor zielige eendjes’, ‘Dieren welkom in elk huis’, ‘Hugo de Jonge geen CDA-lijsttrekker’, ‘Geen derde fietspad door het bos’, Accijns op tabak afschaffen’.
En oh ja, en ’Geen vierde fietspad door het bos!’
Zo zie je maar weer, voor elke mening is wel een podium te vinden in dit landje. Dankzij het internet moet ik daarbij zeggen. Als ik de connectie maak met ‘problemen’ in mijn Lagere Schoolperiode, dan waren wij de volgende petitie begonnen: ‘Geen meiden in ons schoolvoetbalteam.’ Dat werd, na het aantreden van een nieuwe meester, ineens een item. Een voor ons eilandbewoners een nogal aparte snuiter: een lange, slungelachtige kerel met lang haar, vaak gekleed in het zwart en een lange shawl om zijn nek.
Hij had zo de rol van Doctor Who kunnen krijgen!
Deze man had nieuwe ideeën, wilde stenen verleggen en pakte zijn moment. Ideeën die voor ons, en dan met name voor onze ouders, ver over de grens gingen. Hij wilde namelijk dat tijdens het vormen van een nieuw schoolvoetbalteam er ook meiden mee mochten doen.
Tegenwoordig zeggen we dan: ‘Nou, dat was wel even een dingetje!’
Nu hadden we wel een paar meiden die tegen een balletje konden schoppen maar er was eentje die er echt uitsprong, Mieke. Dit meisje kon voetballen als de beste en dat werd erkend door alle voetballende jongens. Dus daar viel wel mee te leven, mocht ze daadwerkelijk geselecteerd worden. En over die andere meiden maakten we ons niet echt zorgen want die zouden toch nooit de selectie van vijftien halen. Er waren genoeg voetballende jongens. Het eiland was even te klein maar Meester Jeroen hield vast aan zijn standpunt, visionair als hij misschien wel was.
Wij waren het er ook niet mee eens omdat onze ouders het er niet mee eens waren. Ouders die niet wisten niet dat ze jaren later vol enthousiasme naar de Oranje Leeuwinnen zouden kijken…
Mieke kon wel voetballen. Vaak beter dan ons. Eigenlijk hadden we toen de beschikking moeten hebben over Petities.nl, dan hadden we wellicht de titel iets aangepast:
‘Geen meiden in ons schoolvoetbalteam. Behalve Mieke!’
