Column: Met twee benen weer op de grond
Aangezien wij op zekere leeftijd zijn hoeven wij ons de komende weken (maanden wellicht?)) niet echt druk te maken of de kinderen zich wel kunnen vermaken nu ze voornamelijk bij huis zijn. Onze kinderen zitten namelijk al in de categorie ‘Volwassen’. Die doen net als ons nu, werken, nestelen, bij ons de koelkast plunderen of oefenen in de liefde!
Met alle gevolgen van dien …..
Nu kreeg ik van de week, na de persconferentie die ons leven nog meer zou beknotten, een Appje van een aanstaande vader, mijn zoon: ‘Je ziet je kleindochter, als het zo doorgaat, ergens in 2022… denk ik’. Natuurlijk is dat overdreven maar ik snap zijn sarcasme wel.
Ik snap zijn bezorgdheid.
Nu ben ik niet het type wat direct aan het voeteneinde van het kraambed wil staan hoor. Ik heb liever dat de nieuwe ouders eerst even lekker wennen aan de nieuwe fase in hun leven. Maar ik begrijp dat de aanstaande oma waar ik mee samenwoon daar ietsjes anders over denkt. Die loopt hier rond als een pauw, trots en ongeduldig in het wachten op wat komen gaat:
Oma worden van een kleindochter.
Maar ik begrijp zoonlief wel want zo’n gebeurtenis in je leven wil je delen met je familie en je geliefden. Hij wil dit gezamenlijke wondertje zo snel mogelijk delen met de rest van de wereld. Ook dat snap ik. Alleen zitten we nu met zijn allen in een situatie die we enkel in films hebben zien gebeuren, films zoals ‘Outbreak’, 12 Monkeys of ‘Children of Men’. (Ga ze nou ook niet opzoeken want dan zakt de moed je echt in de schoenen. Moed die we nog hard nodig zullen hebben…)
Dus dat delen zal dan voorlopig enkel via de digitale weg gaan.
Want moeder Aarde heeft op een klote manier aan de noodrem getrokken. Even pas op de plaats, even nederig zijn. Zelfs wijzen naar anderen heeft geen zin! Iedereen die zich mens mag noemen kan ermee te maken krijgen. Dus ook de klootzakjes, de leukerds, de armen, de rijken, de slimmeriken, de dommeriken, de zieken, de gezonde, de sportieve, de onsportieve, de knappe, de lelijke, van welk ras dan ook, heteroseksueel, homoseksueel of transgender.
Het virus doet daar niet aan…
Je zou dat kunnen zien als een pluspuntje. En er ontstaan meer pluspuntjes. Het lijkt wel alsof we elkaar opnieuw ontdekken, dat we weer oog hebben voor het kleine. Op allerlei manieren proberen we er op een positieve manier mee om te gaan, de mensen laten zich weer van hun beste kant zien door allerlei initiatieven op te starten. Zoals muzikanten die voor de ramen van ouderen gaan staan of online optredens verzorgen. Of mensen die bij huis kwamen te zitten en zich nu aanbieden als een soort boodschappenservice voor mensen die beter thuis kunnen blijven.
De meeste mensen deugen echt!
En jongens, kijk eens naar de ruimte die je nu krijgt in de supermarkt! Ongekend. Zelfs wanneer je even iemand over het hoofd ziet volgt er direct een ‘sorry’. We worden weer aardig tegen elkaar. Daarnaast hebben we ook weer oog voor de vakkenvullers, voor de kassamedewerkers en voor de hulpverleners die door moeten gaan om ons te voorzien van ons natje, droogje en onze gezondheid.
Met gevaar voor hun éigen gezondheid!
Maar we voelen ons nu ook, meer dan ooit, verbonden met alles en iedereen die door de huidige omstandigheden hun werk niet meer kunnen uitvoeren, zoals bijvoorbeeld de mensen in de horeca, de kapperszaken en al die kunstenaars uit de culturele hoek. Mensen die voor ons vermaak de benen uit hun lijf lopen, ons nóg mooier maken dan we al zijn en mensen die ons even van de dagelijkse zorgen verlossen door ons te verwonderen, te plezieren of te laten lachen.
Zorgen ja, want het leven bestaat nu eenmaal uit ‘gedoetjes’, zoals wijlen filosoof Erik Gude ons ooit zo mooi vertelde in een van de afleveringen van De Wereld Draait Door.
Over werelden die gestopt zijn gesproken…
En je hoort om je heen dat we de kleine, gewone dingen in de dagelijkse omgang met elkaar zo missen. Bijvoorbeeld iemand de hand schudden ter nadere kennismaking. Of iemand een tikkie op de schouder geven om je waardering voor hem of haar wat kracht bij te zetten. Of gewoon iemand in de ogen kunnen kijken tijdens het gesprek want dat lijkt sinds de 1,5 meter invoering inmiddels meer op turen! Persoonlijk mis ik de jeugd die nog wel eens bij ons over de vloer kwamen om te vertellen over schoolzaken, voetbalwedstrijden of over potentiele nieuwe vriendjes of vriendinnetjes. En ik mis de samenvattingen van het voetbal op zondagavond en de beelden van de eerste wielerklassiekers van het jaar.
Zeer waarschijnlijk ben ik daar niet de enige in…
En dat verzacht enigszins de pijn van onze afgenomen vrijheden. We dragen het met elkaar, ook al weet ik dat er toch nog mensen zijn die het allemaal bagatelliseren. Gelukkig maar een klein groepje, hoor, de aandacht niet waard.
De categorie ‘De Aarde is plat’ zeg maar..
Deze crisis doet mij ook wel eens hardop lachen hoor. Of beter gezegd, verbazen. Want we weten nog steeds niet waarom mensen massaal toiletpapier ingekocht hebben. Want het virus speelt zich voornamelijk af in de keel en/of longen en heeft niets te zoeken tussen de billen, toch? Of gaan we er massaal papier-maché van maken en kleien we ons door de verveling heen? En van de week kreeg ik helemaal de slappe lach toen ik hoorde van een voor mij totaal nieuw fenomeen, namelijk de ‘quarantaine-expert’!
Daar had ik werkelijk nog nooit van gehoord!
Het betrof Andre Kuipers. Voorheen astronaut en nu gebombardeerd tot quarantaine- expert. Flauwekul ten top. Want mijn generatie plus alle generaties ervoor waren de echte ‘quarantaine- experts!’ Wij stammen nog uit de tijd dat ‘verveling’ elke dag wel even langs kwam. Omdat daar nog ruimte voor was. Wij hadden geen GSM’s, geen Netflix, geen Spotify, geen pretparken en geen ouders die ons overal heen brachten.
Wij vermaakten ons gewoon zelf!
