Column: Dagen die er toe doen
Er zijn voor mij twee dagen in het jaar die ik qua bijzonderheid eigenlijk nooit vergeet. Nu denk je natuurlijk dat het om mijn trouwdag en verjaardag zal gaan maar niets is minder waar. Sterker nog, afgelopen jaar vergat ik pardoes onze trouwdag of, moderner gezegd, onze geregistreerd partnerschap dag…
Ze kon het hebben gelukkig…
Mijn verjaardag ben ik tot nog toe nog nooit vergeten maar dat komt ook vanwege het ezelsbruggetje, het kerstkind heeft net als ik het sterrenbeeld Steenbok. Nu heb ik niks met die sterrenbeelden maar omdat ze vanaf januari stoppen met Astra TV vond ik het wel kies om op de valreep van 2019 hier nog wat aandacht aan te besteden. Want dat is wel een dingetje hoor, want hoe komen we nu onze slapeloze nachten door…
Nooit meer ‘s nachts even intiem met de mediums Sonja, Hannah, Shafida, Rob, Janny en Milazis…
Maar er zijn dus twee dagen waar ik een klik mee heb. Zoals vandaag, zondag 22 december. Want vanaf vandaag gaan de dagen weer lengen en verdrijven we het donkere elke week met twee minuten. Die andere dag is 21 juni want dat worden de dagen weer korter. En daar kan ik kort over zijn want dan begint bij mij het chagrijn! Daarom zeg ik ook altijd na de Jaarwisseling:
We zitten weer aan de goede kant van het jaar!
Daar sta ik hier in huis wel alleen in want mijn allerliefste partner, vriendinnetje, vrouw en echtgenote is juist meer van de donkere dagen. Daarom noemt ze mij ook altijd het lichtpuntje in huis. En dat laatste verzin ik nu ter plekke, ik kan ook ontzettend chagrijnig wezen. Sterker nog, ik word al chagrijnig als ik aan mijn verjaardag dénk. Want die is ergens in de eerste week van het nieuwe jaar en dat is gewoon te vroeg. Want iedereen is dan nog aan het bijkomen van alle feestdagen waarin drank en eten overmatig genuttigd worden. Ik had dat eerder nooit zo in de gaten, tot ik na de zoveelste verjaardag met allerlei gebak, hapjes en dranken bleef zitten.
Want op mijn verjaardag is iedereen al volop aan het lijnen!
Een keer kocht ik een cake om te trakteren op mijn werk, voor bij de koffie. Want ach, een plakje cake is geen gebakkie dus dat moet wel mogen van de lijndokter. In plaats van dankbare collega’s kreeg ik volop hoon over mij heen: “Is er iemand dood?” Vanaf die dag ben ik gestopt met trakteren, vanaf die dag was ik helemaal klaar met mijn verjaardag en vier ik het met hoogstens een goede maaltijd en een goed glas whisky.
Aan mijn dieetvrije lijf geen polonaise!
Ja, allemaal grootspraak natuurlijk. Ook ik moet lijnen en daar ben ik dan ook voorzichtig mee begonnen. Goede timing ook, zo vlak voor de kerstdagen, ik weet het. Maar ik heb al een week niet een tweede keer opgeschept en het toetje is niet meer dan een bakkie magere (pfff…alleen dat woord al…) yoghurt met een theelepel aardbeienjam. Voor ‘het zoetje’ zoals ze dat tegenwoordig zo vreselijk overdreven zeggen in al die kookrubrieken. Met kerst zijn we gezellig met zijn tweetjes en zal ik wat uitgebreider koken en mag ik ook wat morsen met de calorietjes. Na de kerstdagen gaan we weer verder met het regime en laten we ons uithongeren.
Dat uithongeren bestaat uit anderhalve aardappel, veel groente en een ieniemienie stukkie vlees.
Of helemaal geen vlees, een lekkere pasta maakt ook veel goed. En nee, ik waag mij niet aan vegetarische ‘vlees’ producten. Die dans laat ik aan mij voorbij gaan want sommige maaltijden, bijvoorbeeld boerenkool met worst, moet je niet verloochenen met een fake worst.
Er is al genoeg fake in de wereld!
Maar minderen is altijd goed. Consuminderen op voeding. Maar ook op andere gebieden zouden we moeten minderen. Bijvoorbeeld door ons minder dartwedstrijden op de tv te laten zien, zodat ‘onze Barney’ zichzelf niet meer zo voor schut hoeft te zetten omdat hij in de eerste ronde van het WK darten er al uitvloog. Doordat we eisen dat hij altijd moet winnen, tenminste, dat denkt deze pijlenschutter. Verliezen is onlosmakelijk verbonden met winnen, accepteer dat gewoon en val niet in een slachtofferrol. Maar we zouden vooral moeten minderen met elkaar in de haren vliegen op social media, bij de kassa of gewoon op straat.
Zonde van de energie.
Maar er zijn ook dingen die we meer zouden moeten doen. Bijvoorbeeld elkaar complimentjes geven. Even de afgunst van je afzetten zou de boel ook veel meer kleuren. Ja, hoe naïef kan ik zijn hè. Zolang er figuren in de politiek rondlopen die ons tegen elkaar opzetten zullen we nog jarenlang Sire campagnes moeten verzinnen zoals #doeslief.
En er zou veel meer gefreubeld moeten worden!
Want dit jaar lijkt het erop dat hier een kerstkrans van de Acé-Tion aan de voordeur komt te hangen. Ja, diep triest hè, dat we zo ver zijn gezakt. Voorheen ging mijn meisje met haar vriendinnetjes om de eettafel zitten om kerstkransen of iets wat erop lijkt te maken. Dat was na een bezoek aan een tuincentrum want ze hadden dennengroen, hulst, en minikerstballen nodig. En tijdens al dat gefreubel moest er natuurlijk inwendig ook wat versierd worden. Dat werd dan ingevuld met eigen baksels en kerstzoetigheden, onder het genot van winterthee en later enkele glazen wijn.
Hoe heerlijk kan het leven zijn!
Maar dit jaar bleef het alleen maar bij het opzetten van de kerstboom. De meiden waren niet geïnspireerd. Of ze waren gewoon moe. Want twee van die meiden zijn jonge moeders en met al die drukke agenda’s van de hedendaagse jeugd is het hard werken. En de andere is net gepensioneerd, die moet eerst bijkomen van al die jaren en jaren arbeid, een enorme omschakeling in een leven van de mens. Mijn vrouw hoor ik de laatste tijd ook steeds vaker over haar pensioen. Dan maak ik tegenwoordig grappend de opmerking dat ze eerst maar eens oma moet worden! Maar ik snap haar wel hoor, want vijf dagen intensief en vol verantwoordelijkheid moeten werken is niet niks.
Morgen ga ik maar direct even naar de AceTion!
Fijne Kerstdagen!
