Column: Wanordelijkheden
“Tjonge jonge, wat zijn jullie toch ontzettend bewerkelijk!” Ik keek even op van mijn telefoon en zag vrouwlief de schoenen rangschikken in de gang. Soort bij soort en links bij rechts. Even schoot door mijn hoofd dat een linkerschoen niets kan zonder de rechterschoen en vice versa. Snappen ze dat in de Haagse politiek ook?
En vervolgens keek ik maar weer op mijn telefoon, even weg van de verwarring.
Ik zat naar beelden te kijken van de voetbalwedstrijd FC Den Bosch-Excelsior. Niet naar de wedstrijd zelf hoor, maar meer naar de beelden van een groepje ‘zangtalenten’ op de tribune. Even daarvoor hadden ze een spandoek uitgerold met de tekst: ‘M-side (hartje) Zwarte Piet’. Toen moest ik wel heel even heel hard lachen. En nadat ik hoorde dat ze Sinterklaasliedjes begonnen te zingen ging ik helemaal stuk. Want we spreken hier over de ‘harde kern’ van een voetbalclub en ja, daar zitten vaak heel veel eencelligen tussen die voor niks terugdeinzen, het liefst geweld gebruiken en tenminste drie keer in één zin het woord ‘kanker’ gebruiken voor elk zelfstandig naamwoord.
Stoer zijn en tegelijk Sinterklaasliedjes zingen?
Na de laatste ‘Zie ginds komt de stoomboot’ gingen ze ‘los’ op een speler van Excelsior en in die teksten zat totaal geen liefde. Nee, die waren, zachtjes uitgedrukt, harteloos. Nadat die speler het huilen nader stond dan het lachen legde de 30 jarige scheidsrechter de wedstrijd stil.
Dat was pas stoer!
Die scheidsrechter nomineer ik dan ook voor een erelidmaatschap van ‘de Echte Mannen club’. Dat kon deze week mooi geregeld worden want afgelopen dinsdag was het Internationale Mannendag. In eerste instantie dacht ik: ‘Wat moeten wij mannen met een Mannendag?’ maar na het zien van de beelden uit een voetbalstadion dacht ik: ‘Ja, er valt nog een hoop te doen.’ Want echte mannen gaan naar het voetbalstadion om naar het voetbal te kijken, om te genieten van een mooie actie of een mooi doelpunt. Niet om mensen op hun kleur af te rekenen.
Want in ons land is niemand een racist, toch?
Wij weten immers beter. Wij hebben een oorlog achter ons liggen, bijna 75 jaar geleden. En daarom weten wij dat rassenhaat een dodelijk gif is. We willen verbinding, geen verdeling. We moeten over onze vooroordelen heen leren stappen, dan ben je pas stoer. En we moeten ons niet laten meeslepen in groepsgedrag: kijk maar naar die sneue gasten op die tribune, kijk maar naar die sneue en laffe gasten in Gorinchem en kijk maar naar de jaren ’90 waarin groepen jongeren ‘poten’ gingen rammen in de bosjes.
Ja, debiel gedrag tegen minderheden is van alle jaren…
“Hallo! Ik vroeg je net wat! Waarom zijn jullie mannen zo ontzettend bewerkelijk? Waarom laten jullie alles achter je slingeren?” Mijn vrouw stond nu voor mij in een nét-niet-dreigende houding. Dat zag ik gelukkig als voordeel en daarom reageerde ik direct, voordat de poppen echt aan het dansen gingen.
“Ja, sorry. Klopt. Ik beken! Je hebt helemaal gelijk!”
Ik wist ook precies waar het om ging. We hebben namelijk een schoenenrek in de hal staan, zo’n metalen rekje. Nee, niet van de IKEA. Deze keer is hij van Leen, die heeft ook vaak van die handige dingetjes voor in huis. Afijn, telkens als ik mijn schoenen erop zet, achterstevoren zodat ze blijven haken achter de hak van de schoen, donderen ze eraf. En omdat ik mij niet laat kennen door zo’n duf rekje, buk ik wederom en doe een tweede poging. Maar terwijl ik weer rechtop sta dondert er altijd wel weer een schoen af en ben ik er ineens flauw van. Dan is mijn grens van geduld bereikt en geef ik de schoenen een schop, draai mij om en laat de irritatie van mij af glijden.
Totdat mijn geliefde er wat over zegt.
“Ja sorry schat, je hebt gelijk.” zei ik nogmaals. Want ik wilde er vanaf en ik moest nog mijn Facebook tijdlijn bekijken, mijn mail checken en dat ene grappige plaatje nog even delen op WhatsApp. Dat hoefde ik niet tegen haar te zeggen en ik wist ook al wat zij nu tegen mij ging zeggen:
“Leg die telefoon nou eens weg!”
Als ze dat zegt dan word ik zó boos op haar want ik weet dat ze gelijk heeft. Mijn telefoon is mijn allessie, mijn second love, mijn maîtresse in eenzame uurtjes, mijn op-een-na-grootste- liefde. Ik vind de huidige GSM’s echt de uitvinding van de eeuw. Je kan er (haast) alles mee: het nieuws volgen, je mail checken of versturen, je werkrooster bekijken, klok kijken, regenbuien volgen, filmpjes bekijken, foto’s mee maken, notities mee maken, betalen bij de kassa, iets online mee bestellen, foto’s op bekijken, radio luisteren, muziek luisteren en de lichamelijke inspanningen van de dag ermee vastleggen.
En je kan ermee bellen!!!!
Natuurlijk zie ik ook wel dat ik min of meer verslaafd ben aan dat ding. Daarom heeft ze ook gewoon gelijk. En soms moet je, als echte man, je vrouw ook gewoon gelijk geven. Dat is goed voor de relatie. Dat is goed voor jezelf, even kritisch naar jezelf kijken. Dan leg je de telefoon even weg want zolang er geen App is die je schoenen op de goede manier opruimt heb je op dat moment ook niets aan die telefoon.
Ik stond op, omhelsde haar en gaf haar een dikke knuffel. “Sorry lieverd, ik ga mijn leven beteren en zal er voortaan op letten.” Ze smolt natuurlijk en ik maakte direct even een slag door huis, tuin en schuur om het een en ander op te ruimen. Zoals die hamer en schroevendraaier die al dagen op mijn werkkamertje lagen vanwege een klusje waar ik in gestrand was. En die broek die al wekenlang aan mijn kast hing, met de gedachte deze nog aan te doen maar die dag kwam maar niet.
Zo was ik nog wel even een dik uurtje bezig maar ik wist wat mijn beloning was.
Lekker op de bank zitten ‘vegen’ op mijn telefoontje!
Met als hoogtepunt de winnende goal van Mendes Moreira tegen FC Den Bosch.
Door: Arjen Veldhuizen
