Column: Functiewijzigingen
Fases beheersen ieders leven. Zo starten de meesten onder ons als baby heb ik mij laten vertellen en daarna begint de ellende pas goed. Dat is natuurlijk een grapje, het leven is veel te leuk. Ik kan mij er niet zoveel van herinneringen maar volgens mij was ik super blij toen ik in 1964 in Harlingen ter wereld kwam.
Mijn moeder wat minder want het werd een keizersnee..
Maar al gauw werd de pijn van de ingreep vergeten en werd ik haar lieveling ’s zoon. Want ik heb langer in haar buik gezeten dan mijn broer en zus. Ook voorgaande is grappig bedoelt want ik weet ook wel dat ze ons alle drie zeer lief had. Toen ik in de puberteit kwam werd dat wat minder maar ach, zij had toen die beruchte leeftijd van de overgang.
Daar was die keizersnee een schrammetje bij.
Uiteindelijk kwam het weer goed nadat ik uitgevlogen was. We belden vanaf dat moment elkaar wekelijks en dan zaten we zó een uurtje te beppen. Rond mijn 30ste trouwde ik en een paar maanden later werd ik vader van een zoon, de eerste van de drie zonen die ik in totaal mocht krijgen. Ik heb hun luiers verschoond, ik heb met ze op de bank gelegen om solidair te zijn in hun middagslaapje, ik heb ze de fles gegeven, ik heb op de grond naast het ledikant gelegen wanneer ze wat ziekjes en huilerig waren, ik heb met ze gestoeid, ik heb ze voorgelezen voor het slapen waarna niet zij maar ík in slaap viel, ik heb ze leren fietsen, ik heb ze leren banden te plakken (alleen liepen ze steeds weg), ik heb met ze gevoetbald, ik ben met ze naar de trainingen geweest, ik ben met ze naar de wedstrijden geweest, ik heb met ze gevist, ik heb ze naar school gebracht of opgehaald en heb ook diverse keren ruzie met ze gehad.
Ruzie zoals niet geheel ongebruikelijk is tussen ouders en kinderen.
Dit jaar wordt de oudste 26 , de middelste 23 en de jongste 20 jaar. Wat maar weer aantoont dat de tijd geen vertraging kent. Man, man, wat vliegt de tijd! Tot halverwege vorig jaar had ik dat besef niet zo. Het waren gewoon mijn jongens en daar was ik ook heel gewoon trots op. En ik werd nog trotser op ze toen wij vorig jaar tot twee keer toe met zijn allen bij elkaar waren. En dat die bijeenkomsten erg gezellig en bijzonder waren. Bijzonder ja. Want wij zijn ouders van een ‘samengesteld’ gezin met vier zonen! En natuurlijk heeft dat ons én de jongens veel bloed, zweet en tranen gekost.
Maar het is gelukt en we zitten nu met zijn allen in een rustiger vaarwater!
Ja, 2019 was voor ons een bijzonder jaar en dat kreeg aan het einde van het jaar nog een staartje. En het besef dat we echt ouder worden: er was een kleinkind op komst! Mijn vrouw sprong allerlei gaten in de lucht van plezier en blijdschap, ik bleef redelijk met twee benen op de grond want ja, het was de confrontatie ineens hè… Hoe ging dat liedje ook alweer van Peter Koelewijn:
‘Je wordt ouder pappa, geef ´t maar toe, Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe
Je bent nog snel maar ook eerder moe, Je wordt ouder pappa, je wordt ouder pappa’
Die tekst is zo helder als glas alleen het accepteren is nog wat troebel. Want alles gaat lichamelijk niet meer zo vlotjes. Plus daarbij opgeteld wat lichte ouderdomsongemakjes. Van de week kwam daar nog een ongemakje bij, namelijk een doorligplek achter mijn oor omdat de linkerpoot van mijn bril iets te strak zit..
Ik wil dit allemaal niet maar het hoort kennelijk bij het ouder worden. Daarom probeerde ik mijn enthousiasme voor de functiewijziging van ‘vader’ naar ‘opa’ te minimaliseren. En dan nog iets, deze nieuwe functie zal echt geen extra geld opleveren!
Integendeel, je kan daarop leeglopen als ik al kijk naar de uitgaven van mijn vrouw die ze nu al gemaakt heeft voor de ongeborene!
Na de jaarwisseling wist ik dat het er toch echt van komen zou. Maar toen kwam daar ineens dat rare virus om de hoek kijken en gaf ik de jonge ouders te kennen dat ze beter even konden wachten met bevallen. “Wacht gewoon nog een jaartje. Dit is geen leuke tijd om ter wereld te komen en ze zit goed waar ze nu zit. Toch?”
Op de ene of andere manier werd ik niet serieus genomen.
Vorige week, in de nacht van vrijdag op zaterdag, 2 mei, begon om 04:36 uur mijn gsm ineens te trillen. Ik schoot overeind want om die tijd belt meestal de planning van mijn werk voor een extra dienstje. Maar het was zoon Youri, hij belde mij via WhatsApp beeldbellen. Nadat ik eindelijk in de gaten had waar ik moest ‘vegen’ verschenen ze in beeld, mijn zoon, zijn vriendin Jorinde en …..Mijn vrouw, inmiddels ook rechtovereind, keek mee over mijn schouder en slaakte enkele kreten. Want naast het jonge stel lag nog een persoon.
Of beter gezegd, onze eerste kleindochter!
Met alles erop en eraan, heerlijk tegen haar moeder aan en de handjes gebald naast het hoofd. Nu kreeg mijn ‘ik-ben-nog-te-jong-om-opa-te-zijn’ meninkje toch even een kleine aanvaring te verwerken. Een aanvaring met het besef een nieuwe fase ingegaan te zijn. Slapen ging erna niet meer en later zong ik mijn vrouw liedjes toe als ‘Omaatje lief’ van Heintje en zij zong spontaan ‘Mijn opa, mijn opa’ van Hetty Blok en Leen Jongewaard!
Hoe snel kan het ‘verval’ gaan!
Op de 75ste Bevrijdingsdag én op mijn moeders 91ste verjaardag, reden wij richting Den Haag om te gaan ‘Kroamschudden’, ‘Hartsje kieken, ’t Pottje bekieken’ of gewoon op kraamvisite te gaan. Het werd Raamvisite maar dat deed niets af aan het wonder wat ons getoond werd, zo klein, zo mooi en zo’n gaaf kindje. Het was de drie uur heen en drie uur terug rijden meer dan waard!
Die avond lag ik met oma in bed, nog hyper de piep van de dag. En we waren het eens:
De kleine prinses lijkt gelukkig op haar moeder!!
