Column: Valentijn en zijn perikelen
Wanneer je in een relatie zit moet er van twee kanten hard gewerkt worden om die relatie staande te houden. Maar tegenwoordig willen relaties, zodra het ook maar een beetje scheef zit, al in mineur raken met alle gevolgen van dien. De handdoek wordt snel in de ring geworpen want er is geen energie meer om er nog iets van te maken. Of je moet om de tafel gaan zitten met een relatietherapeut om weer op één lijn te komen.
Of je verzint één Dag van de Liefde en die dag noem je dan Valentijnsdag.
Mijn ouders zeggen altijd: ‘Het is geven en nemen. En meer geven dan nemen!’ Neem dat maar voor waarheid aan want deze geliefden zijn dit jaar al 62 jaar getrouwd! Maar toch geldt dat niet voor alle stelletjes en zullen ze de bittere pil van scheiden in moeten nemen. Je denkt nu vast dat ik het ga hebben over Chantal en Henk, een stel dat op televisie ging trouwen zonder dat ze elkaar van tevoren gezien hadden of überhaupt elkaar kenden. ‘Married at first sight’: Welke gestoorde idioot heeft dit programma bedacht? Maar het is net als met het filmen van ongelukken, er keken een kleine miljoen ramptoeristen naar en dan denken ze bij de televisie:
Het doel heiligt de middelen!
Dat Chantal en Henk (plus al hun familieleden en vrienden) voor de rest van hun leven voor lul lopen boeit ze bij de omroepen niet. En dat deze mensen na het lezen van alle meninkjes hierover op social media en in alle roddelrubrieken min of meer getraumatiseerd worden boeit ze ook niet. Kijkcijfers, daar gaat het om!
Niet zo soft Veldhuizen!
Maar wat zijn nu 1 miljoen kijkers eigenlijk? Ons land telt immers 17 miljoen inwoners, waarom kijken die andere 16 miljoen dan niet? Ik snap het gewoon niet dat dit soort programma’s gemaakt mogen worden. Het is voyeurisme, het is Big Brother en het is zwaar beneden de gordel die we ook wel ‘de moraal’ noemen. Mijn verontwaardiging zit hem in het simpele feit dat er heel veel media zich met dit geneuzel begon te bemoeien en waardoor het haast onmogelijk is om er niet van te weten.
Of je moet onder een steen gelegen hebben…
Gelukkig kan ik het redelijk makkelijk van mij afschudden en kijk ik dichter bij huis naar zaken die veel interessanter zijn. Of in ieder geval oprechter! Want de echte reden dat ik over relaties begon is dat ik van de week werd aangesproken door een collega die eens even goed voor de dag wilde komen bij zijn geliefde. Hij vond dat ze dat verdiende want “Ze was de allermooiste, de allerliefste en de allerleukste vrouw van Groningen. En van Nederland! En van Europa! En van de hele wereld!”
Ik schoot vol van zoveel liefde…
Hij had daarom voor haar een (digitale) kaart gemaakt. In die kaart schreef hij het volgende: ‘Lieve schat, ik hou van je en heb heel veel vertrouwen om met jou een nieuwe toekomst op te bouwen!’ Ja, het zijn ‘Tweedehandsjes’ zoals wijlen mijn schoonmoeder dat altijd zo mooi kon zeggen. Tweedehandsjes zijn stelletjes die voor de tweede keer getrouwd zijn. Net als mijn vrouw en ondergetekende.
Enkele gebruikerssporen maar nog in prima staat!
Hij schreef die kaart op de dinsdag vóór Valentijnsdag waarmee hij toch maar mooi op tijd was voor een man, op zich was dát al een compliment waard! Op Valentijns ochtend zat hij bij de tandarts en kreeg hij een telefoontje van het werk, of hij de volgende dag een avonddienst kon draaien. Helaas, dat kon hij niet want hij had een etentje. “Maar ik kan wel een ochtenddienst draaien..”
Dat was prima!
Toen hij weer thuiskwam verwachtte hij natuurlijk een blije echtgenote die stralend van geluk aan de keukentafel op hem zat te wachten, met de Valentijnskaart tegen haar borst gedrukt. Niets was minder waar, de postbode had hun huis nog niet gevonden… Hij gaf het de voordeel van de twijfel en vertelde enthousiast nadat zij hem een bakkie koffie voorgezet had dat hij een extra dienstje te pakken had. Zij schrok en vroeg: “Wanneer heb je die extra dienst?”
“Morgen!” zei hij, “Een dagdienst want we gaan immers ’s avonds uit eten!”
“Dat was ik niet vergeten hoor!” voegde hij er lachend aan toe terwijl hij wat koffiemelk in de koffie deed. Ze reageerde niet. Ze staarde slechts wat sip voor zich uit. Hij nam een slok van zijn koffie en begon nu toch lichtelijk in paniek te raken want als zijn vrouw ineens zweeg voelde hij aan alles dat er wat loos was. Er spookte van alles door zijn hoofd. Zou ze teleurgesteld zijn dat hij haar niet verrast had met iets voor Valentijnsdag? Nou prima, want dat was immers niet zo, die kaart komt zo en dan valt ze mij vast in de armen.
“Wat is er lieverd?”
“Niks!” Nu was hij alert tot in zijn vezels want als een vrouw zegt dat er niks aan de hand is, was er juist wel wat aan de hand. “Kom op nou, vertel, wat zit je dwars?” en hij zette zijn mooiste glimlach op, de glimlach waar zij ooit verliefd op geworden was. Hij, die ruwe bolster, blanke pit waar ze nu al jaren gelukkig mee is. Ze zuchtte diep: “We zouden morgenochtend bij de voetbalwedstrijd kijken van Ramon…”
Hij kon zich wel voor zijn kop slaan!
Dat was hij helemaal vergeten, puur omdat hij enkel dacht aan wat extra uurtjes te kunnen werken want er is staat een verhuizing op stapel. “Ik had zo naar dit weekend uitgekeken..” voegde ze er nog aan toe, “omdat we eindelijk weer eens samen vrij waren. En nu moet je vanavond natuurlijk ook weer vroeg naar bed omdat je er morgen weer vroeg uit moet!”
Ze was terecht boos. Gelukkig had hij nog één troef, de Valentijnskaart. Maar die kwam niet. Die kwam dinsdag pas. En nee, ze was niet verrast.
Hij had de kaart namelijk betaald van de gezamenlijke rekening dus ze wist er van….
