Column: Een boompje planten
Nadat ik Sint en Piet op het station van Apeldoorn had uitgezwaaid, verlangde ik naar de rust die nu weer snel over ons land zou neerdalen. Maar eigenlijk wist ik wel beter want december is ook de maand van de ‘gedoetjes’. Rond oktober begint voor velen de ellende al, zoals bijvoorbeeld de vraag bij wie men de kerstdagen door zal brengen. Daar gaan meestal kleine veldslagjes aan vooraf terwijl de boodschap toch echt Vrede op Aarde is.
Wij zeggen daarom altijd: Niks moet, alles mag!
In het weekend na Pakjesavond schiet de stress dan naar een hoogtepunt. Want de kerstboom moet nog opgetuigd worden! Het leek wel een landelijke campagne, overal om mij heen verschenen er ineens bomen in de huiskamers. Mijn vrouw stond zondag vrolijk op maar was toch ietsjes gespannen. Je zag haar constant denken en als ik wat zei dan reageerde ze er pas seconden later op. Nog vóór het ontbijt was ze al wat spulletjes … euh..accessoires aan het verplaatsen.
Kortom, er stond wat te gebeuren.
Eigenlijk begon ze die week ervoor al. De houten pilaar die ik ooit wit moest verven, moest nu ineens matzwart geverfd worden. “Kijk, ik heb de verf al gehaald!” zei ze, en wees triomfantelijk op een potje verf. Natuurlijk rees bij mij toen het grapje of het niet enkel roetvegen mochten worden maar het verstand won. “Oh ja, en zondag klaar graag!” zei ze, vastberaden. In gedachten maakte ik een plan van aanpak: woensdag schuren, donderdag en vrijdag verven en zaterdag drogen.
Dat noem ik planning.
Zij noemde het een ‘beetje dom’ want woensdag was haar verjaardag! Maar nadat ik had uitgelegd dat ik tussen al dat klussen door ook nog wel eens moet werken liet ze mij mijn gang gaan. Direct na het verjaardagontbijt begon ik en een kwartiertje later was de eerste verf eraf maar kwam ik er zelf helemaal onder te zitten. Dit was pas dom, vooral nadat ik, toen de eerste visite verscheen, de zooi naar binnen liep om ook een gebakkie te scoren… Ze lachte het maar weg, immers, het doel heiligt de middelen:
Een matzwarte pilaar.
Die zondag bracht ze mij op de hoogte van háár planning: “Ik ga vandaag de kerstboom optuigen! En hij komt op de zwarte pilaar te staan!” Ik schrok mij rot, had eigenlijk verwacht dat ze het nog een weekje uit zou stellen omdat anders, tegen de tijd dat het daadwerkelijk kerst is, er meer naalden op de grond zouden liggen dan aan de takken.
Maar ze had vertrouwen in deze boom en bleef bij haar besluit.
De somberheid van het weer sloeg nu over op mij. Want een kerstboom optuigen gaat nooit zonder slag of stoot, dat wist ik uit eigen ervaring en dat van anderen. In voorgaande jaren wist ik deze dag altijd te ontlopen door bijvoorbeeld een weekenddienst van een collega over te nemen. Dan kwam ik thuis en was alles klaar én vredig. Net zoals in de kerstfilms, waar vader en moeder zingend en lachend de kerstboom optuigen.
Met een dikke sneeuwbui als beloning!
Maar de werkelijkheid gebiedt anders. Ook bij ons. Mijn vrouw wilde de boom, die al een paar dagen in de garage stond te acclimatiseren, met standaard en al in een grote bloempot zetten. Daarna moest de boom op de pilaar gezet worden. Dat was het plan. Maar de standaard was te groot. Dat was balen maar ze gaf de moed niet op en scoorde een mand bij de buurvrouw. Maar ook deze was niet groot genoeg en ik bespeurde ietsjes van chagrijn. Ze kon niet anders dan zich erbij neerleggen en ik zette de boom rechtstreeks op de pilaar.
Hierna mocht ik wat voor mijzelf gaan doen.
Dat zei ze niet hoor, dat zag ik in haar ogen. Want de boom moest nu opgetuigd worden en daar was een vrije, creatieve geest voor nodig, inclusief kerstmuziek en absoluut zonder mij. Ik ben in haar ogen een beetje de antichrist zeg maar. Even later ging ik naar beneden voor koffie en trof daar een zwaar teleurgestelde echtgenote aan. De streng lampjes was tekort om de gehele boom te belichten. “Nu moet ik er weer uit om lampjes bij te halen..” zei ze beteuterd. Ik knikte instemmend, leefde ontzettend mee, schonk een bakkie koffie in en liep snel weer naar boven. Drie kwartier later kwam ze terug, zuchtend en klagend, want het was smoordruk in de winkel. Het lag voor de hand maar ik zei het maar niet hardop:
“Kwam iedereen lampjes tekort dan?”
Kort daarna stond ze ineens naast mij, opnieuw in de klaagmodus. Ze was erachter gekomen dat er verschil zat in de lampjes die ze net gekocht had, namelijk ‘warm classic’. En het moest ‘warm light’ zijn. Maar die waren op. Ze besloot terug te gaan en de twee strengen om te ruilen voor één langere. Nu bleef ze een uur weg, het was nóg drukker daar! Om haar te kalmeren hielp ik haar mee de streng uit de knoop te halen en bedacht dat dit exemplaar lang genoeg was om alle bomen in de wijk te verlichten..
Maar zwijgen is goud.
Na het sein ‘groen’, spurtte ik weer snel naar boven. Nu was het zaak ook boven te blijven zodat zij in alle vrijheid haar klus kon uitvoeren. Tegen etenstijd hoorde ik de stofzuiger en toen wist ik dat ze klaar was. Snel liep ik naar beneden want ik had flink honger. Bij binnenkomst in de kamer keek zij mij vragend en hoopvol aan. In de hoek van de kamer stond een prachtige verlichte, versierde boom, inclusief afstandsbediening zodat je de boom kon verlichten in verschillende sferen…
“Schat! Wat prachtig! Wat heb je dat weer mooi gedaan!” zei ik, welgemeend.
We waren allebei opgelucht en tijdens het koken bedacht ik dat het ook erger kon. Het was immers maar één boom want ze was kennelijk niet op de hoogte van de Bij-boom.
De Bij-boom?
Ja, dat is een nieuwe trend in onze beschaving…een kleinere versie van de grote. En die zet je dan in de keuken, in de gang , naast je bed, in de wc of op je balkon.
Dat is dan wel weer goed voor de stikstof!
Door: Arjen Veldhuizen
