Column: Wat een plaatje!
De vijfde maand van het jaar 2020 is aangebroken maar door dat kolere virus is mij het tijdsbesef totaal ontgaan. Normaal gesproken had ik allang terrasjes gepakt of even op bezoek geweest bij het kroost in Den Haag maar het bleef beperkt tot de achtertuin, de voortuin, het pleintje achter huis, de supermarkt en natuurlijk mijn werk.
Want thuiswerken zat er voor mij niet in.
Oh ja, en vorige week mocht ik nog even naar de hengelsportwinkel! Want vissen mag van de regering dus ik was er als de kippen bij. Ik was niet de enige. Want vissen is hip en hot omdat al die anderen dingen waar men doorgaans (massaal) naartoe gaat, zoals de Efteling, festivals, sportevenementen en andere groepsvermakelijkheden, niet meer mogen.
Dat mag enkel nog virtueel.
Mijn voornaamste tijdverdrijf nu is kijken hoe de katten van de buurvrouw zich op het garage dak aan de jacht wagen. Er lopen er drie, een grijze, een zwarte en een bruine. Gisteren had ‘die bruine’ nog bijna een duif te pakken maar de duif was net even slimmer. En als er dan even geen lekkere hapjes rondvliegen of lopen dan bevecht hij zijn territorium met de andere katten in de buurt.
Of hij schijt van pure nijd in onze tuin…
Ik heb nu tijd om dat soort dingen bij te houden vanuit mijn ‘mancave’. En ik denk veel na. Bijvoorbeeld over de uitbreiding van muziek in dit huis. Ik vind het heerlijk om overal muziek te horen. Wij hebben van die ‘wifi-boxen’ zeg maar, die je ook nog onafhankelijk van elkaar bedienen kan. Dus in elke ruimte zou je andere muziek kunnen luisteren. Of terug kunnen luisteren.
Ja, inderdaad, met zo’n handige App!
We hebben nu vier boxen, een in de keuken, een in de woonkamer, een in mijn kamertje en een in de badkamer. Ik mis er nog een in de WC maar je kan het ook overdrijven. Alhoewel het wel een uitkomst is wanneer je eens níet naar je eigen gezeik wilt luisteren… Nu kwam onlangs mijn geliefde met een idee welke best wel aanlokkelijk was. Onze televisie staat op het tv meubel maar zij wil hem aan de muur. Mijn reactie: “Tuurlijk, dan kun je er nog veel meer ‘accessoires’ op kwijt, zoals kaarsjes, lampjes, kevertjes of Toekan’s op een stokkie.”
“Plus een bossie nep-tulpen..”
Maar niets was minder waar. “Nee,” zei ze, “als jij de televisie ophangt dan mag je van mij een platenspeler op het tv meubel zetten!” Nu had ze mijn aandacht. Want ik ben voornemens een platenspeler aan te schaffen vanwege het ‘vinyl-gevoel’. Nu niet denken dat ik in een soort midlife crisis zit of dat ik terug wil naar vroeger. Dat is absoluut niet waar, ik luister al veel digitaal en maak ook gebruik van Spotify. En toen begin jaren ’80 de eerste muziekcd’s werden verkocht stond ik ook vooraan.
Maar muziek op vinyl, dat klinkt toch net even anders. En het is ook weer hip en hot! En hoe leuk is het om naar de platenwinkel te gaan en jezelf de nieuwste plaat van Pearl Jam, Blackbird, Chef’s Special, Danny Vera of Billy Eilish cadeau te geven.
Net als vroeger.
Dan gingen we bijvoorbeeld naar Plato, Music Store, Poort, Fame, Evelyn Novacek, Free Record Shop of naar Hekman. Elke dorp of stad had wel zo’n platenwinkel. En dan lekker sneupen in de bakken met elpees, op zoek naar die ene plaat. Of je liet de gekozen plaat opzetten door de medewerker van de zaak waarna je een koptelefoon aangereikt kreeg om het te beluisteren. Zo kon je even weg zwijmelen in de wereld van The Police, Deep Purple, Herman Brood, Paul Young, Meat Loaf of The Rolling Stones.
Na het afrekenen fietste je snel naar huis om vervolgens linea recta naar je kamer te gaan.
Daar haalde je dan voorzichtig de plaat uit de hoes en bekeek je hem door je duim op de rand te plaatsen en je wijsvinger in het gaatje te duwen. Vervolgens inspecteerde je het vinyl of er geen onregelmatigheden te zien waren. Daarna legde je de plaat op de draaischijf, pakte voorzichtig de arm op en zette de naald op het vinyl.
Met beleid!
Want als je de naald iets te dicht op de rand had gezet dan zat het gevaar erin dat hij er naast viel. En dat was slecht voor de naald. Het ging niet altijd goed. Vooral wanneer je een paar nummers wilde overslaan, dan moest je mikken in de juiste groef van de plaat en dat ging wel eens mis. Met krassen als gevolg. En als er een kras opzat dan sloeg de plaat over..over…over..over.. Op een gegeven moment wist je precies op welk moment van het liedje de plaat zou blijven hangen en stond je al naast de pick-up om de naald een ienie-mienie zetje te geven.
Of je stampte even hard op de grond of je gaf een klap op het meubel waar de pick-up opstond.
Later kwamen de automatische armen en hoefde je minder op te letten. Maar het typische grammofoonplaten geluid bleef bestaan. En die kreeg je niet meer terug op CD of ander digitaal medium.
Maar ik kan het terugkrijgen door nu toe te happen, door enkel een TV op te hangen..
Toch kwam het verstand om de hoek kijken. Want het zijn wel even kosten hoor, een platenspeler, boxen en een versterker. En we moeten ook nog de voortuin afmaken met plantjes en boompjes als ik eerdere berichten van het front geloven moet. De tuin is dan wat mij betreft de mooiste tuin van de wijk. Dat durf ik hier wel te beweren. Maar één ding moet nog wel even aangepast worden.. Wij hebben nog zo’n oranje doek in het zonnescherm. Die nodig aan vervanging toe is.
Ik hoefde het haar maar één keer voor te stellen…
Twee dagen later stond de mevrouw van de Zonneschermwinkel te meten en over een week of drie hebben wij inderdaad de mooiste voortuin van de wijk!
