Column: Krasse knarren versus confrontaties…
Het is het cliché der clichés maar het is echt zo, het leven vliegt voorbij! Sinds ik de 50 gepasseerd ben, heb ik steeds meer het besef dat het leven nu pas echt gaat beginnen. En dat ik voort moet maken.
Want het is zó voorbij!
Steeds vaker hoor ik mij dat zeggen en steeds vaker krijg ik de bevestiging. En dan realiseer ik mij dat ik fysiek geen 18 meer ben. Dan voel ik hoe de jeugdigheid uit mijn lichaam kruipt terwijl dat botst met wat ik geestelijk denk…dat ik nog steeds een jonge god ben. Ik laat mij dan ook niet gek maken door jongere geesten en sta mijn mannetje, puur op karakter.
Dat noemen ze ook wel doorzettingsvermogen.
Maar dat strookt dus niet met de werkelijkheid. Steeds vaker bemerk ik dat mijn lichaam ’s morgens langer nodig heeft de stramheid te verdrijven. De motor loopt prima maar piept zo nu en dan. Mijn rug is de grootste boosdoener, zo een keer per jaar zit de boel vast. Vroeger ging ik dan direct plat liggen maar dat is, voor mij althans, achterhaald. Nu trek ik mijn wandelschoenen aan en… Nee, mijn vrouw trekt mij mijn wandelschoenen aan.
En dan ga ik lopen. Terwijl elke stap een pijnscheut veroorzaakt blijf ik lopen, kilometer na kilometer. En met elke kilometer loop ik steeds rechter en rechter en na een paar dagen zit de boel weer los.
En voel ik mij weer die jonge god!
En tóch steeds weer die confrontaties! Dan zegt bijvoorbeeld zo’n jochie of meisje ineens ‘U’ tegen mij. Ja, prima opgevoed hoor, maar kap daar eens even mee! This is 2019!
En ik ben misschien wel niet genderneutraal maar wel leeftijdneutraal!
Of er volgt een confrontatie na een potje stoeien met mijn zonen. Wanneer ik binnen enkele seconden ineens op de grond lig, in een ijzeren greep die mij slechts nog het woordje ‘kappen!’’ doet uitschreeuwen. Dat dan het besef wegebt dat ik toch nog heel even gedacht had ze nog wel aan te kunnen…
Pijnlijk. Fysiek en mentaal ben ik dan haast al dood.
Daarom roep ik steeds harder en harder dat het leven pas begint bij vijftig. En dat geven we ook mee aan ons kroost. Kleinkinderen? Ah joh, geniet nou maar van het leven, alles op zijn tijd. En zo denkt mijn vrouw er ook over, we vormen één front tegen de ouderdom en genieten van wat het leven ons geeft. We eten lekker, we drinken graag een drankje en zo nu en dan rijden we naar Den Haag om weer even bij te praten met mijn drie zonen. Want wij rijden heel makkelijk en zonder het gevoel ‘Den Haag is zóóóó ver weg’ die kant op. Stikstofvriendelijk, met een gangetje van 100 km per uur en broodjes en koffie als smakelijke onderbreking.
Onlangs was het weer zover.
We hadden afgesproken bij mijn oudste zoon en zijn vriendin. Tot onze grote verrassing waren zijn broers er ook. Gezellig! Na de knuffels en het uitwisselen van wat gekkigheid kregen mijn vrouw en ik niet een koekje maar beiden een envelop bij de koffie. Met een stuiver als postzegel. “Omdat we met Kerst niet bij jullie kunnen zijn krijgen jullie nu alvast wat van ons.” zei zoonlief. “Oké,” zei ik, “dan maken we die enveloppen met de Kerstdagen wel open, dat is leuker.” En legde vervolgens de envelop naast mij neer. Tot ergernis van de aanwezigen want ze riepen ineens allemaal in koor:
“Nee joh, dat duurt veel te lang. Maak nu nou maar open!”
Mijn vrouw en ik keken elkaar begripvol aan, wederom die confrontatie; geduld versus ongeduld. Alles moet snel tegenwoordig. We gaan nu richting kerst maar de folders voor Pasen zijn al gedrukt en liggen halverwege januari al op de mat….
Er zat bij ons beiden een kraskaart in met de tekst: ‘Krassen voor geluk’. De link met de stuiver aan de voorzijde van de envelop was snel gelegd. En opnieuw wilde ik aangeven dat het toch leuker was om dit onder de kerstboom te doen maar de blikken om mij heen zeiden genoeg en braaf begonnen we te krassen. De tekst die daarna verscheen deed mij vloeken en mijn vrouw gaf een gil:
We worden opa en oma!
Opa en Oma. Zijn ze nou helemaal belatafeld! De jongens en de ‘Gezegende onder de Vrouwen’ keken mij seconden lang aan nadat ik gelezen had. “Waarom huil je nou niet? Normaal begin je altijd te huilen?” Klopt, ik ben de laatste jaren emotioneler dan vroegere jaren maar nu was daar geen sprake van. Dat kwam natuurlijk door de tekst op de kraskaart. Het was opnieuw de confrontatie met het ouder worden en dat was ik in die seconden aan het verwerken.
Deze confrontatie was toch echt wel een in de categorie ‘Code Rood’!
Want we waren nog niet zo ver. Tenminste, ik niet. Mijn vrouw daarentegen sprong overeind en knuffelde de kersverse ouders en ik schuifelde er schoorvoetend achteraan. En daarna feliciteerden we onze andere zonen want die werden immers Oom. Die titel, Oom, kon ik ooit wel hebben zonder dat confronterende gevoel. Ik heb zelfs, toen ik voor het eerst Oom werd, de OZS opgericht, de Oomzegger-schap Stichting. Met zelfgemaakte ledenpasjes. Een stichting met huisregels, onder andere dat je altijd kleingeld bij je moest hebben zodat je je neefjes/nichtjes wat toe kon stoppen om snoep of een ijsje te kunnen kopen.
En je moest naar sigaren ruiken.
Ook dat is inmiddels gedateerd, roken deed je vroeger… Maar goed, de volgende dag waren ze nog steeds zwanger. En langzaam daalde het besef en ietsje te snel steeg de vreugde. Want toen we die middag door een winkelstraat liepen, stopten we ineens, tegelijk, bij de speelgoedwinkel… Ik kocht een mini voetbal en mijn vrouw een leesboekje. Die mocht ons kleinkind dan meenemen als het bij ons kwam logeren.
Bij opa en oma Muis.
Later die avond reden we weer huiswaarts en voelden we ons ook een beetje zwanger. We waren er stil van en als we wat zeiden dan ging het over een koffertje, rompertjes, voorleesboeken en spenen.
Grijnzend keek ik opzij, naar de oma naast mij: “En op die speen zetten we dan de teksten ‘lievelings oma en lievelings opa’!
Ik kreeg die grijns de rest van de reis niet meer van mijn smoel!
Door: Arjen Veldhuizen
