Column: De sleet zit in de keet
Mijn vrouw is een beetje teleurgesteld in mij want ik verras haar de laatste tijd nooit meer. Zij houdt ervan om verrast te worden met een bloemetje, een lief briefje in haar lunchzakje of een spontane ‘Ik hou van je!’
Dit floepte er van de week ineens bij haar uit, tijdens het kijken naar Binnenstebuiten. Mijn reactie was een lang zwijgen terwijl ik normaal gesproken altijd wel de discussie aan ga, maakt niet uit waarover.
Want nu had ze gelijk, ze had gewoon gelijk!
Even probeerde ik mij er nog uit te redden met een oprisping: “Maar ik kijk nu toch ‘gezellig’ met je naar Binnenstebuiten?” Want eerlijk gezegd krijg ik jeuk van dit programma, behalve wanneer die koks erop uitgaan om bij een kleine ondernemer iets te proeven zoals een lekker biertje, bonbonnetje of een mooi stukje vlees. Maar hoe iemand een oude verbouwde school of kerk inricht zou mij een zorg zijn, vooral om hoe ze praten:
“Deze ruimte heeft hele fijne, delicate vibrerende accessoires waar je de oorsprong van het gebouw in terug kan herkennen..”
En dan staat manlief ernaast, braaf te knikken. En even later mag manlief wat vertellen en dan staat vrouwlief weer braaf mee te knikken. Volgens mij is het van A tot Z gescript en dan ben ik weg want ik hou van spontaniteit. En geloof mij, deze praatjepot’s zijn niet spontaan! Want kijk maar eens een paar afleveringen achter elkaar, dan zie je dat ze allemaal hetzelfde doen uiteindelijk. Het enige verschil zou je nog kunnen zoeken in de inrichting, maar de woorden die gebruikt worden in al die programma’s komen allemaal overeen:
‘Details’. ‘Sfeer’. ‘Warmte’. ‘Verloren ruimte’. ‘Basis kleuren.’ ‘Robuust’. ‘Stijlen’. ‘Mix’. ‘Design’.
En daar ben ik op de een of andere manier allergisch voor. Net zoals de reclame die we tussendoor opgedrongen krijgen. Overgevoelig noemt mijn vrouw dat. Dan zit ik zwaar te zuchten op de bank en dan weet zij al hoe laat het is en wil ze het liefst wegzappen van het onderwerp. Want zij kan zich daarvoor afsluiten. En ik niet. En daardoor ontstaat er toch een probleempje in onze relatie.
Kennelijk zat ik nu te zuchten terwijl wij samen op de bank naar Binnenstebuiten zaten te kijken en kreeg ze dat ‘gevoel’ weer dat onze relatie een beetje vastgeroest is.
Tja, de vrouw en haar gevoel. Menig man krijgt hier mee te maken. En hoe je je ook verdedigt, dat gevoel is een dingetje hoor. Je moet van goede huize komen om iets van dat gevoel weg te nemen. Ik wil mij niet op de borst slaan maar meestal lukt het mij wel. En niet door een bosje bloemen mee te nemen, ook niet door twee bossen bloemen mee te nemen bij de supermarkt omdat twee bossen in de aanbieding zijn voor vijf euro, nee, puur door gewoon iets liefs te doen.
Door bijvoorbeeld even het strijkwerk weg te strijken.
Of heel lekker te koken, precies datgene waar zij zo zin in had toen zij s’morgens door weer en wind op haar fiets naar het werk ging. Zij is bijvoorbeeld gek op stamppotjes en zo maakte ik voor haar van de week boerenkool met worst. Nu hoor ik je al zeggen dat de vorst er eerst over moet maar dat is makkelijk te simuleren door de boerenkool eerst een paar uur in de vriezer te leggen. Dan denkt die boerenkool:
‘Hè! Het vriest! Nu wordt ik nóg lekkerder!’
Maar goed, daar wordt zij dan heel gelukkig van en dan denk ik: Waarom bloemen als je het ook met boerenkool kan zeggen! Soms vraagt ze ook of ik nog van haar hou en dan antwoord ik altijd met de woorden: “Kind, je moest een weten! Dat is met geen pen te beschrijven!” en ga vervolgens weer door met mijn bezigheden van dat moment. Eerder nam ze daar nog wel genoegen mee maar nu was de maat kennelijk vol.
Volgens haar zit de sleet er in.
“Lieverd, ik hou toch van je!” riep ik haar liefkozend toe en trok daarbij mijn meest ernstige doch liefdevolste blik. Maar het was te laat, het was niet meer spontaan in haar ogen en ik moest nu mijn volledige aandacht geven. “Laten we erover praten schatje. En ja, ik weet het dat ik soms niet al te scheutig ben met complimentjes maar geloof mij, geloof mij allerliefste, ik hou van je met heel mijn hart en van hier tot de maan en zelfs nog verder dan de maan!”
“Zie je wel! Je neemt mij niet serieus!”
Oké, daar had ze wel een punt en toen heb ik maar toegegeven dat ze gelijk had. Ik schoot tekort en beloofde haar mijn leven te beteren. “Zal ik morgen de was anders even vouwen, dat scheelt jou weer werk.” Want dat was ook een dingetje, dat ik steeds minder in het huishouden doe. Dat klopt. Maar dat komt ook omdat zij mij niet helemaal vertrouwd met het huishouden. Ik ben wat makkelijker in de uitvoering daarvan.
Daarom doet ze het liever zelf.
“Nee hoor, dat hoeft niet. Ik heb liever dat je het lijstje met klusjes afwerkt want ook dat wordt eerder langer dan korter. Pfff….dat was weer een statement maar ik hield mij in, uit liefde. Nu heb ik laatst wel een paar muurtjes gesausd maar we kwamen erachter dat het niet helemaal dekkend was, met andere woorden, het moet nog een keer. Een beetje klusser had dan allang een pot verf bijgehaald en de muren opnieuw gedaan maar in dit verhaal zat dat er niet in.
Want ik ben geen ‘beetje klusser.’
Nu heb ik mijzelf voorgenomen om op zeer korte termijn die pot verf te kopen en de muren van een tweede laag te voorzien. Daarmee toon ik haar mijn liefde en zal zij mij vergeven voor mijn botte houding en kan de sleet weer in de kast.
Eergisterenmorgen kwam ik beneden en struikelde haast over de wasmand met de keurig opgevouwen was. Op de bank zat haar zoon en ik wees op de mand: “Heb jij dat gedaan?” Een dikke grijns van oor tot oor verscheen op zijn gezicht: “Ja, dat had Mam gevraagd. In een Appje. En dat doe ik dan direct!”
Tsssss…. De jeugd van tegenwoordig is ook niet meer wat het geweest is!
Door: Arjen Veldhuizen
