Column: Zwakheden
Zoetekauw noemen ze het ook wel. Dat is iemand met een voorliefde voor zoet. Ik beken, ik behoor tot die categorie. Toen ik nog geen kinderen had was ik een normale innemer. Suiker in de koffie, bruine basterdsuiker in de yoghurt en zo nu en dan een dropje. Meer was het niet.
Oh ja! Regelmatig ijs van Piet, ijssalon Italia!
Jaren later kreeg ik kinderen en die kinderen werden groter en ja, dan moet er toch wel een snoepje in huis zijn toch? Even helder, dat was nog in de tijd dat snoepjes gewoon konden en toen wisten we nog niet dat suikers echt heel slecht zijn voor lijf en leden. Maar dat was ook de tijd dat we veel meer bewogen en niet ons van stoel tot autostoel hesen en vice versa.
En het was de tijd dat we eigenlijk nog nooit van het woord ‘obesitas’ gehoord hadden..
Van huis uit kregen we wel eens een snoepje maar dat was meer uitzondering dan regel. Daarom ging ik graag op visite bij mevrouw Van der Meulen, een oudere weduwe waar de jeugd vaak kwam voor een praatje en een snoepje. Soms had je het geluk een paar centen te hebben en dan kocht je bij de Enkabé daar een paar toverballen of schuimblokken voor. Of je kocht een zak chips, gewoon een grote zak want die ‘eenpersoonszakjes’ hadden we toen niet.
En thuis kregen we op woensdagmiddag en zaterdagavond een bakje chips.
Als vader kocht dus regelmatig wat snoep voor in de voorraadkast maar op een gegeven moment werd dat regelmatig eigenlijk een standaard. Elke week vulde ik de boel aan maar het kroost werd niet dikker en de tandarts bleef ook elke keer na een bezoek vol lof over de jeugdige gebitjes.
Alleen werd ik dikker en de tandarts begon ook steeds meer op mij te mopperen…
Zure matten waren eigenlijk wel mijn favoriet maar ook die kleine doosjes Smarties, heerlijk! Die mini-doosjes met snoepjes waren zó mini dat je er wel een paar van moest nemen voordat je het pas echt proeven kon. En spekjes, daar heb ik mij echt misselijk aan gevreten! Met alle gevolgen van dien, de trommel was elke week leeg. De kinderen waren echt onschuldig in dit verhaal, er was maar één dader:
Hun vader…
Nadat ik drie jaar geleden gestopt was met roken nam de toename van zoetigheid alleen maar toe. Dat was voornamelijk de schuld van mijn vrouw. Zij houdt namelijk van gezelligheid en gezelligheid gaat in haar ogen heel goed samen met ‘iets lekkers’. Zodra Pasen in zicht was stroomden de chocolade eitjes het huis binnen en die worden verdeeld over gezellige schaaltjes. Het duurde niet lang meer of ik had ze allemaal opgevroten want ze zijn zó lekker, vooral de witte kunnen op mijn enthousiasme rekenen.
Maar mijn vrouw ’s enthousiasme voor mij nam met elk opgevreten ei alleen maar af.
Ze snapte het niet. “Je kan toch ook gewoon één eitje eten?” zei ze dan, behoorlijk verontwaardigd omdat het hele schaaltje al na één dag leeg was. Ja, dat kan. Maar ten eerste zitten er verschillende smaken in en ten tweede zijn ze klein waardoor je amper proeft hoe ze smaken. Datzelfde herhaalt zich met de weken voor kerst. Dan liggen er overal kerstkransjes en voel ik dat ik weer aan de bak moet.
Want na de kerstdagen zijn ze niet meer lekker…
Tussen deze feestdagen door zie ik toch regelmatig repen chocola of bonbons voorbijkomen. Want ja, het staat zo gezellig en het is ook zo lekker bij de thee. Wat dat laatste betreft ben ik het helemaal met haar eens, chocola is heerlijk bij de thee. En bij de koffie. En bij een biertje. En bij niks, gewoon voor de grijp.
En als ik naar mijn favoriete programma kijk, First Dates, net na het eten.
Er is een periode geweest dat ze de chocola verstopte. Maar al gauw had ze in de gaten dat verstoppen geen zin had met een man zoals ik in huis. Mijn moeder heeft dat vroeger ook geprobeerd. Wij hadden namelijk een grote blauwe, blikken bus in de bijkeukenkast staan waar de chips in bewaard werd. Maar moeder greep regelmatig mis omdat ik er enkele grepen in gedaan had, ik was (en ben) gek op chips. Zó gek dat ik de straf die ik kreeg incalculeerde en voor lief nam. Op een gegeven moment was ze er zo klaar mee waarna ze de chips ging verstoppen voor deze chips verslaafde muis. Dat verstoppen ging ver, heel ver. Want uiteindelijk vond ik de chips in de nis achter het keukentafelkastje en, geloof het of niet, in de centrifuge!
Dat gaf wel aan dat ik voorzichtiger moest zijn en niet in één keer de zak leeg moest vreten…
Onlangs vond ik, in het hier en nu, een Toblerone reep in de kast, op de gebruikelijke ‘chocolade-plank’. Het was een behoorlijk reep, groter dan normaal. En wederom kon ik de verleiding niet weerstaan en opende de driehoek doos voorzichtig waarna ik met veel moeite een stuk afbrak en in mijn mond stak.
Om vervolgens de doos weer voorzichtig dicht te vouwen zodat het niet opviel.
Dit herhaalde zich vervolgens enkele dagen en uiteindelijk lag alleen de lege verpakking er nog. Zonder dat mijn geliefde het door had en waarmee zij bevestigde het links te kunnen laten liggen. Iets wat ik dus niet kan.
Mijn zwakte..
Om haar geen stok te geven besloot ik een nieuwe reep te kopen, de oude verpakking weg te gooien en mij voor te nemen de nieuwe reep niet aan te breken. Toen ik later thuiskwam zag ik het pas. De gekochte reep was toch kleiner, het scheelde exact 260 gram! Maar ik ging er niet voor terug en gokte op de goede afloop.
Vorige week stond ze met die reep in haar handen. Voor ons geslaagde buurmeisje. Ze mag van ons als cadeautje haar nagels laten ‘stijlen’ en de reep was gewoon voor de geef.
“Goed idee!” zei ik…
Winschoter Arjen Veldhuizen schrijft wekelijks een column voor OldambtNu.nl. Lees hier zijn verhalen terug.
