Column: De baas in huis
Aangezien we ons sociale leven op een laag pitje moeten zetten ben ik maar begonnen met van alles in en om het huis aan te pakken. En dan heb ik het over de klusjes die in de afgelopen maanden zich opstapelden. De garage is opgeruimd, het schuurtje is opgeruimd, de klimop is getoupeerd en onder en rondom onze ‘milieustraat’ is alles geveegd.
“En nu?” vroeg ik aan de opdrachtgeefster.
Mijn vrouw keek mij aan en begon zonder enige aarzeling direct klusjes te spugen naar mij: “De voortuin moet aangepakt worden, onze slaapkamer moet een nieuw verfje en de zolder moet opgeruimd worden!” Ik kromp ineen want daar kan ik niet zo goed tegen, van die doortastendheid. Zij noemt het gewoon ‘de koe bij de horens pakken’. Toen ik hiervan wat wilde zeggen onderbrak ze mij:
“En wanneer doe je nou eens wat met die planken? Je zou daar toch een tafel van maken voor in de tuin?”
Och ja, dat is waar. Ik was het eigenlijk al vergeten maar zij natuurlijk niet. Zij vergeet dat soort dingen nooit. Ze vergeet alleen de tijd wel eens en roept dan heel charmant: “Och hemel, is het al zó laat?” Maar klusjes vergeten die ík moet doen vergeet ze never-nooit-niet! Met de jaren vraag ik mij steeds vaker af waarom meisjes zo doen. Waarom moeten de jongens altijd maar bezig zijn en mogen de meiden zich verliezen in winkelen, damesblaadjes lezen en zich te goed doen aan High Tea’s?
En ja, er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel!
Maar hier in huis heeft zij de broek aan. Het troost mij dat ik daar niet de enige in ben onder de mannen. Het is ons lot zeg maar. Van de week sprak ik een lotgenoot die ik hier nu maar even voor de gelegenheid ‘Tinus’ noem omdat het gesprek ‘vertrouwelijk’ was.
Afijn, Tinus kwam even buurten om te klappen voor mijn vrouw omdat zij in de zorg werkt, zij kreeg een live aubade aan de voordeur! Even later begon hij met de zoon van mijn vrouw over motoren want die heeft onlangs een motor gekocht, zijn eerste. Een oudje, maar prima om een beetje te wennen aan zo’n krachtpatser. Tinus raakte tijdens dit gesprek steeds meer in vervoering want hij was ooit een verwoed motorrijder. Dan reed hij op zijn Suzuki Intruder 800 door het ganse land of daarbuiten en dan voelde hij zich zo vrij als een vogel en zong het hoogste lied:
‘Bertus op sien Norton en Tinus op de BSA’!
Ik keek naar dit schouwspel met gemengde gevoelens. Dat heeft verschillende redenen en de aller belangrijkste is dat een neef van mij, Marco, in ’92 verongelukte met zijn motor. Slechts de enorme goede herinneringen aan hem zitten in mijn hart en ik koester de foto aan de muur in mijn ‘mancave’ vanwaar hij naar mij kijkt wanneer ik aan het schrijven ben.
Zo leeft hij voort….
Maar aan de andere kant snap ik de passie van de motorrijder donders goed. Die passie had Marco óók en dat zie je terug bij alle motorrijders die ik ken, zoals André, Jan-Hendrik, Gitta, Gerard, Vincent, Rein, Goof en Tinus natuurlijk! Toen ik hardop aan het nadenken was over dit onderwerp legde een collega aan mij uit wat het nou precies is, dat gevoel op de motor. Hij zei:
“Als motorrijder ben je de regisseur in het verkeer!”
(Lees verder onder de foto)
Dat vond ik mooi en ik snapte het eigenlijk ook wel. Want een motorrijder kijkt veel verder vooruit dan de gemiddelde automobilist omdat die vaak met van alles en nog wat bezig zijn. En een motorrijder is veel geconcentreerder bezig met het rijden omdat hij (of zij!) zich bewust is van de krachten onder hem maar ook van de kwetsbaarheid.
Wat dat betreft zou elke autobestuurder ook eens motor moeten rijden!
Ik heb geen motorrijbewijs, ondanks de midlife. Toch snap ik die gasten wel want ik heb wel altijd brommert gereden, een Zündapp. Dat was weliswaar de langzaamste van Terschelling maar snelheid is niet het allerbelangrijkste. Vele jaren later bereed ik een scooter, zo’n pizza typje, de Peugeot Ludix. Ik ging daarmee naar mijn werk en ik begeleidde zo nu en dan mijn kinderen van en naar school. Dan ging ik als een ware motoragent op de kruisingen staan om de jongens veilig over te laten steken.
Of ik bracht ze ermee naar hun trainingen of voetbalwedstrijden.
Wat dat laatste betreft ging het een keer bijna mis. Deze scooter kon wél hard rijden en die krachten had ik niet altijd even goed door. Na een voetbalwedstrijd stond ik klaar met mijn scooter, te wachten op mijn jongste zoon. Vervolgen dacht ik dat hij er al op gesprongen was maar toen ik wegreed hoorde ik nog nét die gil: “Pappaaaaaaaaaaaaaaaa!”
Het jochie stond nog op de plek waar ik even daarvoor op hem stond te wachten…
Ik keek naar het schouwspel voor mij en zag oud en jong vol passie praten over het motorrijden en ja, motorrijden kent geen leeftijd. Je zag de twinkelingen in de ogen, vooral bij Tinus want die had ruim 50 jaar meer ervaring. Ik zag ook dat hij het mist, vooral nadat hij vertelde dat hij van zijn lieve vrouw de motor weg moest doen na een hartoperatie. Ze kochten er twee elektrische fietsen voor maar links- of rechtsom, een elektrische fiets maakt nog geen motor en twee al helemaal niet!
Ik snap ze allebei.
Zij is zo gek op haar man en is veel te bang hem kwijt te raken. En hij is gek op haar en accepteert haar mening, ondanks de kriebels die er nog steeds zijn… Hij toont dat onder andere door haar elke avond een kopje yoghurt met vers fruit op bed te brengen. En op hele lieve dagen verrast hij haar met ijs in plaats van yoghurt!
Zo lief.
Ook hier is duidelijk dat de vrouw de broek aan heeft. En hij houdt van haar en hoopt elke dag weer…
Dat zij die passie ook ziet!
